Devil May Cry 4

Goedverkopende spellen worden het liefst geport, dat is een feit. Devil May Cry 4 verkocht prima op zowel PlayStation 3 als Xbox 360 en zo was een port naar de PC al snel onvermijdelijk. Deze vijftienjarige criticus is de uitverkorene om jullie te vertellen hoe de populaire Japanse hack and slasher het doet op de PC.

Ik ben sowieso al geen expert op het gebied van hack and slashers en ik kon me ook helemaal geen geslaagde hack and slasher voor de PC herinneren. Geen slechte reden om kriebels te krijgen bij het toedienen van Devil May Cry 4 aan mijn PC. Maar toch, ik moest me mans houden en dit spel zeker de kans gunnen zichzelf te bewijzen op een platform als de PC. Hoog tijd om te beginnen met mijn checklist voor ports dus.

Verhaal, check!

Iets wat in ieder geval niet beïnvloed kan worden bij het porten is het verhaal: iets waar ik persoonlijk erg blij mee ben, want Devil May Cry 4 beschikt over een verhaal dat staat als een huis. Met stoere, badass characters zoals Nero en Dante, filmische cutscenes, bigass wapentuig en flink wat vrouwelijk schoon in de vorm van schaarsgekleed vrouwelijk schoon is het verhaal alleen al een genot. Daarnaast heeft het verhaal ook nog enigszins diepte, iets wat ik erg miste bij een hack and slasher als Ninja Gaiden II, waar het simpelweg draaide om het hakken-hakken-hakken principe. Ryu uit Ninja Gaiden had ook al niet bijster veel te zeggen, terwijl Nero en Dante hier en daar nog wat ruige one-liners uitkramen. En als ze een keer een foute one-liner hebben, kan ik daar tenminste nog om lachen.

Performance test, check!

Voorzichtig als ik ben, zet ik alle settings op hun maximale waardes voordat ik begin te spelen. Om even te checken hoe de game het zou doen op mijn computer deed ik een vluchtig bezoekje aan de performance test (iets wat ik tevens nog herkende van de Lost Planet PC port). Met mijn systeem bestaande uit een Q6600 Quad Core (overclocked naar 2.90 Ghz), een 8800 GTS (624MB) en 4GB RAM op 800Mhz zou de game het toch makkelijk moeten redden? De testleveltjes draaien in ieder geval opvallend goed op de hoogste instellingen. Zonder al te veel gehaper of framedrops doorloopt mijn systeem de testjes, waarvan de resultaten mijn gezicht deden glimlachen. Het ziet er allemaal gelikt en kartelige randjes zijn nagenoeg niet aanwezig. Het merendeel van de levels doorliep mijn systeem met zeventig frames per seconde, met hier en daar een miniem smetje van 60 FPS: niks te klagen dus.

Om de toegankelijkheid van de game te bepalen, installeerde ik Devil May Cry 4 ook nog even op een nieuwere PC met juist ietwat oudere hardware. Eén deur verwijderd van mij zit namelijk een budget systeem met een Dual Core op 2.80Ghz met een 512MB 8600 GTS en slechts 2GB RAM op 800Mhz. Niet al te bescheiden zet ik ook op dit systeem de instellingen op maximaal en draai ik dezelfde bijgeleverde testjes. De resultaten waren uiteraard minder, maar zeker niet teleurstellend. De leveltjes werden met circa vijfenvijftig frames per seconde doorlopen met natuurlijk ook hier en daar een inkakkertje naar 10FPS lager. De game heeft zich in ieder geval wél toegankelijk bewezen door op verschillende systemen prima te presteren, een aspect dat zeker een eis is in mijn ogen, al helemaal voor een console – computer port.

Controls, erh… check?

Een ander punt, waar ik net zo veel waarde aan hecht, zijn de controls. Ik heb eerder al verklaard zo mijn angsten te hebben voor hack and slasher op de PC en dan doel ik vooral op controls. Geen wonder dat Devil May Cry 4 dan ook de Xbox 360 Controller voor de PC ondersteunt. Misschien had ik deze controller, als ware het preventie, moeten kopen. Jammer maar helaas, ik heb geen Xbox 360 controller voor mijn PC, het enige wat dan dus resteert zijn ik, mijn toetsenbord, de game zelf en mijn angsten.

Met de linkerhand liggend op de W-, A-, S- en D-toetsen en mijn rechterhand vertrouwd om de gebruikelijke muis geslagen ben ik klaar om te beginnen. Ik start, ondanks mijn angsten, toch vol goede moed de tutorial, waar ik vol verbazing mijn rechterhand op de I-, J-, K- en L-toetsen moet leggen. Ook goed, ik verhuis vluchtig mijn rechterhand naar de eerdergenoemde toetsen, en vanuit daar stuur ik Nero door het eerste level heen. De W-, A-, S-, D-toetsen sturen Nero de gewenste kant op en met de toetsen onder mijn linkerhand heb ik de controle over zijn andere bewegingen. Bewegingen waaronder springen, schieten, slaan en het gebruiken van mijn demonische hand. Deze standaardcontrols zijn wat mij betreft redelijk ongebruikelijk, maar toch richt ik mijn rechterhand af om zich over de muis heen te leggen en op die manier krijg ik op den duur de controls onder de knie.

Toch voelde het spelen met alleen een toetsenbord niet vertrouwd aan. Een hack and slasher spelen voelt sowieso niet vertrouwd aan op een toetsenbord, laat staan als ik daar een muis bij betrek. Naar mijn idee moeten hack and slashers zich beperken tot consoles. Natuurlijk kun je het jezelf aanleren om ze te spelen met behulp van je toetsenbord, maar wat mij betreft heeft een stevige controller voor dit type games echt de voorkeur. Daarbij zal Devil May Cry moeten zwichten.

Conclusie, check!

Devil May Cry 4 is en blijft Devil May Cry 4: het verhaal, de characters, de eindbazen, het blijft altijd zijn eigen, magische tintje behouden. Dat er hier en daar wat magie verloren gaat aan controlproblemen is natuurlijk totaal geen misdaad. Het wordt immers grotendeels weer goedgemaakt door lekker toegankelijke systeemeisen, maar misschien was een PC port toch niet de slimste zet. Voor diegene die zichzelf een PlayStation 3 of Xbox 360 onthouden is er natuurlijk altijd de mogelijkheid om een Xbox 360 controller voor je PC aan te schaffen, dat weerhoudt mij er echter niet van om te zeggen dat hack and slashers zich nu eenmaal tot consoles moeten beperken. Devil May Cry 4 is net zo leuk voor de PC als voor de PlayStation 3 of Xbox 360, zolang je maar even de tijd neemt om gewend te raken aan hacken and slashen met je toetsenbord.