Frontlines: Fuel of War – PC

Tja, wat kun je over Frontlines: Fuel of War nog zeggen wat niet al in de Xbox 360-review is gezegd? Hoe de game op de PC aanvoelt natuurlijk! En dat is ook nog eens het platform waar de grootste concurrentie voor dit soort games te vinden is. Hoe houdt de frontlinie zich staande?

Revolutionair?

Het verhaal van Frontlines is inmiddels wel bekend: na verschrikkelijke natuurrampen en ziektes maakt een tekort aan olie een einde aan diplomatie en wordt Turkmenistan ineens een frontlinie waar hevig gevochten wordt tussen de westerse wereld en de combinatie Rusland-China. Dit verhaal wordt goed en mooi uitgelegd tussen de gevechten door, waardoor deze vooral op multiplayer gebouwde game toch nog veel verhaal krijgt. Dat is dan ook direct een punt dat deze game voor heeft op bijvoorbeeld Battlefield 2, een game waar Frontlines al snel doch niet onterecht mee vergeleken wordt.

Het ‘revolutionaire concept’ achter Frontlines is de frontlinie. Deze verdeelt de map waarop gespeeld wordt in een rood en een blauw gedeelte. Beide partijen willen natuurlijk dat de map uniform gekleurd wordt en vechten er dus voor om die frontlinie naar voren te schuiven. Op elke frontlinie zijn één of meer punten te vinden die veroverd moeten worden, door er lang genoeg te staan of een computer te hacken, wat feitelijk neerkomt op lang genoeg blijven staan en ook nog op een actietoets drukken. Zijn alle punten op de frontlinie veroverd, dan schuift deze naar voren en dienen nieuwe punten zich aan, net zolang tot alles veroverd is. Kort gezegd: je moet alle punten op de map veroveren, maar wordt beperkt qua volgorde. Een soort UT2004 Onslaught gemixt met Battlefield dus.

Origineel? Volgens mij wel. Revolutionair? Nee, dat dan weer niet. Het gebruik van de frontlinie heeft wel een klein voordeel ten opzichte van het systeem van Battlefield: de actie is altijd geconcentreerd en daardoor feller, omdat het veroveren van andere punten toch niet mogelijk is. Tactiek en samenwerking zijn daarom belangrijker. Maar revolutionair: nee.

Voldoende

De rest van de gameplay weet ook niet te overtuigen om alle andere games te laten liggen en Frontlines te gaan spelen. Al direct valt op dat er altijd een richtkruis in beeld is. Iron sights ontbreken totaal in deze game, je kunt hooguit wat inzoomen met wapens met een scope, waarbij het beeld lichtelijk afgerond wordt. Het is geen afkeurenswaardige keuze van de ontwikkelaar, maar voelt toch wel als een stap terug in de tijd. Het niet kunnen oppakken van wapens trouwens ook, al valt dat eigenlijk alleen in het single playergedeelte echt op. Het aantal wapens is ook erg beperkt: van ieder soort wapen (assault rifle, shotgun, raketwerper, etc) is er één voor iedere partij. Nu is ook dit iets wat in multiplayer niet heel erg is en de directe concurrentie doet het eigenlijk niet beter, maar vooral dat laatste is dan ook het probleem: hier had Frontlines kunnen scoren. In Frontlines kun je ook achter het stuur of de stuurknuppel van verschillende voertuigen kruipen. Het aanbod is echter vrijwel gelijk aan dat van de concurrentie, dus ook daar valt geen voorsprong te behalen. De besturing voelt ook nog eens een beetje stroef aan.

Een feature die wel redelijk uniek is, is de toevoeging van drones. Dit zijn op afstand bestuurbare robots die in vier smaken komen: een kleine platte bom die korte metten maakt met pantservoertuigen, een wagentje met minigun, een wagentje met mortieren en zelfs een helikoptertje die miniraketten afvuurt. Hiermee kun je tegenstanders onder vuur nemen, zonder zelf uit dekking te komen. Je bent tijdens het besturen zelf wel kwetsbaar, omdat je een first of third person view van de drone neemt. De afstand die de drone kan leggen is ook niet onbeperkt: laat je het apparaat te ver van je weggaan, dan kun je het simpelweg niet meer besturen totdat je weer in de buurt bent. Een leuke toevoeging.

Wat betreft health volgt Frontlines de trend: hoe vaker je achter elkaar geraakt wordt, hoe donkerder het scherm wordt tot je uiteindelijk gedood wordt. Word je niet geraakt, dan groeit je health langzaam weer aan. Een medic class is daardoor overbodig.

Op technisch vlak geldt ook wat voor de gameplay hierboven al besproken is: wel mooi, niet spectaculair. De Unreal 3-engine geeft aardige beelden weer, maar de omgevingen zijn nogal kaal en daardoor vaak een beetje sfeerloos. Gaaf is wel dat het mogelijk is sommige delen van de omgeving met een raket of granaat op te blazen: zo werd ik in het begin bijvoorbeeld verrast door zandzakken die ineens na een explosie verdwenen waren, waardoor ik geen dekking meer had. Het geluid verder is goed: de voice-overs in single player zijn uitstekend, de muziek is wat bombastisch.

Online

Het verhaal mag dan erg goed uitgewerkt en verteld worden, het is wel erg kort: binnen vijf uurtjes kan je het al uitgespeeld hebben. Maar eerlijk is eerlijk: Frontlines koop je uiteindelijk voor de multiplayermogelijkheden. Hier maakt de game een slechte start: de serverbrowser werkt namelijk voor geen meter. Er zit bijvoorbeeld wel een startknop, maar geen stopknop. Een server aanklikken wordt daardoor erg moeilijk, omdat de gekozen server snel verspringt als er nieuwe servers binnendruppelen. Dubbelklikken op een server kan ook al niet. Beide problemen vallen echter in het niet bij het volgende probleem: welke server ik ook aanklikte, ik werd altijd willekeurig met een andere verbonden en dan vaak nog een lege ook. Ik denk dat deze bug met een kleine patch snel verholpen is, maar tot die tijd is de serverbrowser vrijwel waardeloos.

Wat wel positief opvalt als je aan het browsen bent, is het aantal spelers dat op een flink aantal servers tegen elkaar mag spelen. 48 is geen uitzondering. Ik heb zelf op een drukke (20+) en een rustige (6) server gespeeld en moet zeggen: met minder spelers lijkt het spel leuker. Dit heeft alles met spawncamping te maken: niet alleen is dat mogelijk in Frontlines, het is ook nog eens erg makkelijk, omdat alle spelers bijna altijd in de buurt van de frontlinie te vinden zijn. Ik hoop dat de ontwikkelaar hier snel een oplossing voor vindt.

Online komt het klassensysteem echt tot leven. In single player heb je ook klassen, maar ieder level daar geeft je al de juiste wapens en anders krijg je ze onderweg wel mee. Online mag je zelf kiezen wat je het beste kan: assault, anti-vehicle, sniper, heavy assault, close combat en special ops. De keuze van een klasse bepaalt net als in vergelijkbare games je primaire wapen. Wat anders is dan in andere games, is dat je daarbij ook een rol mag kiezen. Er zijn vier rollen: air support waarmee bombardementen kunnen worden aangevraagd, drone technician die de al genoemde drones meekrijgt, ground support die kan repareren en verdedigingswapens kan neerzetten en countermeasures die de speler onzichtbaar maakt op de radar en andere storingsapparatuur kan opzetten. Iedere role heeft een kit met drie steeds zwaarder wordende types van die role. Je begint met het eerste type en door goed te spelen kun je de hogere types vrijspelen. Een mini-RPG-systeem dus en een pluspunt voor de game.

Om de frontlinie te laten verschuiven is teamwork nodig. Vreemd genoeg heeft Frontlines momenteel nog geen VOIP-support, waardoor externe software en servers nodig zijn. Weer zo’n kleine gemiste kans. Een squadsysteem is wel aanwezig. Iedereen kan een squad beginnen en anderen uitnodigen. Squadleaders kunnen orders geven, maar ook hier laat de game weer steekjes vallen. Zo riep een squadleader mij eens op om ‘het frontliniepunt te veroveren!’, net nadat ik verderop in de map gerespawned was. Er waren twee punten die veroverd moesten worden en dus moest ik maar raden waar ik heen moest…

Conclusie

Frontlines: Fuel of War is de rustige leerling van de klas: hij haalt netjes z’n voldoendes, maar steekt op geen enkele manier boven de rest uit. Oké, op één punt dan: de single player is veel beter uitgewerkt dan bij de concurrentie, maar daarbij weer heel erg kort en deze game is sowieso al voor multiplayer ontworpen. Het frontlinie-idee is leuk bedacht, maar niet revolutionair genoeg om iedereen naar deze game over te halen. Het tragische aan Frontlines: Fuel of War is dan ook dat er geen reden is hem niet te spelen, maar dat er tegelijkertijd geen overtuigende reden is om het wel te doen.