Universe at War: Earth Assault

Earth Assault: Universe at War is een strategy game, waaraan een aantal voormalig Command & Conquer medewerkers aan hebben meegewerkt. Dit is in principe hoopgevend, aangezien die serie de blauwdruk maakte voor Real Time Strategy games. Vol goede hoop ging ik dan ook aan de slag en testte ik Earth Assault tot aan het uiterste.

Aarde in de as

Het verhaal van Universe at War: Earth Assault is eigenlijk vrij simpel. We schrijven 2012 en Moeder Aarde is bijna geheel overgenomen door kwade aliens, genaamde de Hierarchy. De campagne begint terwijl het laatste restje overgebleven mensheid probeert het leven van de Amerikaanse president veilig te stellen, maar wordt overvallen door Hierarchy strijders. Het einde is nabij en een zogeheten Walker, de belangrijkste unit van de Hierarchy, schiet alles op z’n pad aan gort. Dan verschijnt er echter hulp: de Novus. Deze hoogontwikkelde strijders uit een ver universum zijn al jaren in gevecht met de Hierarchy en proberen de aarde min of meer veilig te stellen, maar hun hoofdmissie is het vernietigen van alles met de naam Hierarchy. Dit komt duidelijk terug in de campagne, want de heldhaftige strijdster Mirabel van de Novus wil constant contact maken met mensen, maar dit verbiedt The Founder in verband met hun echte missie. Je neemt nu tijdelijk het commando van de Novus op je en de campagne is knallend van start gegaan. Gelukkig staan de Novus niet alleen in hun oorlog, want ook de Masari hebben het gemunt op de kwaadaardige veroveraars van de aarde. De Masari zijn een soort Inca-achtig volk en in mijn ogen de meest fascinerende factie. Hiernaast zijn de Masari erg sterk, misschien wel wat te sterk in vergelijking met de overige twee facties. Simpel gezien is het jouw taak om de aarde veilig te stellen, of juist te veroveren, afhankelijk van welke zijde je op dat moment speelt.

Voorspelbaar maar afwisselend

De singleplayer campaign bestaat uit één uitgebreid verhaal, waarin je als speler met alledrie de facties aan de slag zult gaan. Een beetje voorspelbaar werd deze aanpak op den duur wel: negen van de tien keer bevecht je met de Novus eerst de Hierarchy, waarna je van rol wisselt en zelf de kwade aliens rondbosst. Hierna zijn de Masari aan de beurt en zo leidt de game z’n eigen kringloopje. Desondanks verveelde ik me praktisch nooit tijdens het spelen. Ieder level is weer anders en heeft z’n eigen setting, waarvoor hulde. Ook verschillen de facties flink van elkaar, waardoor je je speeltactiek iedere keer moet aanpassen. Ontwikkelaar Petroglyph heeft echt z’n best gedaan drie facties neer te zetten, in plaats van één beschaving in verschillende jasjes.

De Novus zijn slimme, robotachtige humanoids die zich razendsnel via het Flow netwerk verplaatsen. Kortgezegd zijn dit kleine torentjes die onzichtbaar zijn voor de vijand en verbonden zijn met de basis. Op deze manier kun je constant versterkingen aanvoeren, zonder lang te moeten wachten. De Hierarchy daarentegen zijn log en traag, maar enorm krachtig. Als kers op de taart beschikken de Hierarchy over Walkers. Stuur er een paar op de vijand af en die kan z’n biezen wel pakken. Naast krachtig zijn Walkers ook handig om snel units voort te brengen. Op een Walker zitten zogeheten hard-points waarmee je hem op verscheidene manieren kunt upgraden en kleine aanvalseenheden kunt laten maken. Op de grond domineren de Hierarchy zonder twijfel, maar in de lucht zijn ze duidelijk een beetje underpowered. Tot slot is daar de Masari, een eeuwenoude beschaving die tig decennia geleden met hun legendarische ruimteschip de diepe wateren van de Aarde zijn ingedoken. Je zult veel gebruik maken van Architects, die bijna elk gebouw met hun magische kracht kunnen ondersteunen om bijvoorbeeld een productieproces te versnellen. De ware kracht van de Masari schuilt in de mogelijkheid te kunnen wisselen tussen Dark en Light mode. In Dark mode krijgt je leger verdedigingsbonussen, terwijl je in Light mode aanvallend in het voordeel bent. En zo kennen alledrie de facties eigen krachten, wat een diepgaande spelbeleving oplevert en verreweg het beste onderdeel van Universe at War is.

Spijtig

Over de besturing ben ik minder te spreken. De gevechten in Earth Assault zijn minder grootschalig dan in bijvoorbeeld Supreme Commander, maar ik had vaak last van het feit dat je maar zeer beperkt kunt uitzoomen, hetgeen ten koste gaat van het overzicht. Ook om een level wat sneller te scannen en tactische aanvallen uit te voeren, is dit een frustrerende misser. Verder is de besturing vrij toegankelijk: met het bekende muissysteem manouvreer je eenheden door het level en geef je opdrachten aan gebouwen. Onderin je scherm is de HUD aanwezig, waarin je beschikt over een minimap, eventuele upgrademogelijkheden en speciale aanvallen. Deze manier van spelen zou goed moeten functioneren, maar de AI van units belemmert dat. Ik heb me enorm geërgerd aan het aangezicht van units die bezig waren met het figuurlijke wortelschieten, terwijl de vijand de basis met de grond gelijk maakte. Dit is fout, fout en nog eens fout, want Artificial Intelligence is tegenwoordig een zeer belangrijk element.

Grafisch is Universe at War oké, maar daar is vrijwel alles mee gezegd. Hoewel de gevechten minder grootschalig zijn dan in bijvoorbeeld Supreme Commander en Medieval, zijn de systeemeisen vrij hoog voor de geleverde beeldprestaties. Bijna alle gebouwen zijn in Earth Assault te vernietigen, maar realistisch gaat dit niet. Stapt een Walker op slechts een klein deel van een gebouw, dan slaat het gelijk zwart uit alsof het al uren brandt en is het zo goed als verwoest. Begrijp me niet verkeerd, Sega en Petroglyph hoeven zich niet te schamen, maar het zou gewoon beter moeten kunnen. Mooier komen de units uit de verf. Vooral bij de Masari zijn eenheden en gebouwen in combinatie met de mogelijkheid te wisselen tussen Dark en Light mode een feest om naar te kijken. Overigens is de game compatibel met DirectX 10, maar er zijn al diverse klachten over vastlopen bekend en Petroglyph raadt spelers aan DirectX 9 te gebruiken.

Go for gold

Online is de game een geval apart. Het is de eerste RTS met het Games for Windows Live label, wat betekent dat als de Xbox 360 versie uit is, PC spelers het online tegen Xbox 360 spelers kunnen opnemen. Zoals verwacht is het afhankelijk van je Live account welke multiplayer opties je hebt. Gamers met een Silver account zullen zich online niet kunnen wagen aan de Conquer the World mode. Zoals de naam eigenlijk al zegt, is het in deze mode de bedoeling dat je net als in Risk de wereld verovert. Voor Silver members is dit jammer en grof gezegd een naaistreek, want Conquer the World tegen vriend en vijand is verreweg het meest interessant van de multiplayer. Hoe alles verder gaat uitpakken is nog onbekend, maar Petroglyph en Sega zijn geraden een goede gameplay te ontwerpen voor de Xbox’ers. Iedere keer worden ingemaakt door PC spelers simpelweg omdat ze sneller zijn, blijft natuurlijk niet eeuwig leuk.

Conclusie

De besturing was af en toe echt ergerlijk, de AI bij tijd en wijle abominabel en de systeemeisen zijn te hoog voor wat je krijgt. Desalniettemin heb ik me bijzonder goed vermaakt met Universe at War: Earth Assault. De drie totaal verschillende facties bieden drie verschillende speelstijlen, waardoor de game niet snel zal gaan vervelen en veel diepgang heeft. De campaign biedt ondanks de enkele verhaallijn veel speelplezier en hield me lang bezig. Ook de units zijn erg divers en zijn, mits je weet hoe, op elkaar in te spelen. Ben je offline uitgespeeld dan biedt Earth Assault ook online goed vermaak en ik ben erg benieuwd hoe het met het Live label zal uitpakken. Petje gedeeltelijk af voor Petroglyph en Sega, want al met al hebben ze een prima RTS op de markt gebracht.