Starhawk

De PlayStation 3 mocht in 2007 kennismaken met Incognito’s Warhawk, een game met toonaangevende dogfights, maar waar je ook als grondsoldaat uit de voeten kon. Jeeps, tanks, te voet en dus in de Warhawks talloze battles uitvechten om je eigen zones te beschermen en die van anderen te veroveren. Nu, een kleine vijf jaar later, komen Sony en de nieuwe ontwikkelaar LightBox Interactive, die uit oud-medewerkers van Incognito bestaat, met de spirituele opvolger Starhawk. Een nieuw universum met een diverse setting, epische grondgevechten en uiteraard de dogfights, maar nu in de ruimte. En dit keer met een heuse singleplayer, die te laat bij Warhawk werd gevoegd. Mogen we Starhawk als een verfrissende ervaring verwelkomen of is het slimmer de game tot sterrenstof te verpulveren?

Space cowboy

Een singleplayer campagne dus, waarin je met Emmett Graves speelt. Hij is een soort space cowboy die ingehuurd kan worden voor vuile klusjes; daar zijn huurlingen nu eenmaal voor. Graves is jaren eerder met zijn broer Logan aangevallen door zogeheten Rifters, mijnwerkers die Rift Rigs leegplunderen voor Rift Energy, vergelijkbaar met oliebronnen op onze planeet. De boerderij van de broers wordt vernietigd, waarna ze blootgesteld worden aan Rift Energy. Logan transformeert in een slechte mutant van Outcast, terwijl Emmett door zijn goede vriend Sydney Cutter wordt beschermd tegen het slechte. Sindsdien zijn de twee gunslingers en vechten ze samen met bondgenoten tegen de Rifters, ofwel de bende van de Outcast om de energie in handen te houden. De campagne heeft een duur van ongeveer zes uur en voelt eigenlijk meer als tutorial aan dan als een echt verhaal. In een comic-achtige stijl wordt het verhaal verteld, maar het kan nergens echt overtuigen. Emmett Graves heeft een moeilijk verleden waar je langzaamaan achterkomt, maar het zijn vooral de diverse settings en de sfeer die boeien. In een vrij authentieke woestijn vertoef je op je vliegende motor, jeeps en andere voertuigen waarbij westernmuziek het afmaakt, terwijl je later in een moeras- en fabrieksomgeving vijandelijke scabs moet verslaan of in de ruimte bezig bent met je Warhawk.

Gebouwen storten te pletter

De essentie van Starhawk blijft third-person en zo voelt de game ook. Je merkt heel erg de invloeden van Warhawk, omdat de gameplay nog steeds dezelfde soepele feeling heeft, vette wapens kent en de voertuigen een prominente rol innemen. Een Sidewinder (vliegende motor) brengt je snel naar een andere plek, terwijl een Razorback (jeep) of tank langzamer is, maar meer bepantsering heeft om weerstand te bieden tegenover de vijand. De grondgevechten zijn intens en met de nieuwe features die ik zo dadelijk behandel, krijgt Starhawk nog meer een eigen identiteit. Wel heb ik een voorliefde voor de Warhawks, omdat deze vliegmachines tot spannende dogfights leiden, wendbaar zijn – wel een easy to learn, hard to master-mentaliteit – verschillende bommen kunnen afvuren en het voldoening geeft als jouw loopings en andere manoeuvres helpen om vijandelijk vuur te ontwijken. En bovendien hebben de Warhawks een volwaardige upgrade gekregen. Ze kunnen in de game transformeren tot een Mech, waardoor je een extra grondtroep hebt. Het is heel vet om snel te wisselen tussen een luchtgevecht en een strijd op de grond, want zowel Warhakws als Mechs kunnen raketten en machinegeweren gebruiken. En de dreiging wordt voor soldaten natuurlijk groter als er een robot neerdaalt.

De unieke feature die Starhawk biedt, is Build ’n Battle. Tijdens gevechten verzamel je Rift Energy dat van vijanden afkomt of doordat je tonnen kapotschiet en met deze grondstof kun je gebouwen kopen. Deze variëren van wacht- en geschuttorens, bunkers en muren tot gebouwen waar voertuigen in verschijnen, turrets, schilden en spawnpoints. Het leuke hieraan is dat het gebouw dat je net gekocht hebt uit de lucht komt storten en met een dreun neerkomt op de plek van jouw geselecteerde hologram. Simpel en snel, waardoor je met je team een sterke basis kunt bouwen en voertuigen kunt spawnen. En als je het slim aanpakt, kun je vijanden nog pletten ook. Door het plaatsen van gebouwen kun je steeds verder reiken, totdat je zelfs in de basis van de vijand kunt bouwen. Dan kun je dus heel gevaarlijk spelen en bouw je een aardige strategie op. Het is wel zo gebalanceerd dat je met muren niet direct oppermachtig bent. Ook turrets gaan vrij snel kapot, dus beide partijen hebben altijd kans door te breken.

Samen te werk

Het is altijd even lastig om te leren samenwerken en met de verfrissende gameplay die Starhawk biedt, is het dan ook even naar elkaar zoeken. De multiplayer van de game bestaat uit onder andere (Team) Deathmatch, Capture The Flag en Zones en er zijn tien maps beschikbaar. Doordat je gebouwen kunt bouwen is het in sommige modi eerst wat chaotisch, omdat iedereen kan bouwen en het soms ieder voor zich is. Als je echter samenwerkt en samen bijvoorbeeld dogfights aangaat, kun je ontzettend veel plezier beleven aan Starhawk en het spel is natuurlijk gemaakt voor de multiplayer. Ik vind hem behoorlijk goed uitgewerkt, divers en de clansupport is net als in Warhawk prima verzorgd. Er zijn mogelijkheden om te levelen, te customizen en onderling strategieën te maken. Ook is er ruimte voor uitgebreide co-op modi, zowel online als offline split-screen.

En daarnaast is het verwonderlijk dat de game zo soepel blijft. Tijdens chaos, gebouwen die neerstorten en nieuwe spawnende vijanden die neerkomen in een capsule is er vrijwel nooit vertraging te merken. Zowel offline als online blijft de framerate uitermate soepel. Wel moet ik zeggen dat LightBox durft met zo’n titel, omdat het nieuwe features heeft ten opzichte van Warhawk en hiermee best innovatief bezig is. Anderzijds mogen we ook ontzettend blij zijn met een verfrissende multiplayer, om al het ‘gewone’ even te ontlopen. Wel lopen de singleplayer en multiplayer qua balans niet volledig gelijk, dus heeft de online modus een iets grotere leercurve.

Sfeer maakt de man

Zoals ik eerder al aangaf, heeft Starhawk een goede sfeer. Enerzijds het gevoel van het wilde westen, met saloons die met neonletters en de voertuigen eromheen wel meer verraden. Anderzijds het geloofwaardige, naast westernmuziek ook epische muziek en de veel meer futuristische dogfights rondom grootse ruimteschepen die je lichtelijk doen denken aan Star Wars. Het is af en toe vreemd om een authentieke, eigen wereld te zien, terwijl je schrikt van een enorme planeet boven je hoofd, terwijl er Warhawks neerstorten en andere manoeuvres maken om zichzelf te redden. Het heeft die unieke feeling die er bovendien ook erg goed uitziet. Starhawk heeft veel kleur, ziet er grafisch absoluut niet slecht uit en de vlugge gameplay past bij het totale plaatje. Ook het geluid van wapens, stemmen, neerstortende gebouwen en de vliegmachines klinken stuk voor stuk kwalitatief goed. Combineer je dit met een gevoel van ‘we gaan ervoor!’ als je een potje start, dan kun je niet anders concluderen dat de ontwikkelaar een sterke game heeft neergezet.

Conclusie

Bij een eerste speelsessie vorig jaar was ik nog niet helemaal overtuigd van Starhawk, maar Sony en LightBox hebben hard gewerkt om mij wel om te krijgen. Het verhaal is misschien niet geworden wat het had kunnen zijn (het is meer een tutorial), maar het is grappig om een keer te spelen. Helaas is de singleplayer ook niet volledig representatief voor de multiplayer. Maar qua sfeer doet Starhawk het in ieder geval wel heel goed in de vorm van diverse (kleurrijke) omgevingen, wisselende muziek per setting en situatie en zit het op grafisch gebied en qua geluid wel snor. De gameplay is heerlijk vertrouwd en met de nieuwe feature Build ’n Battle krijgt Starhawk een eigen karakter. Het is gedurfd, maar dit maakt de in essentie multiplayergame uniek en verfrissend. De voertuigen hebben iets eigens en de dogfights blijven keer op keer het hoogtepunt van een potje strijden. Starhawk zal zeker de community van Warhawk hebben en nieuwe mensen aantrekken en ik verwacht dat het spel sprongen heeft gemaakt om lang te boeien. Het is compleet.