2011 was een rumoerige periode, waarin het vuur aan de schenen werd gelegd van verschillende autoritaire regimes in het Midden-Oosten. De val van Kaddafi, Ben Ali, Mubarak en een rits aan schijnbaar verworven vrijheden in vele landen wisten menig activist tot beroering te brengen. De hoogste tijd dan ook om eens aan de kant van zo’n vermeend kwaadaardige dictator te staan. Hallo Generaal Aladeen.
Een echte karikatuur
Generaal Aladeen (Sacha Baron Cohen) is een dictator zoals we hem graag in ons liberale Westen portretteren. Sinds zijn geboorte al te herkennen aan zijn lange, zwarte baard, executeert dictator Aladeen van het Arabische schurkenstaatje Wadiya iedere onderdaan voor het minste of geringste, staat een grote muur in zijn slaapkamer vol met kiekjes van zijn seksuele escapades met beroemdheden, draagt hij hagelwitte uniformen met honderden gestikte medailles en lintjes, en beschermt een schare aan bloedmooie vrouwen hem als zijn persoonlijke bodyguards. Het mag dan ook geen verrassing heten dat The Dictator een ode is aan dictators als Kaddafi en Hussein. Zo is de film ook opgedragen aan de recent overleden Kim-Jong il.
Nee, voor politieke correctheid ben je bij The Dictator niet aan het juiste adres. Om een voorbeeld te noemen, op een gegeven moment speelt Aladeen een Wii-spelletje waarin hij de massacre van de Olympische Spelen in 1972 nog even dunnetjes over doet. Het moment waarop de deur van de kleedkamer van de atleten door een bebaarde Jood wordt open gedaan, waarna hij tijdens zijn hartelijke begroeting in het Hebreeuws met lood wordt volgeschoten, deed de gehele zaal in lachen uitbarsten.
Borat 2.0?
The Dictator is dan ook met Sacha Baron Cohen een ware aaneenschakeling van lachsalvo’s. Grap na grap passeert de revue, waarbij geen enkel onderwerp geschuwd wordt. Bij het grote publiek voornamelijk bekend van zijn films als Borat en Brüno, doet The Dictator nog het meeste aan de Kazachse journalist Borat denken. De goed geschreven grappen, het vermakelijke buitenlandse accent en de scherpe kritiek op de Westerse, voornamelijk Amerikaanse, maatschappij die vooral tot uitdrukking komt aan het eind van de film. En dat allemaal tot uitvoering gebracht door het komieke genie Cohen. Hoewel sommige grappen niet helemaal aanslaan, zullen de lachspieren toch genoeg te doen hebben gedurende de film.
Het verhaal waarbinnen al die grappen plaats vinden is niet sterk te noemen, maar dat is ook niet nodig. Nadat Aladeen op de vingers wordt getikt door de internationale gemeenschap bij zijn poging om een atoomwapen te bouwen, besluit hij onder druk van zijn oom (Ben Kingsley), naar een VN conventie in New York af te reizen. Zijn oom zint echter op de macht en probeert hem te vervangen door een dubbelganger. Aladeen weet echter de aanslag op zijn leven te voorkomen na een hilarische martel-scène, maar verliest hierbij wel zijn kenmerkende gitzwarte baard. Aan hem dan ook de taak om de dubbelganger uit te schakelen, voordat die een democratische constitutie voor Wadiya ondertekent zodat oliemaatschappijen massaal kunnen profiteren van de zwarte vloeistof die het land rijk is.
Dit doet hij met behulp van de feministische, anti-racistische, milieuactivist Zooey (Anna Faris) die over nog een aantal eigenschappen beschikt die aan de linkse kerk gelieerd zijn. Tegenpool Zooey heeft een winkeltje waarin zij politieke vluchtelingen en door de maatschappij verbannen personen een werkplaats biedt. Een perfecte omgeving voor Aladeen om de nodige denigrerende opmerkingen te maken. Aladeen heeft in eerste instantie weinig op met ‘het meisje zonder borsten’, maar de twee zijn op elkaar aangewezen en blijken toch een band te kunnen scheppen.
Conclusie
De door Sacha Baron Cohen gespeelde generaal Aladeen weet op prachtige wijze grap na grap met elkaar te verbinden, waardoor je na ruim vijf kwartier met een verzadigd gevoel en vermoeide lachspieren de zaal kan verlaten. Misschien had Ben Kingsley nog wat meer screentime gegeven kunnen worden, waardoor de film ook wat langer had kunnen duren, maar dat mag de pret niet drukken. Ben je op zoek naar een Borat in Kaddafi-jasje, dan ben je bij The Dictator aan het juiste adres.
