Adidas miCoach

Ik ben van nature uit een luie donder vol goede intenties. Mijn abonnement bij de sportschool gebruikte ik de eerste weken hoofdzakelijk om de loopband onveilig te maken en ik deed zelfs stoere dingen met een roeimachine, tot ik de sauna en jacuzzi ontdekte. Mijn volledige trainingsschema werd zo in één klap gecorrumpeerd door de dark side of wellness. Ook mijn dagelijkse joggingsessie in het park behoort inmiddels tot het verleden. De officiële reden daarvoor schuilt in het feit dat een ongure kerel bij schemering even een duo-oefening wilde en dat joggen dus onveilig blijkt, maar stiekem ben ik blij dat ik een reden heb om te stoppen die niet al te opgeverig lijkt. Uit die laatste jogsessie is trouwens gebleken dat als het paaltje bij het puntje probeert te komen, ik kan rennen als een windhond achter zijn favoriete knuffeldiertje. Het stoppen met sporten heeft dus niets te maken met angst of een te drukke agenda. Ik ben gewoon te lui en te snel verveeld om het vol te houden. Als er iemand coaching nodig heeft, ben ik het dus wel.

Mourinho, Kaka en co

Adidas miCoach voor Kinect lijkt dan ook de ideale game om mijn nieuwe opstoot van sportieve motivatie te begeleiden. In tegenstelling tot andere fitnessgames waarin je een standaard pixeltruus voorgeschoteld krijgt die je probeert te weerhouden je meteen op de minigames te storten, krijg je hier een rits bekende koppen voorgeschoteld. Van de ravissante tennisspeelster Ana Ivanovic tot de stijlvolle José Mourinho, krijg je hier vijftien supersterren uit vijf diverse takken die je zullen begeleiden om fit te worden voor hun respectievelijke sport. Qua insteek klinkt dit behoorlijk ambitieus en de grote vraag is dan ook hoe dit allemaal uitpakt. Werkt miCoach en is het ook ietwat leuk om te doen?

Beginnen doe je uiteraard zoals bij de meeste Kinect-games met de gebruikelijke warming-up, meubelen verzetten. Het zal weinigen onder jullie verbazen dat miCoach ruimte, veel ruimte, vergt om goed te functioneren en alle oefeningen te kunnen doen. Om echt alles uit de game te kunnen halen heb je zelfs enkele gewichten nodig en een grote stability ball. Uiteraard heeft niet iedereen die spullen in huis slingeren en dus kun je die oefeningen gewoon skippen, of je kunt creatief te werk gaan en bijvoorbeeld een grote skippybal van je kleine zusje en enkele jeu de boules ballen inschakelen.

Volg je eigen weg richting een strak lijf

Een gebrek aan mogelijkheden kun je de game in elk geval niet inwrijven. Een kleine vierhonderd oefeningen verdeeld over diverse trainingsprogramma’s mag je verwachten. Wil je jezelf klaarstomen voor een carrière als tennisser, voetballer, basketballer of hardloper? Kies er dan voor om specifiek op die sport te trainen met één van de bekende koppen als personal trainer. Wil je gewoon algemeen fitnessen? Geen probleem. Zowel voor mannen als vrouwen zijn er specifieke programma’s. Op technisch vlak werkt het trainen aardig. Af en toe gaat de Kinect een tikje de mist in en registreert het ding niet al je meesterlijke bewegingen, maar dat probleem lijkt zich enkel sporadisch voor te doen wanneer je op de grond aan de slag bent. Het trainen met een personal coach, zelfs een virtuele, werkt best motiverend omdat je constant uitleg krijgt. Je bent je in het zweet aan het werken in je woonkamer en je kuiten voelen branderig aan, maar ondertussen vertelt Kaka op het scherm je wel waarom je de oefening doet en waarom je kuitspieren in lichterlaaie lijken te staan.

Uiteindelijk is het met miCoach echter niet anders dan met de meeste games in dit genre, je haalt eruit wat je er zelf wilt instoppen. Vier sessies per week van bijna negentig minuten en dat voor drie weken lang om een volledig programma te doorlopen, dat is een mogelijkheid. Of gewoon gezellig elke avond wat conditie opdoen en twintig minuutjes fitnessen zonder te strenge doelen? Als je dat echt niet wilt, hoef je niet eens naar het geblaat van die trainers te luisteren. Dan zeg je gewoon tegen Mourinho dat jij in je eigen huis the ‘Special One’ bent en ga je gezellig wat minigames doen. Uiteraard zitten er training games in een spel als dit. Het is de virtuele suikervrije lolly na een tandartsbezoek, het even mogen spelen als goedmaker voor die keer dat je vijftien keer door je knieën moest buigen. De tennis-, voetbal- en basket-minigames zijn rudimentair van opzet, maar best leuk om te spelen met een speciale vermelding voor de basket. Is het normaal dat ik enthousiast word van virtuele ballen richting een mandje op het tv-scherm gooien of heb ik net iets te vaak rechtstaand mijn tenen aangetikt en betaal ik daar nu de prijs voor? Als tussendoortje zijn de training games in elk geval amusant, maar zijn ze weinig meer dan een speelser tegengewicht voor het serieuzere werk.

Zelfs navigeren door het menu is een oefening

Adidas miCoach is een fitnessgame en op dat vlak valt weinig tegen het spel in te brengen. Je krijgt honderden oefeningen voorgeschoteld, gekoppeld aan heel wat feedback en wat je niet zint, kun je meestal wel overslaan. Als je gemotiveerd genoeg bent om de woonkamer regelmatig tot sportschool om te toveren, dan kun je er vast wel fitter van worden. Ik denk dat het lang geleden is, sinds Condemned, dat een game me nog zo aan het zweten bracht en dat is behoorlijk veelzeggend. Er zijn echter enkele minpuntjes waarbij het verschrikkelijke navigeren door het menu het hardst in het oog springt. Het menu is gewoon te vol en met handbewegingen navigeren voelt te rommelig aan, daarom selecteer je steeds dingen die je echt niet wilt. Die beginscène uit Minority Report waarin Tom Cruise snel met handbewegingen door bestanden heen bladert? Mijlenver van dit verwijderd, geloof me. Ook wat jammer vind ik dat miCoach de PlayFit-app op je 360 niet ondersteunt, die bijhoudt hoeveel calorieën je verbrandt tijdens het Kinecten.

Conclusie

Adidas miCoach is één van de ambitieuzere fitnessgames uit het rijtje en die ambitie pakt grotendeels positief uit. Uiteindelijk is de manier hoe je als gamer tegenover een spel als dit staat vooral afhankelijk van je bereidheid om jezelf in het zweet te werken. Dit luie dondertje blijft voorlopig in elk geval trouw haar oefeningen doen, niet omdat het moet van de personal coach die ik met een druk op de console het zwijgen kan opleggen, maar omdat ik het zelf wil.