Review: Alan Wake

Na jaren van uitstel en wachten is het moment eindelijk aangebroken dat de wereld mag genieten van Alan Wake. Ontwikkelaar Remedy Entertainment nam uitgebreid haar tijd voor deze game en dat betaalt zich zeker uit…

Druk om te presteren

Daar zit je dan, Alan Wake, een zeer succesvolle schrijver. Geen fatsoenlijk verhaal komt meer uit je pen en de druk om te presteren wordt alleen maar groter. Om even stoom af te blazen neemt je vrouw Alice je mee naar het idyllische Bright Falls. Even genieten van de rust en hopelijk is het een perfecte plek om inspiratie op te doen voor je nieuwe boek. Het duurt echter niet lang voordat de zaken een geheel andere wending krijgen. Je vrouw verdwijnt, inwoners van Bright Falls zijn bezeten en hebben het op jou gemunt, je vindt stukken papier met delen van een verhaal dat je nog niet eens geschreven zou hebben… welkom bij Alan Wake!

In de mist

Alan Wake houdt als game een beetje het midden tussen een psychologische actie-thriller en een ouderwetse survival-horror game. De game leent overduidelijk van bekende series als Twin Peaks en Lost, mede dankzij de sterke episodische opzet, en ook komen er genoeg verwijzingen naar klassieke films van bijvoorbeeld Stephen King en Alfred Hitchcock aan bod. Toch schuilt de kracht van de game in meer elementen…

Het psychologische aspect van het verhaal is erg sterk en wordt ondersteund door geweldige personages. Alan Wake, zijn vrouw Alice en nog diverse andere belangrijke characters zijn van uitstekende stemmen en persoonlijkheid voorzien, zodat je heerlijk in het verhaal gezogen kan worden. Daarnaast vind je gedurende je avontuur regelmatig stukken papier met stukjes van een verhaal. Soms geeft het simpelweg wat meer achtergrondinformatie, maar regelmatig wordt er iets beschreven dat nog moet gebeuren. Je zou denken dat het de spanning weghaalt uit de game, maar niets is minder waar als je in de mist je weg zoekt door het bos, gewapend met… licht.

Opgejaagd

Een groot mysterie waar schrijver Alan Wake mee te maken krijgt, is het feit dat je na zonsondergang mensen tegenkomt die bezeten zijn. The Taken worden deze mensen genoemd en ze zijn bevangen door een vreemd soort duisternis. Simpelweg neerschieten is er dan ook niet bij. Je dient eerst de mensen te ontdoen van de duisternis, bijvoorbeeld door middel van een zaklamp, een flare of door het licht op te zoeken van een straatlantaarn. Als je een bezeten persoon genoeg met licht hebt beschenen, geeft een felle flits aan dat ze klaar zijn om op een traditionele manier met kogels doorzeefd te worden.

Het spannende hieraan is dat je rekening moet houden met de batterij van je zaklamp, of hoeveel fakkels of lichtkogels je bij je hebt, terwijl munitie ook niet extreem veel te vinden is. Voor elk stukje met vijanden zijn wel tactisch wat kastjes te vinden waarin wat kogels en batterijen voor je zaklamp liggen, maar soms kan je je best wat meer opgejaagd voelen als je ziet dat je voorraad kogels sterk afneemt en er geen veilige lichtbron in de buurt is. Daarnaast zijn sommige Taken makkelijk te verslaan en hebben ze maar weinig licht nodig om neergeschoten te kunnen worden, terwijl andere Taken een stuk sterker zijn. Veelal zijn dit trage personen, die echter wel flink wat schade kunnen veroorzaken en ook heel wat licht kunnen verdragen. Je zult af en toe zelfs bezeten voorwerpen tegenkomen, van kleine objecten tot volledige voertuigen die het op jou voorzien hebben.

Dit effect is een grote factor voor het succes van de game. Het gevoel dat je opgejaagd wordt in het donker, terwijl je meeleeft met het verhaal. Als je dan door diverse Taken wordt aangevallen kan het lekker beklemmend werken. In korte tijd moet je eerst flink met je lichtbronnen aan de slag om vervolgens met een pistool, shotgun, jachtgeweer of ander wapen de klus te klaren en je weer even op adem kunt komen. Overigens kent de game ook wel wat rustige momenten overdag, als alles vredig en rustig lijkt in Bright Falls. Op deze momenten schakelt de game een tandje terug en draait het vooral om wat verdieping van het verhaal en de characters.

Sfeervol

Alan Wake is als game al lange tijd in productie en was in vroeger tijden zelfs bedoeld als free-roaming sandbox game. Wat mij betreft verdient Remedy een Nobelprijs dat ze van dit concept zijn afgeweken en de game ‘gewoon’ als een lineair spel hebben opgezet. Op deze manier heb je maar weinig echte vrijheid, maar het zorgt ervoor dat je zoveel meer door het verhaal geleid kunt worden. Het gevaar bestaat echter dat je niet de tijd neemt om de bladzijdes met stukken verhaal door te lezen, omdat je liever direct weer verder met de actie wilt gaan. Dit kan ik sterk afraden, want het lezen van de stukken tekst dragen absoluut bij aan de sfeer en de beleving van het verhaal.

Er zijn echter wel een paar kanttekeningen te plaatsen. De game is al zo lang in ontwikkeling dat het niet geheel verrassend op sommige punten al is ingehaald door andere titels. Zo zien de tussenfilmpjes er vrij matig uit. Sfeervol en inhoudelijk sterk, dat wel, maar de lipsync is nog slechter dan die van een Duitse aflevering van Das A-Team. Gelukkig zorgen de details in de omgevingen en het geweldige spel met licht en donker nog altijd voor een geweldige uitstraling als je aan het spelen bent. Overigens heeft Remedy laten weten dat ze mogelijk met een patch of DLC voor betere gezichtsanimaties gaan zorgen, wat zeker welkom zou zijn.

Wat Remedy meer aangerekend mag worden, is het feit dat de game een beetje voortkabbelt en op den duur als een herhaling van zetten aanvoelt. Rare plotwendingen zijn hier debet aan, maar ook het feit dat je vrij zelden echt verrast wordt tijdens het spelen zorgt ervoor dat het na enige tijd niet veel meer lijkt dan wat schijnen met licht, schieten, een lineair pad bewandelen naar je volgende objective en onderweg wat stukjes tekst oprapen. De gouden tip die veel critici meegeven kan ik alleen maar beamen: speel deze game niet te lang achter elkaar. Met zo’n 10 tot 12 uur kan je de credits wel halen, maar het zou eigenlijk zonde zijn om het in een weekendje te rushen. Neem er je tijd voor, probeer veel van het verhaal mee te krijgen en geniet van de spannende momenten.

Conclusie

Alan Wake is een game die gebukt gaat onder zijn eigen ambities, maar er gelukkig niet onder bezwijkt. De game kent een heerlijke verhaallijn, frisse gameplay, geweldige voice acting en muziek, sterke characters en een subliem, spannende sfeer. Daar staat tegenover dat iets meer variatie in dit lineaire avontuur wel gewenst zou zijn en de houterige tussenfilmpjes missen de kracht en beleving die je wel voelt tijdens het spelen.

Desondanks hebben we hier met een dijk van een game te maken die weer eens wat nieuws doet. Je moet ervan houden om een strikt lineair avontuur te beleven, maar als je openstaat voor dit spannende avontuur en bereid bent om je te verdiepen in het verhaal en de personages, dan ga je deze reis naar Bright Falls niet snel vergeten.