Shadows of the Damned

Shadows of the Damned neemt niemand serieus. Zeker niet de onderwereld. Demonen dragen maskers, houden van lezen en drinken er voor volk en vaderland op los. En ze vormen vooral geen bedreiging voor demonenjager Garcia ‘Fucking’ Hotspur, tijdens zijn queeste om zijn geliefde Paula te bevrijden uit de klauwen van de hel.

Walser van demonen

Ja, protagonist Garcia Hotspur is niet snel klein te krijgen. Door zijn werk als demonenjager verbrijzelt hij regelmatig de breinen van de meest afzichtelijke monsters uit de diepste poelen van de onderwereld. Geen een demon is veilig voor zijn macho-uitspraken en vlees-uiteenrijtende wapens. Maar het kwaad speelt een gemeen spelletje en als Hotspur op een werkdag naar zijn casa terugkeert, komt hij voor een vervelende verrassing te staan. Zijn vriendin Paula hangt met een touw om haar nek aan de muur. Na een verbouwereerde stilte splijt het hangende lichaam plots uiteen en stapt een duivel doodbedaard naar buiten. Een paar kogels later ligt die verminkt op de grond.

Maar je bent nog niet van deze verachtelijke schepsels af. Ramen worden verbrijzeld en een tiental demonen staat klaar om je uiteen te scheuren. Wat meer in het nauw gedreven weet je ook deze van je af te slaan, maar dan rijst er plotseling een angstaanjagende verschijning met zes roodgloeiende ogen in de kamer op. Het is Fleming, Lord of the Demons. Kogels worden met een mantel afgeweerd en Fleming springt met Paula uit het raam naar buiten, om door een gat in de grond terug te keren naar zijn rijk in de hel. Garcia springt er achteraan, vastberaden om zijn Paula terug te halen naar het rijk der levenden. Wat volgt is een epos door de hel, een hel die vastberaden is om je laatste ratelende adem aan te horen.

Een demon die transformeert

Gelukkig sta je niet alleen in deze moeilijke en zware tocht. Je trouwe sidekick Johnson, een demon die ontsnapt is uit de onderwereld, is namelijk reeds bekend met de weg die je dient te volgen en kan tevens transformeren in drie soorten wapens. Een pistool, een machinegeweer en een shotgun. Deze drie wapens zullen gedurende het verloop van het spel langzaam maar zeker kunnen worden geüpgraded en bovendien voorzien worden van een aantal vette modificaties. De eenvoud van slechts drie soorten wapens kan als een voordeel voor spelers worden beschouwd, maar levert anderzijds ook vrij saaie gameplay op. Veel verschillende manieren om de vele vijanden aan te pakken, bestaan er namelijk niet.

Een ander mankement aan de gameplay is de besturing. In de game is het mogelijk om een draai van 180 graden te maken, maar dit verloopt vaak op knullige wijze en volledig gedesoriënteerd sta je een seconde later naar de lucht te staren, in plaats van naar de aanstormende vijand achter je. Het afmaken van vijanden zelf daarentegen is vrij vermakelijk, met een close-up van je schot wanneer je een demon meteen dodelijk in de nek weet te raken. Vergelijkbaar in Alan Wake zullen sommige vijanden bovendien eerst door het licht bestraald moeten worden, alvorens ze ook verwond kunnen worden. De betreffende onschendbare vijanden zijn namelijk in de darkness geweest, een gameplaytechniek die voor wat aardige puzzelmomenten in de game zorgt en bovendien een extra leuke laag aan gameplay oplevert.

Humor belangrijker dan horror

Shadows of the Damned kan in principe als een actiegerichte survival-horror game beschouwd worden, waar het horror-effect echter vaak door de luchtige toonzetting vrijwel volledig wegvalt. Dit is niet zozeer te wijten aan de sfeervolle omgevingen in de game, waar ik de ontwikkelaar voor wil complimenteren, maar vooral door het feit dat de game zichzelf niet serieus neemt. Zo komen we erachter dat geesten in de onderwereld eerst een kleine honderd jaar als ‘babyhoofd-slot’ op poorten en deuren dienst moeten doen, alvorens een echte demon te worden. Deze vergrendelde deuren zijn vervolgens open te krijgen door de babyhoofden met aardbeien, oogballen of hersenen te voeden. Begrijp me niet verkeerd. Het past fantastisch en geeft de game een eigen gezicht, maar van trillende handen is hierdoor vrijwel geen sprake.

De game is door de fameuze Japanse studio Suda 51 ontwikkeld en ontving bovendien ondersteuning van verscheidene bekende Japanse namen binnen de game-industrie. Desondanks is het duidelijk te merken dat Shadows of the Damned de pretentie heeft een Westerse game te zijn. Zo is sidekick Johnson van een Brits accent voorzien en komen de meest Westerse grappen over boners en wat niet tevoorschijn. Toegegeven, mij bevalt de humor in de game wel. De scherpe en humoristisch geschreven lijnen die Johnson uitkraamt wisten regelmatig een schaterlach bij me te ontlokken. De uitwerking van hoofdpersoon Garcia Hotspur daarentegen is iets waar ik minder over te spreken ben. Hotspur heeft een Japanse uitstraling, is Mexicaans en heeft bij vlagen een Balkan-accent.

Bovendien vormen zijn botte en macho-uitspraken regelmatig een scherp contrast met Johnson die voor de humoristische toon in de game zorgt. Teveel is er naar mijn mening in de game de nadruk gelegd op het stoere karakter van Hotspur en vaak ergerde ik me aan de onzin die hij uitkraamde voorafgaand aan een bossfight. Het lijkt er dan ook op dat Suda 51 niet goed wist wat ze met het hoofdpersonage aan moesten. Of die gedachte ook een rol speelde bij de uitwerking van het grafische aspect van de game weet ik niet, maar vast staat in ieder geval dat de game grafisch op z’n zachtst gezegd maar matig presteert.

Conclusie

Gelukkig hoeven we deze review niet af te sluiten met een negatief beeld. Shadows of the Damned neemt inderdaad niemand serieus en dat zal een hoop mensen zeker bevallen. Met sidekick Johnson mag je door een sfeervolle hel trekken waar hordes demonen wachten op een kogel tussen de ribben. De gameplay vertoont mankementen, grafisch klopt het allemaal niet even goed, maar de humor en de actie maken nog steeds zeer veel goed.