Review: Devil May Cry 4

Als Devil May Cry 4 een vrouw was, dan was het die meid die je wel eens rond ziet paraderen met een kwijlend vriendje aan haar arm. Altijd strak gekleed, met hoge hakjes en een kort rokje. Zich soepel voortbewegend, met haar kin omhoog. Ze voelt zich beter dan jij. Beter dan ik. Beter dan wij allemaal bij elkaar opgeteld. Eigenlijk moet je niets van haar hebben, maar o wat zijn haar lippen zoet.

Van een afstandje zie je het al: Devil May Cry 4 moet het van haar stijl hebben. Deze game gaat over vechten maar dan zo stijlvol mogelijk. Je speelt Nero, een arrogante gozer die na de moord op het hoofd van zijn cult op de mysterieuze moordenaar wordt afgestuurd. Met de Y hakt Nero er flink op los, met de X grijpt hij naar zijn revolver en met de B onthult hij zijn geheime wapen: een demonische arm. Daarmee kun je vijanden van een afstand naar je toe trekken om ze dan op spectaculaire wijze ter aarde te laten storten. En denk nou niet dat je zonder na te denken op de knoppen mag gaan rammen: al snel gaat ze van je vragen om combo’s uit de hoge hoed te toveren. In plaats van het simpele hakwerk wordt er van je vereist om de vijand de lucht in te slaan, hoog te houden met je revolver, hem dan achterna te springen zodat je hem in de lucht kan grijpen en naar beneden kan smijten om je dan met je zwaard te storten op de vijand. En lukt dat niet? Dan probeer je het nog maar eens of ga je je heil maar elders zoeken. Want je moet Devil May Cry waardig zijn.

Je kunt je move-set flink uitbreiden. Punten die je verdient met stijlvol vechten kun je namelijk besteden aan nieuwe moves. Dit systeem voelt niet helemaal eerlijk. Het is namelijk een beetje raar dat de getalenteerde hoofdpersoon bepaalde moves enkel kan leren op bepaalde punten in het spel, tegen een flinke vergoeding. Daarbij zullen nieuwe spelers zich ontmoedigd voelen want als je niet genoeg punten haalt kun je ook minder moves kopen. En zonder bepaalde moves sta je toch zwakker. Het kan ook anders: Ninja Gaiden geeft je bijvoorbeeld meteen alle moves en de vrijheid om alles zelf te verkennen. De gevechten zijn het hoofdgerecht en tevens het meest smakelijke deel van DMC4. Verder zijn er nog wat slappe puzzels en frustrerende platform stukjes waar je jezelf doorheen zult moeten slepen.

Puistjes

Terug naar die mooie meid. Als je haar van dichtbij inspecteert valt op dat haar uiterlijk niet helemaal is wat het van veraf leek. Op sommige momenten zie je die schoonheid weer, maar vaker irriteer je jezelf aan de imperfecties. Devil May Cry 4 weet bijtijds prachtige plaatjes op het scherm te toveren. Alle levels vallen binnen het goth/punk stijltje maar zijn wel kleurrijk en zeer gevarieerd. Naast de verwachte grijze kastelen zul je door bossen rennen, je in een sneeuwstorm begeven en verscheidene moderne locaties als laboratoria bezoeken. Maar die mooie plaatjes zijn niet zonder haken en ogen: de omgevingen zijn niet interactief. Alsof je door een statisch schilderij loopt. Wel zijn meubels en potten breekbaar om er orbs uit te kunnen halen, maar verder wist Capcom niets speciaals te doen met de omgeving. Ook worden alle omgevingen hergebruikt. Letterlijk. Elk meisje heeft wel een geheim. Bij DMC4 is het dat je alle omgevingen letterlijk twee keer zult zien. Weliswaar met een ander personage, maar het blijft lullig aanvoelen als de eerste helft van de levels exact hetzelfde is als de tweede helft. Wel heeft de ontwikkelaar geprobeerd wat extra uitdaging mee te geven bij de tweede keer dat je door het level gaat. Denk aan tijdslimieten en sterkere vijanden. Jammer genoeg voelt dat als een dikke, schilferige laag camouflagestift om een groot gebrek te verbergen.

Wat wel het beloofde niveau haalt zijn de tussenfilmpjes. Er zijn er vele en ze duren lang. Ze zijn strak geregisseerd, mooi om te zien en een welverdiende beloning voor het harde werk. Ook geef ik een pluim aan de voice-actors die goed werk hebben geleverd bij het uitdiepen van deze redelijk platte personages. Zelfs het cliché liefdesverhaal wordt met enige overtuiging gebracht. Het is zonde dat er niet meer van het verhaal in de levels zelf is gestopt, maar de tussenfilmpjes doen tenminste voldoende om het verhaal leuk te vertellen.

Een Bitch met de hoofdletter B

Devil May Cry 4 is uitdagend. Vanaf de eerste vijand die je ziet krijg je de mogelijkheid om het uitgebreide gevechtssysteem in de duiken. Je ziet jezelf langzaam leren, steeds stijlvoller vijanden aan je zwaard rijgen en meer punten verdienen. Het spel straft incompetentie en lui gedrag hard af en stiekem is dat wel fijn. Je moet haar leren kennen, begrijpen, doorhebben en perfect bedienen wil je het ver met haar schoppen. Dat wordt nog ingewikkelder door de grote twist in het spel: na ongeveer de helft te hebben gespeeld wissel je verplicht van personage. De jonge Nero wordt plots vervangen door veteraan Dante die volledig anders speelt. Dante heeft namelijk geen demonische arm waarmee hij vijanden kan grijpen en gooien. Hij maakt daarentegen gebruik van vier verschillende stijlen waartussen je in een flits kunt wisselen. De vier stijlen geven Dante verschillende krachten. Met Trickster rent hij moeiteloos tegen vijanden op, met Royal Guard versterkt hij zijn defensieve capaciteiten met snellere ontwijkmogelijkheden, Sword Master doet zijn zwaardaanvallen goed en Gunslinger legt de nadruk op het gebruiken van pistolen. Er is altijd een volgende uitdaging en je haalt uit DMC4 wat je erin stopt.

Zelfs zeer toegewijde spelers zullen relatieproblemen ondervinden, want DMC4 is naast uitdagend ook zeer frustrerend. De opdrachten zijn niet altijd redelijk als je kijkt waar je het mee moet doen. Het platformwerk wat van je verwacht wordt is een vervelende klus. Maar het is nog vervelender als je niet de goede richting wordt opgestuurd. Ik heb een paar uur van mijn leven verspild omdat ik een verkeerde afslag nam en niet gewaarschuwd werd. Om maar niet te spreken van het lastige save-systeem waardoor je niet makkelijk kunt stoppen en soms zelfs vergeet te saven. Ook dan geldt: eigen schuld, dikke bult. Als je een paar uur gewerkt hebt om iets voor elkaar te krijgen en je raakt het vervolgens kwijt, is dit niet wat je wilt horen van je liefje.

Conclusie

Als Devil May Cry 4 een vrouw was, was ze een pittige dame. Koppig, arrogant, hard en soms onredelijk. Als je een paar uur van je leven vrij wil maken om te worstelen, te leren en te vechten is ze wel iets voor jou. Als je eenmaal met het grootste gemak de ene na de andere combo eruit gooit voelt dat namelijk ongekend goed. Voor de meeste mensen zal DMC4 echter geen blijvertje zijn, maar meer die ex waar je nog regelmatig naar terug gaat om weer eens die harde hand en die kus des doods te voelen.