Call of Juarez: Bound in Blood Launchparty

Het leven van een gamesjournalist gaat soms over prachtige rode rozen. Zo ook afgelopen vrijdag, toen ik mocht aantreden bij de Call of Juarez: Bound in Blood Launchparty op een cowboyranch in het pittoreske Veen. Kortom, een dagje koiboi spelen in het polderlandschap van Brabant inclusief drank, vet eten en lekkere dames. De game heeft een goed cijfer gekregen van ons, maar weten ze bij Ubisoft ook hoe ze een feestje moeten bouwen?

Eten, gamen en lekkere wijven

Om 2 uur in de middag kwam ik aan op Outlaw City in het plaatsje Veen, bij Den Bosch, en een leuke meid op een paard wees mij de weg naar de ingang van de ranch. Het feestje kon beginnen en omdat Ubisoft precies weet wat gamers willen, werden wij welkom geheten met heerlijke honingtaart, de gelegenheid om lekker te gamen en voor de liefhebbers waren er ook twee lekkere cowgirls aangetreden. Het waren geen dames waarmee je het politieke klimaat in Nederland bespreekt, maar eerlijk is eerlijk, ze zagen er heerlijk uit. De eerste cowboyactiviteit was het schuiven van bierpullen, want cowboys houden niet alleen van drank, maar ook van gezellige spellen onder begeleiding van een leuke cowgirl. Er moest bij dit spel een pul bier over een bar geschoven worden zonder dat het te ver zou doorschieten. Hoe verder de pul, hoe hoger het aantal punten. Uiteraard kon ik er geen zak van en met nul punten ging ik verder naar het boogschieten.

Het is grappig om op een cowboyranch te staan zonder dat er woestijn in de omgeving is. Cowboy spelen in het Hollandse polderlandschap is een leuke gedachte en met de harde wind vanuit de weilanden was het boogschieten niet makkelijk. Met drie pijlen op zak wist ik twee keer doel te treffen en mocht ik met twintig punten verder. Uiteraard had iedereen de grootste verhalen over het splijten van pijlen en het blind schieten, maar helaas is echt boogschieten een stuk moeilijker dan het schieten in games. Om die reden was ook het volgende onderdeel niet makkelijk. Weet ik in Call of Juarez makkelijk een peloton soldaten weg te knallen, een echt kaarsje uitschieten met een echte luchtbuks is helaas niet aan mij besteed.

Rodeo

Na een kleine pauze met bier en whiskey mochten wij onze opgebouwde agressie kwijt. Onze agressie was namelijk behoorlijk opgebouwd na ons aangetaste zelfvertrouwen bij het schieten. Stenen en glas zijn altijd een goede combinatie en we mochten met stenen een aantal flessen kapot proberen te gooien. Eén fles en tien punten mocht ik op mijn lijstje bijschrijven en het moet gezegd: slopen blijft een heerlijke bezigheid.

Toen kwam het moment waar ik mij de hele dag op zat te verheugen. Een ritje op de automatische Rodeostier. De angst, de spanning, de zin. Alles steeg naar een absoluut hoogtepunt en toen ik mocht aantreden wist ik gelijk al dat ik dat niet lang zou volhouden. Er was namelijk weinig grip op dat beest en het enige waar ik mij aan vast kon houden was een dik touw uit zijn rug. Het duurde inderdaad niet lang, want na 8,5 seconden lag ik ernaast. En voordat jullie mij uit gaan lachen, zo slecht was dat nog niet eens. Een leuke middenmoter.

Moe, voldaan en met kapotte handen van het touw van de stier konden we ons klaarmaken voor het grote maal van de avond. Een heerlijke barbecue met heel veel vlees. Gamers houden van vet en vet is wat wij kregen. Kippenpoten, hamburgers, Indiaantjes (kip met spek) en entrecotes vlogen over tafel. Nog een biertje, en nog een biertje en vooruit, nog ééntje voor de jongens en ik kon moe maar zeer voldoen terugkeren naar Rotterdam.

Het antwoord is overigens duidelijk “ja”. Ubisoft weet hoe je een feestje moet bouwen en ik kan deze dagjes alleen maar toejuichen. Bij het volgende deel van Laura’s Passie zou ik een evenement ook niet uit de weg gaan. Er zal misschien niet geschoten worden met een luchtbuks, maar elke reden voor een feestje is er één.