Kid Icarus: Uprising

Pit is terug van weggeweest in Kid Icarus: Uprising. De engel moet het opnieuw tegen de duistere troepen van de onderwereld opnemen, maar zijn ultieme opdracht is het voor eens en voor altijd afrekenen met Medusa. Ik was in elk geval benieuwd of Pit zijn glorie van vroeger weer kon herstellen, dus bewapend met een stylus en een Nintendo stand besloot ik de strijd aan te gaan.

Hemels

Als niet-Japanliefhebber (op een aantal specifieke games na) vond ik het best moeilijk om een dergelijke game te reviewen. Het doosje schreeuwt “JAPAN!” en ook de verschillende beschrijvingen over de game gaven mij nou niet het idee dat dit een titel zou worden die meteen impact zou hebben. Toch heb ik mijn vooroordelen aan de kant geschoven en mezelf in de wereld van de Griekse mythologie geworpen. Al snel raakte ik mijn wantrouwen kwijt, want wat ik heb mogen spelen was hemels.

Pit en zijn Godin, Palutena, zijn op een missie om het duivelse leger van Medusa te stoppen en zo de mensheid voor de eindtijd te behoeden. Dit gaat echter niet zonder problemen, want de laatste keer dat je tegen Medusa gevochten hebt was in 1986. Dat is een flinke tijd terug! Maar na een aantal levels werd het duidelijk: Pit is terug. Toegegeven, het verhaal is niet helemaal origineel, maar leuk is het zeker.

Easy to learn, hard to master

Kid Icarus: Uprising kent twee gameplay-elementen: een on-rails shooter waarin je Pit naar een tempel moet begeleiden en een third-person shooter/actiegame. Hiertussen wordt veel gewisseld, waardoor de gameplay een hoog tempo (vrij letterlijk) blijft handhaven. Op steeds de juiste momenten wordt er gewisseld, een opzet die de verveling tegen weet te gaan.

Naast de slimme inzet van afwisseling zijn er ook de soepele controls. Want een game met een tempo als deze heeft natuurlijk een goede besturing nodig. Kid Icarus: Uprising wordt geleverd met een nieuw accessoire, de Nintendo stand, waar je je 3DS op kunt plaatsen. Eerst voelt dit een tikkeltje vreemd, maar na een uurtje spelen zal je blij zijn dat dit stukje hardware erbij zit. Met stand speelt het namelijk een stuk lekkerder dan wanneer je hem niet gebruikt, simpelweg omdat je vingers anders pijn gaan doen. Dit betekent wel dat mensen die de game zonder de stand kopen een flink nadeel voor hun kiezen krijgen.

Het spel zelf speelt heel soepel. Het enige wat je nodig hebt zijn de linker schouderknop, je stylus en de analoge joystick. Makkelijker kan bijna niet. Kid Icarus: Uprising neemt dan ook de volgende zin mee als slogan: Easy to learn, hard to master.

Goede tijden, slechte tijden

Als we wat meer de diepte ingaan met Kid Icarus: Uprising komen we een game tegen die zichzelf niet al te serieus neemt, terwijl het verhaal nooit belachelijk gemaakt wordt. Zo worden er meerdere keren Nintendo-games in een grappige context genoemd, maar toch passen deze momenten altijd perfect bij de situatie. De quotes tijdens het gevecht met Cerberus, het StarFox-level en zelfs een Brain Training-quote komen voorbij.

Toch is niet alles even goed uitgewerkt in Uprising. Kijken we bijvoorbeeld naar de multiplayer van de game, dan zien we een vrijwel omgekeerde wereld. Waar de singleplayer goed gebalanceerd is met een vrij aan te passen moeilijkheidsgraad per level, zien we in de multiplayer van Kid Icarus: Uprising een ongebalanceerde game waar de “Level: Asian” meme perfect past. Dit ligt aan één element, wat meteen het verkooppunt van de multiplayer zou horen te zijn. Je kunt namelijk je eigen gear uit de singleplayer meenemen in de mulitplayer. Een leuk idee, maar iemand die de game al tig keer heeft uitgespeeld heeft een enorm voordeel boven een beginner. Jammer!

Ook ging de storyline een beetje saai aanvoelen na zo’n acht uur gameplay. Ik zal niets inhoudelijk verklappen, maar wees wel voorbereid op meerdere, overduidelijke pogingen om een plottwist in te voeren, om vervolgens het verhaal weer acht uur uit te rekken. Een gift of een vloek? Ik weet het niet zeker.

Conclusie

Met Kid Icarus: Uprising hebben we er eindelijk weer een must-have voor de 3DS bij. Ik snap heel goed hoe niet-Japanliefhebbers zich op het eerste gezicht weg willen houden bij de game, maar mocht je toch het lef hebben om je aan dit avontuur te wagen, dan zal je tijd rijkelijk beloond worden. Ben je echter wel een fan van animegames en dergelijke? Dan heb je geen keus: deze game moet je absoluut hebben.