Burnout Paradise

Take me down to the paradise city, where the grass is green and the girls are pretty. Take me home. Oh, won’t you please take me home. Yeah. Burnout Paradise is het paradijs van next-gen racen.

Take me down to Paradise City

Burnout is een serie die zijn oorsprong vindt in de arcadehallen en bij de inmiddels failliete uitgever Acclaim. Deel één en twee verschenen onder die vlag, deel drie kwam uit als deel van de Electronic Arts-vloot. Burnout 3: Takedown zie ik nog steeds als veruit de beste arcaderacer van de vorige generatie. Het gevoel voor snelheid was en is nog steeds adembenemend, zeker wanneer je eenmaal de snelste auto’s, of zelfs de Formule 1-wagen had bemachtigd.

Burnout: Revenge was zeker geen slechte game, maar bracht toch minder nieuws onder de zon. Burnout: Paradise is de eerste echte Burnout voor deze generatie consoles en gooit het roer helemaal om.

Criterion heeft namelijk het free-roaming aspect toegepast op de serie. Niet in de mate van Grand Theft Auto, maar op dezelfde manier als in een aantal Need for Speed-games. Je bent vrij om te gaan waar je wilt in Paradise City, een fictieve stad die af en toe gewoon gemaakt lijkt te zijn om hard in te rijden. Elke kruising is een startpunt voor een race, het enige wat je hiervoor hoeft te doen is even voor het stoplicht te gaan staan, de rem in te drukken en gas te geven (zoals je die zielepoten in hun Seat wel eens ziet doen als je naast ze staat achter het rode stoplicht) en de race is begonnen.

Op deze manier kent het spel vele tientallen verschillende races, maar juich niet te vroeg. Paradise City kent namelijk heel wat minder variatie in de verscheidene finishes waar heengereden moet worden, want dit zijn er slechts acht. Wanneer je een race hebt gestart zul je dus zo snel mogelijk naar de aangewezen eindstreep moeten racen. Deze zijn te vinden in elke uithoek van de stad en komen overeen met de vier windstreken.

Het leek Criterion een goed idee om de free-roaming lijn door te zetten in de races. Ze hebben er voor gekozen om ook tijdens de wedstrijden de stad helemaal open te houden. Hierdoor is kaartlezen een must, de route is immers niet te volgen doormiddel van de welbekende, lichtgevende muren die ook in de vorige delen aanwezig waren. Het spel helpt je hier gelukkig wel een handje bij. Boven in het beeld is te zien hoeveel kilometer je nog moet tot de volgende afslag en wanneer je daar bent aangekomen wordt ook aangegeven of je links-, danwel rechtsaf moet.

Helaas werkt dit lang niet goed genoeg. Maar al te vaak zal het voorkomen dat je per ongeluk een snelweg opschiet, wat in negen van de tien gevallen fataal is, aangezien op- en afritten zeldzaam zijn. In Paradise City zelf zal verdwalen niet snel voorkomen door alle rechte straten met loodrechte hoeken, maar in het landelijke gebied daarbuiten des te meer. Dat is op deze momenten hardstikke frustrerend, ook omdat het kaartje, linksonderin, gewoon niet afdoende is om je in de juiste richting te loodsen.

Vooral in het begin zal dit euvel om de hoek komen kijken. Later in de game ben je waarschijnlijk wel globaal bekend geworden met Paradise City en zijn wegen, waardoor verdwalen minder vaak gebeurt. Toch kan de ontwikkelaar dit als een misstap aangerekend worden, want het is gewoon een domme keuze. Die hoge, halftransparante muren zijn allesbehalve storend en elke racegame heeft ze toch? Waarom voelt Criterion zich dan geroepen om degene te zijn die gezonden is om het wiel uit te vinden, de Verlosser, El Salvador?

Where the grass is green

Naast free-roamen brengt Burnout: Paradise nog iets nieuws; stunten. Dit zul je vooral doen om je boostmeter bij te vullen. Waar deze in de vorige delen alleen te vullen was doormiddel van roekeloos rijgedrag (spookrijden, ander verkeer op een haar na missen) of het kapotrijden van tegenstanders, is dat in Paradise ook te doen door de meest auto-onvriendelijke stunts uit te halen. Spring over ridicuul hoge schansen, het liefst nog terwijl je je auto om zijn lengteas laat tollen, en je wordt beloond met wat extra kubieke decimeters lachgas in je tank.

Natuurlijk gaat dit op den duur ten koste van je carroserie, maar daar hoor je je als Burnout-gamer niet om te bekommeren. Burnout: Paradise draait om raggen, slopen en nog eens raggen. Wanneer je nieuwe auto’s verdient, worden deze bij je afgeleverd in een staat waarin zelfs de meeste schroothandelaren ze niet willen hebben. Zodra je je sleutel in het slot steekt balanceren ze al op het randje dat een afgeragde rammelbak scheidt van total-loss en door de roekeloze snelheden die bereikt worden, kieperen je auto’s maar al te vaak over die richel heen. Nee, er zijn geschiktere games te bedenken voor de echte autoliefhebbers.

Ook autofabrikanten waren blijkbaar niet al te blij met het idee dat hun geliefde modellen zonder pardon aan gort zouden worden gereden in deze game, zodat Burnout: Paradise geen gelicenseerde wagens bevat. Niet dat dat heel erg is, aangezien de meeste auto’s toch niet te herkennen waren in de staat waarin je er in rondrijdt.

Gelukkig was dit geen reden voor Criterion om een schraal wagenpark in het spel te stoppen, de game kent namelijk eenentachtig verschillende scheurijzers, verschillend van kleine, wendbare en opgefokte Japanse autootjes tot grote maar sterke SUV’s, van onhandelbare maar oh zo krachtige musclecars tot snelle en soepele Europese luxewagens. Voor ieder wel wat wils dus en zeker genoeg te doen. Het verzamelen van alle auto’s vergt zeker wel wat tijd, maar dat geldt dan ook voor het uitspelen van de game.

Burnout: Paradise werkt met zogeheten rijbewijzen. Je begint met een Learner License, om vervolgens via de D-, C-, B- en A-brevetten door te stoten naar de Burnout License. Deze verdien je simpelweg door races te winnen. Zoals gezegd hebben deze hun startpunt bij de bijna tweehonderd verschillende kruisingen in de stad. Naast ‘conventionele’ races zul je in Burnout: Paradise ook de welbekende Road Rage-mode tegenkomen, waarin je binnen een bepaald tijdsbestek een aantal tegenstanders moet hebben neergehaald door middel van een takedown. In Marked Man ben jij degene die kapotgereden moet worden door de rest, wat je dus moet zien te voorkomen. De Burning Routes zijn speciale races die met een speciale auto verreden moeten worden. Opvallend is het dat de Crash-mode in dit deel helemaal ontbreekt, terwijl dit vroeger zeker als één van de leuke elementen van de Burnout-serie te boek stond.

And the girls are pretty

Daarvoor hebben we wel een verbeterde onlinemode teruggekregen. Paradise is online te spelen tegen maximaal vijf andere mensen, offline helaas alleen in je eentje. Ondanks de hoge snelheden werkt het racen gelukkig helemaal zonder lag en andere gamers online neerhalen geeft zeker een hoop voldoening, vooral wanneer je ze in je headset hoort vloeken. Ook de leaderbords zijn aanwezig, wat natuurlijk altijd een extra motivatieboost geeft.

Burnout: Paradise is zeker een prachtig spel. In het begin zul je hier wellicht meteen van overtuigd zijn, maar wanneer je de snellere auto’s hebt bemachtigd op de gevorderde licenses is het gevoel van snelheid ongekend. Straten, huizen, bomen en ander wegverkeer suist aan je voorbij terwijl de boost een lange, blauwe vlam uit je uitlaat opwekt. Zodra deze snelheid je allemaal te veel wordt en je keihard tegen een muur of andere auto aanknalt, vertraagt het spel supersnel en kun je in een mooie slowmotion aanschouwen hoe zo’n kreukelzone nou eigenlijk werkt. Je voorkant kreukelt letterlijk ineen en wanneer het staal ‘op’ is moet je er zelf aan geloven. Doordat de ijzeren kozijnen doorbuigen springen de ramen één voor één, de banden passen niet meer in hun wielkassen en springen lek of worden weggeschoten en de auto tolt vermoedelijk een aantal keer door de lucht. Auw.

Het spel is voorzien van EA: Trax, wat betekent dat het gebruik kan maken van Electronic Arts’ grote reserves om garant te staan voor de beste muziek. Dit begint al bij het hoofdmenu. De wolkenkrabbers van de stad staan in de ochtendzon, het is een mooie dag. Het logo komt binnenrollen en de drums zetten in. Zou de game genoemd zijn naar het lied van Guns ’n Roses, of is het lied toepasselijk bij de game gezocht? Waarschijnlijk een combinatie van beiden.

Conclusie

Burnout: Paradise is een zeer solide racer met een paar kleine onvolkomenheden. Het free-roaming aspect zullen sommigen als een grote stap vooruit zien, maar ik ben er zelf minder blij mee. Het komt helaas maar al te vaak voor dat je hierdoor een afslag mist, wat ook het gebrekkige navigatiesysteem aan te rekenen is. Daarnaast biedt dat free-roamen niet erg veel meerwaarde buiten de races om, ik selecteer wedstrijden net zo graag uit een menu dan dat ik er zelf heenrijd. Daarnaast voelt ook het cruisen door Paradise City een beetje doelloos.

Het License-systeem is dan weer wel erg leuk en dat geldt zeker voor de onlinemode. Tel daar nog eens een stel prachtige graphics en een groot wagenpark bij op en je bent voorlopig nog wel zoet met Burnout: Paradise. De vraag is echter of je de Crash-mode wel kan missen en belangrijker, of Burnout wel een game is die je ligt. Het is logisch dat niet iedereen de raggende, rossende en molesterende stijl van de game kan waarderen. Het cijfer gaat daar wel vanuit en behoor je dus tot die groep, dan is deze game een hele dikke aanrader.