Review: Killzone 2

In deze moeilijke crisistijden zal Killzone 2 er toch in slagen om de Nederlandse export wat te helpen. Deze exclusieve PlayStation 3-shooter van Hollandse bodem is er namelijk één om je vingers bij af te likken.

Realisme

Killzone 2 is het vervolg op het origineel uit 2004 voor de PlayStation 2 en speelt zich af na de gebeurtenissen uit Killzone: Liberation voor de PSP. In deze serie heeft de mensheid het aan de stok met de Helghast, een alienras dat meer op de rechtopstaande mens lijkt dan de buitenaardse wezens van bijvoorbeeld Halo of Resistance. Deze oranje-ogige griezels zijn inmiddels met succes van onze aardkloot afgetrapt, maar net zoals in Gears of War 2 nemen de mensen geen genoegen met dit tijdelijke gevoel van vrede. Daarom gaat het Aardse leger, ISA geheten in Killzone 2, richting de planeet van de Helghast om de rekening te vereffenen.

Jij hebt een ISA-soldaat onder de knoppen en bevecht de Helghast in een squad. Opvallend in vergelijking met andere schietspellen is dat realisme een behoorlijk grote rol in neemt, zeker meer dan in het eerste deel. Ten eerste is dat af te lezen aan de manier van gameplay die het spel van je verwacht. Als een kip zonder kop al sproeiend door de levels rennen is er zeker niet bij en wordt, met name op de hogere moeilijkheidsgraad, genadeloos afgestraft.

Artificiële intelligentie

Dat wil niet zeggen dat Killzone 2 ook op de normale stand als een wandelingetje in het park op zondagmiddag aanvoelt, integendeel. De vijand is in vergelijking met andere spellen behoorlijk intelligent. Ze dekken elkaar prima, zoeken beschutting achter allerlei objecten en komen van alle kanten. Niet omdat dat zo geprogrammeerd is in het spel, maar omdat ze aanvallen van over de flanken en in groepen op kunnen zetten.

Verhalen op het internet dat de artificiële intelligentie van revolutionair hoog niveau zouden zijn vind ik, ook op de moeilijkste stand, lichtelijk overdreven. Toch is dit punt zeer sterk en qua voorsprong op de concurrentie -want die is er zeker- meer te vergelijken met F.E.A.R., dat in 2003 de lat wat betreft A.I. ook een behoorlijk stuk hoger legde.

Het zit hem in de subtiele dingen. Van zoveel verschillende spellen zijn we gewend dat wanneer een vijand bukkend dekking zoekt achter een laag muurtje, hij op den duur weer op zal duiken en als je je wapen dan goed gericht houdt, alleen geduld vereist is om zijn hoofd in het vizier te krijgen. Hier is dat niet zo. Ze schuiven een paar meter naar links of rechts op en komen zo tevoorschijn op een plek waar je het niet verwacht. Simpel maar doeltreffend. Waarom heeft niemand hier eerder aan gedacht?

Terugslag

Daarnaast heeft men de verschillende wapens een lekker realistische persoonlijkheid meegegeven. Magazijn na magazijn blindelings afvuren zal alleen maar nadelen met zich meebrengen. Ten eerste is de terugslag bij elk wapen zeer natuurgetrouw, wat ook betekent dat na een vijftal kogels het lood alle kanten op vliegt, behalve in de richting van jouw crosshair. Daarnaast is munitie nogal schaars. Wat logisch is, want wanneer je mee doet aan een invasie van een andere planeet kun je alleen de kogels meenemen die je kunt dragen en zijn bevoorradingen niet uit de lucht gegrepen.

Ook erg vet zijn de kogelinslagen op de Helghast. De tijd waarin vijanden in first person shooters altijd op dezelfde manier dood gingen lijkt nu definitief voorbij. In Killzone 2 is het lastig, zo niet onmogelijk, om een tegenstander twee keer op dezelfde manier om te leggen. Knal je hem in zijn arm, dan zal hij door de voltreffer om zijn as tollen. Raak je zijn buik, dan kruipt hij in elkaar. Maar tref je zijn borst, dan wordt hij naar achteren geblazen. Hoewel dit alles in fracties van secondes gebeurt is het toch een groot pluspunt aan het spel.

Qua singleplayercampagne is men bij Guerrilla duidelijk voor kort maar krachtig gegaan. Op de hogere moeilijkheidsgraad was ik binnen acht uur bij de eindstreep. Voor hedendaagse schietspellen begint dit meer en meer de norm te worden en hoewel het natuurlijk geen goede ontwikkeling is, is het de jongens van Guerrilla niet extra aan te rekenen. Zeker niet omdat de ervaring tijdens die uren behoorlijk intens is en men duidelijk een hoop tijd in aanverwante dingen heeft gestopt die niet bijdragen aan de speelduur, maar wel aan de algemene speelervaring.

Perfect imperfect

Bijvoorbeeld de sfeer en de daarbij behorende graphics. We kennen allemaal het verhaal van het filmpje van de E3 van 2005, wat achteraf met de computer geanimeerd bleek en een veel te rooskleurig beeld van de graphics van de PlayStation 3 neerzette. Achteraf is te concluderen dat Guerrilla er ons niet mee bedrogen heeft, maar ons er een blikje mee in de toekomst heeft gegund. Want hoewel de screenshots die drie jaar geleden verschenen een stuk korreliger waren dan de bewegende beelden, komt het eindproduct toch behoorlijk in de buurt. Ook hier geldt weer dat alles niet van revolutionair niveau is, maar de lat wel significant hoger gelegd wordt.

Mooie plaatjes alleen maken nog geen mooi spel en gelukkig wordt Killzone 2 ondersteund door een beklemmende maar realistische sfeer. Helghan is een planeet in chaos. Er wordt een harde oorlog gevoerd en het is er werkelijk een tyfusbende. Het bijzondere hieraan is dat deze rotzooi niet ‘gemaakt’ lijkt. In Halo 3 of Resistance 2 had ik continu het idee alsof de chaos geschept was door een mensenhand. Autowrakje hier, betonblokje daar. Pak op het strand maar eens een schep en maak een bergje. Met je eigen handen is deze nooit zo mooi glad te krijgen als de zee en de wind dat kunnen. Niet dat de natuur perfect is, het is eerder perfect imperfect. Op sommige plekken krijg je dit gevoel ook in Killzone 2. De vuilnismannen moesten blijkbaar in dienstplicht en het heeft wel wat weg van de afvalbergen in Napels. Knap gedaan en zeker een compliment waard.

Multiplayer

Sinds de invoering van het Trophies-systeem zullen veel PlayStation 3-gamers het spel ook op de hogere standen uitspelen, waardoor de speelduur wat opgerekt wordt. Ingrijpender is echter de multiplayer, die van hoge kwaliteit is en kan wedijveren met de Halo 3’s, Gears of Wars en Call of Duty’s van deze planeet. Killzone 2 is te spelen met tweeëndertig man, wat weliswaar minder is dan brother from another mother Resistance 2, dat plaats biedt voor zestig spelers, maar het blijkt in de praktijk meer dan voldoende. Killzone 2 speelt namelijk heel anders en leunt meer op voorzichtigheid en terughoudendheid dan de arcade manier van spelen en sproeien van Resistance.

Killzone 2 bevat ook het inmiddels goed ingeburgerde rangensysteem, dat van Privateer tot General voert en weken, zo niet maanden, in beslag zal nemen. Daarnaast zijn ook badges te verdienen, vergelijkbaar met de Perks uit Call of Duty en de verslavingsfactor is er zeker niet minder om. Ik vond het interessant om te constateren dat Killzone 2, door de zeer goede en bovendien vergelijkbare multiplayer en setting, wel eens in het gat zou kunnen springen dat Call of Duty 4: Modern Warfare heeft achtergelaten. Veel mensen klaagden bij de aankondiging van World at War namelijk dat ze de Tweede Wereldoorlog een stap terug vonden. Inmiddels is gebleken dat World at War zeker zijn mannetje staat en minstens zo populair is, maar bij shooterpuristen die toch liever een moderne of futuristische game spelen heeft Killzone 2 echt een streepje voor.

Conclusie

Killzone 2 is een geweldige first person shooter geworden en een ware troefkaart voor de PlayStation 3. Het is een zeer compleet en afgewerkt product, dat de lat qua graphics, realisme en artificiële intelligentie weer een stukje hoger legt. Dit geldt ook voor de sfeer, hoewel daar natuurlijk smaak bij komt kijken en lastiger te beoordelen is.

De duur van de singleplayermodus is niet erg lang, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de sterke multiplayermodus. Sony heeft tijdens de reviewperiode, afgelopen maand, een aantal journalistensessies georganiseerd en ik kan niet wachten tot de zevenentwintigste februari, wanneer het spel in de winkels ligt en de servers ook begaanbaar worden voor het grote publiek. Warzone is de sterke kant aan deze meerspelermodus. Dit is te zien als een jukebox waarin je kunt selecteren welke maps en speelmodi in aanmerking komen. Het levert nieuwe combinaties op waar je nog niet aan had gedacht, maar welke wel erg leuk blijken te zijn. Daarnaast is het bijzonder afwisselend en blijft het uren achtereen leuk.

Legendarisch is Killzone 2 niet. Daarvoor mist dat speciale gevoel. Dat speciale gevoel, wat zich kenmerkt door één en al vreugde tijdens het spelen en gemis wanneer je het even zonder moet stellen. Killzone 2 laat nog wat ruimte over om te rationaliseren. Het is een geweldig spel en staat op het ogenblik met Gears of War 2 aan de absolute top in het shootergenre. Hoewel ik die game ook heb gerecenseerd ga ik geen voorkeur uitspreken, aangezien dat appels met peren vergelijken is en bovendien ook heel erg moeilijk is. Beide zijn geweldige games en de beste in hun soort. Absolute systemsellers als Uncharted: Drake’s Fortune en LittleBigPlanet hebben er een broertje bij.

Het spel nú al bestempelen als dé PlayStation 3-game van 2009 is misschien een beetje voorbarig. Maar dat dit waarschijnlijk af hangt van het feit of games als God of War III, Final Fantasy XIII, Gran Turismo 5 en Heavy Rain nog dit jaar uitkomen en de verwachtingen waarmaken, is veelzeggend. Er staan ons nog mooie maanden te wachten.