Dark Sector

Rondlopen in een futuristische apocalyptische wereld kennen we als professioneel shooteraar natuurlijk wel. Been there, done that… Het wordt anders als er een game aangekondigd wordt die belooft er vreselijk goed uit te zien en… inderdaad, waarin we in een futuristische apocalyptische wereld rondlopen. Waarin onderscheidt Dark Sector zich dan nog?

Rip

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Dark Sector is een rip-off. Geen schandalige, zoals we vaak plegen te zeggen, maar toch. En het opvallende is dat ontwikkelaar Digital Extremes er ogenschijnlijk geen enkel punt van maakt om dit te verbloemen. Sterker nog, naast het feit dat het nog eens te waarderen is ook, pakt de game wat dat betreft goed uit. Het getuigt natuurlijk ook van een geweldig gevoel voor timing om met deze game op de proppen te komen op het moment dat Gears of War bij veel gamers aan het wegzakken is en deeltje twee in de pijpleiding zit. Een fantastisch staaltje gat opvullen zullen we maar zeggen.

Natuurlijk is het heel makkelijk om een game die wel heel erg veel op een andere lijkt meteen met de grond gelijk te maken en als jatwerk te bestempelen. Dat doen we dus ook liever niet, al was het alleen al om het feit dat we, mits goed in elkaar geflanst, nooit genoeg kunnen krijgen van goede games die hun oorsprong vinden in triple A-titels. Zo ook met Dark Sector.

Dark Sector. Hm. De titel klinkt wel een beetje goedkoop. Ik zie het ontwikkelteam al voor me op een regenachtige maandagmiddag rond de tafel in de studio. Agendapunt: verzin een titel voor ons laatste project. ‘Dark Sector. Klinkt goed’. ‘Titel dekt de lading?’ ‘Ok, we houden het er op. Dark Sector’. Aan de andere kant vind ik het wel een titel die aanspreekt, dus daar hebben ze dan wel weer hun gelijk gekregen. Het loopt alleen niet over van originaliteit, het is een titel die aan vele games gegeven had kunnen worden.

Het verhaal dan maar, dat is namelijk een stukje interessanter. Stel je eens voor: je bent als hoofdpersoon van beroep geheim agent en je wordt door jouw organisatie gedropt in een vreselijk oord, ergens aan de koude kant van Europa. Kennelijk heeft onze hoofdpersoon, genaamd Hayden Tenno, de laatste jaren enkele under-cover snoepreisjes naar wat zonniger en vrolijker bestemmingen op zijn naam staan, want naar dit oord zou je je ergste vijand nog niet toesturen. De graphics zijn voor deze gelegenheid in de proloog dan ook omgetoverd in grauwe, zwart-witte en donkere kleuren. Meteen valt op dat de graphics er, ondanks de hiervoor genoemde eigenschappen, verschrikkelijk goed uit zien.

Glaive

Tenno arriveert in het altijd gezellige Lasria en eenmaal daar aangekomen wordt hem al snel duidelijk dat hij niet echt welkom is. En nadat hij van het eerste de beste geboefte de nek een 180 graden slinger heeft gegeven beseft hij dat het niet zijn laatste kill zal zijn in het grauwe, vol met bloeddruipende wandelende lijken en andersoortige mutanten vervulde Lasria. Even wil hij er nog tussenuit knijpen maar Hayden wordt al snel door een of andere gestoorde mutant in zijn schouder gestoken… lekker dan! Het virus, genaamd Technocyte, heeft hem echter niet volledig te pakken en met slechts een gruwelijke pijn in zijn arm beseft Hayden dat zijn arm een transformatie heeft ondergaan. Als een soort next-gen Bionische Man krijgt Hayden de beschikking over speciale gaves en bovennatuurlijke krachten, hetgeen zich uit in een betere conditie en het beter kunnen genezen van aanvallen van buitenaf. Zijn evoluerende arm zal zich langzaam maar zeker ontpoppen tot een dodelijk wapen.

Het virus doet vervolgens zijn werk maar Tenno lijkt er beter door uit de strijd te komen. Nadat hij terecht komt in een (van nu af aan veel kleurrijkere, maar nog steeds donkere) speelwereld waarin orde op zaken gesteld moet gaan worden, blijkt dat Tenno een wel heel speciaal instrument aan zijn arm heeft hangen. Besmetting met het virus heeft hem namelijk getrakteerd op de zogenaamde ‘Glaive’, een groot model driepuntige werpster die met dodelijke precisie naar hoofden, benen en andere lichaamsdelen die geschikt zijn voor amputatie is te gooien. Deze Glaive blijkt in de loop van de game verantwoordelijk te zijn voor het grootste gedeelte van de fun. De Glaive zal naarmate je verder komt in de game steeds meer lugubere functies krijgen en daarom blijft het spelen van Dark Sector redelijk lang interessant, ook al voorspellen de eerste levels niet heel veel afwisseling en kan ik mij zomaar voorstellen dat je het zelfs saai begint te vinden.

Ok, de Glaive dus. Met een simpele druk op de L1 knop lock je op vijanden en met het loslaten van de R2 trekker schiet de Glaive weg, alles op zijn baan vernietigend. Komt de Glaive onderweg een hoofd tegen? Zeg maar dag met u schedel. Armen en benen? Niet Glaive-proof. Tijdens deze killing moves die zeer expliciet en niets tot de verbeelding latend in beeld worden gebracht, vloeit het bloed met emmers tegelijk en dat kan ook niet anders als je tegenstanders van zeer dichtbij doormidden klieft of schedels doorboort. Sommige arme drommels zijn zelfs zo vastberaden dat ze na drie amputaties nog proberen weg te strompelen, dus dat leverde mij niet eerder meegemaakte beelden op. Een voordeel is dat deze vriendelijke vrienden uit het niets oprijzen maar pas tot actie overgaan als ze volledig rechtop staan.

De besturing lijkt in alles op Gears of War. Niet beter, maar hooguit iets minder goed. Gewoon solide dus. Ik had wel enige moeite met het precies richten met de vuurwapens, maar na enige gewenning ging dit een stuk beter. Misschien komt het omdat de game van het begin tot het eind donker en grauw is en vijanden uit het niets opduiken. Niet gehinderd door een HUD, althans er zweeft geen overbodige informatie voor je ogen, kun je je dus concentreren op de vele mutanten die uit zijn op jouw knappe kanis. Een beetje oefening in het wapens hanteren kan trouwens helemaal geen kwaad, juist omdat er zoveel mogelijkheden zijn. Je kunt bijvoorbeeld vrijwel gelijktijdig iemand trakteren op een paar kogels terwijl je met de andere hand de romp van zijn onderstel scheidt. En zo zijn er nog vele mogelijkheden. Allemaal even vet, allemaal even bloederig en allemaal even expliciet in beeld gebracht.

Hide

De vergelijking met Gears of War is al eerder door mij gemaakt. Er is naast de grafische overeenkomst en de manier waarop wapens gehanteerd worden nog een belangrijke overeenkomst. Het systeem van dekking zoeken is gewoon gekopieerd met dat verschil dat Tenno in zijn jeugd waarschijnlijk niet veel verstoppertje heeft gespeeld. Hij is zachtjes gezegd nogal traag, zeker als je het vergelijkt met good old Marcus Fenix. Daar staat tegenover dat Tenno soepel over hindernissen en obstakels springt, dus daar kan Fenix weer een puntje aan zuigen.

Over het geheel genomen blijft Dark Sector steeds boeien. De omgevingen zijn weliswaar over het algemeen allemaal in dezelfde stijl, maar de (boss)gevechten maken dat het allemaal interessant blijft, in tegenstelling tot de hordes vijanden die op je afkomen en waardoor je soms een geeuw niet kan onderdrukken. Af en toe word je het namelijk wel eens zat om steeds maar weer die verrekte mutanten met dezelfde moves om te leggen. De Glaive heeft daarbij ook nog een mindere eigenschap en dat is dat hij op korte afstand zo bot is als een ongestelde Henk Jan Smits en dus nog waardelozer is dan de programma’s die hij maakt. Af en toe bekruipt je het gevoel dat het winnen van een gevecht meer op geluk dan op een correcte weapon-handling berust en ook het eerder genoemde richten, met name op lange afstanden, frustreert soms.

Conclusie

De Glaive is de grootste troef van Dark Sector. Je kunt er niet alleen vette en gruwelijke kills mee uitvoeren, maar ook moet dit gadget c.q. wapen ingezet worden om puzzels op te lossen, knoppen om te zetten of om andere zaken te activeren. Grafisch ziet de game er ge-wel-dig uit en dat zal graphics-hoeren, maar ik ben er van overtuigd ook andere gamers, zeker aanzetten tot het uitspelen van het spel. En dat is wel weer eens lekker! Dark Sector is dus gewoon een topper te noemen en dat vrijwel uit het niets, zonder al te veel poeha vooraf. Minpunt is de multiplayer die aanvoelt alsof hij er verplicht ingezet moest worden. Ik heb daar dan ook niet al te veel tijd aan besteed. Wat rest is echter een game die je gewoon eens moet gaan spelen om te ervaren dat fantastische graphics en brute kills geen ingewikkeld verhaal nodig hebben. Aanrader!