Frontlines: Fuel of War

Nadat Peter reeds de gelegenheid had om Frontlines: Fuel of War aan een eerste speeltest te onderwerpen, viel onlangs een beta-exemplaar van de PC-versie op de deurmat. En aangezien ondergetekende sinds de aankondiging ongeduldig de dagen naar de release aan het aftellen is, duurde het ook niet lang voordat de game geïnstalleerd was en de chaos op het scherm losbarstte.

Singleplayer-beta

Het is alweer bijna twee jaar geleden dat Kaos Studios ons het persbericht bracht met de aankondiging van Frontlines: Fuel of War. De studio is vooral bekend door hun medewerking aan Battlefield 2, maar het is uiteindelijk allemaal begonnen bij de mod Desert Combat voor Battlefield 1942. Deze memorabele mod die tegenwoordig nog steeds flink gespeeld wordt, wellicht nog meer dan het origineel, gaf een goed voorbeeld van hoe creatief en talentvol een community kan zijn. Het was dan ook weinig verbazingwekkend dat de makers werden ingelijfd door DICE, de oorspronkelijke ontwikkelaar van BF 1942, en met extra financiële steun en een team van ervaren designers aan een opvolger begonnen te sleutelen. Na het succesvolle Battlefield 2 te hebben losgelaten besloten de makers een eigen project te beginnen. Frontlines: Fuel of War is inmiddels bijna de release genaderd en het resultaat is, voor zover we tot dusver mogen aanschouwen, zeker niet mals.

Voorheen was ik een beetje huiverig over de singleplayer omdat er verwacht werd dat de nadruk op de multiplayer zou liggen, maar na het gedeeltelijk spelen van de campaign kwam ik tot de conclusie dat hier maar weinig van waar is. Kaos Studios heeft duidelijk hard gewerkt om ook de solisten te laten genieten van de game. Het verhaal is niet bijster origineel, maar weet voldoende op de speler in te werken om het gevoel te kweken dat je een nuttige veldslag aan het uitknokken bent. In Frontlines: Fuel of War ben je namelijk verwikkeld in een strijd tussen twee grootmachten die de laatste resten olie voor elkaars neus trachten weg te kapen. In het jaar 2024 zijn de voorraden namelijk nagenoeg uitgeput, met als gevolg talloze veldslagen rondom verschillende oliereserves. De Verenigde Staten en Europa slaan de handen ineen en vormen de Western Coalition, en Rusland en China besluiten samen te werken in de vorm van de Red Star Alliance. Met hoogtechnologische wapens en voertuigen proberen de partijen de oliebronnen binnen de frontlinie veilig te stellen.

Nadat het bovenstaande je door het intro duidelijk wordt, duurt het niet lang voordat de kogels rijkelijk om je oren fluiten. In de eerste seconden van de game word jouw helikopter namelijk al boven een operatiegebied met heftige vuurwapens uit de lucht geschoten. Na deze onaangename ontvangst blijk je verrassend genoeg nog prima in staat te zijn om je team te ondersteunen met een aantal explosieve goedjes. En vanaf hier begint de pure fun van Frontlines: Fuel of War. Het concept van de frontlinie kennen we inmiddels allemaal, maar voor wie er de afgelopen maanden in geslaagd is de game ondanks de hevige trailerspam van de ontwikkelaar te ontlopen, zal ik het nog even uitleggen. Alle gevechten in de game worden uitgevochten aan de frontlinie, wat de grens is tussen het gebied dat beide partijen hebben ingepalmd. Het doel is weliswaar om de frontlinie te doen oprukken, en hiermee het gebied van de tegenstander te verkleinen en de vijand in het nauw te drijven. Veroveren gebeurt in tegenstelling tot veel recent verschenen shooters heel geleidelijk, waardoor er meer sprake is van ‘expand’ dan van ‘conquest’. Het is dus niet mogelijk om als eenzame redder voorbij de frontlinie te geraken en het gebied daar te veroveren, zoals in de Battlefield-reeks het geval is.

Hiermee hebben we eigenlijk direct het grootste verschil met de serie van EA benoemd, want de vergelijkingen tussen de twee zijn toch wel duidelijk zichtbaar. Zo ook de kwantiteit aan voertuigen in het spel. In de singleplayer-beta heb ik nog niet achter de stuurknuppel van een zwaarbewapende helikopter kunnen kruipen, maar bracht ik meer het kleinood aan het exploderen. Hiermee bedoel ik de radiobestuurbare drones waar je heuse gebouwen mee kunt opblazen. Zo kwam ik op een gegeven moment terecht op een locatie waar de vijand mijn squad aan het bestoken was met ratelende machinegeweren vanuit een veilige bunker. In het vuurdeken van al de kogels was het vrijwel onmogelijk om accuraat de vijanden een extra ventilatiegat in het hoofd te bezorgen, dus biedt een bestuurbare miniatuurhelikopter met een allesvernietigende bom aan boord de ideale uitkomst! Uiteindelijk zorgde de ontploffing, die er overigens bijzonder realistisch uitziet, ook voor een doorbraak in de muur waarna de frontlinie werd uitgebreid en ik kon oprukken met mijn teammaten.

Voor wat ik tot dusver heb mogen aanschouwen is de singleplayer van Frontlines: Fuel of War een aangenaam oorlogspektakel met een vrij unieke draai. De hoofdmoot is nog steeds om iedere tegenstander genadeloos overhoop te knallen, maar de game bevat een aantal innovatieve in-game elementen zoals het besturen van radioactieve drones en natuurlijk het uitbreiden van de frontlinie. Met grafisch knap ogende explosies die om de haverklap naast je inslaan en het daverende gebulder van je teamgenoten wordt er bovendien een geweldig sfeertje neergezet en dan hebben we het slechts over een eenvoudige singleplayer-missie. We kunnen ons haast niet voorstellen in wat voor schril contrast dat zal staan met een immense online veldslag met 64 spelers. Gelukkig heeft Tom de multiplayer-beta uitgebreid onder handen genomen en hij kan ons iets meer vertellen over het online-gedeelte van de game.

Multiplayer-beta

Jens heeft het principe van de frontlinie, de singleplayer en de gave nieuwe robotjes inmiddels al uitgelegd en nu breekt het punt aan waarop Frontlines misschien iets meer op gericht is: de multiplayer. Weliswaar heeft de singleplayer veel indruk gemaakt op Jens, maar geef toe: deze game claimt de nieuwe Battlefield te gaan worden, vandaar dat ik even tot in de puntjes uitleg hoe mijn multiplayerervaring op het slagveld was. Ik kreeg een goedgevulde serverlijst met een stuk of twaalf verschillende hosts voor me. Circa vier van deze servers speelden zich af in het level ‘Street’, terwijl de andere servers ‘Oil Field’ op zich namen. Opmerkelijk was dat de ‘Street’-servers nagenoeg leeg waren. Waarom, was mij ook een raadsel. Een beetje teleurgesteld vertrok ik dan maar naar het speelveld ‘Oil Field’, waar binnen enkele seconden de chaos als een bom insloeg. Kogels vliegen om mijn oren, ik hoor tanks, APC’s, helikopters en ander vijandelijke gespuis op me afstormen en voor ik het weet raas ook ik met maaiende armen naar de dichtsbijzijnde lege tank toe. Die olie is van ons!

Oke, het is duidelijk geworden dat het niet lang duurt voordat het spel je vasthoudt: gamers met ook maar een klein beetje ervaring met games als Battlefield of Call of Duty zullen zich uiteraard al snel thuis voelen. Daarnaast is alles opmerkelijk goed uitgebalanceerd: er is niet één bepaalde wapen-rol samenstelling die er tussenuit springt omdat deze ‘overpowered’ of iets dergelijks is. Echter, als je in je uppie tegenover een volledige squad komt te staan, zul je behoorlijk hard moeten rennen om te overleven, lone wolves overleven gewoonweg niet lang. De game op zich is al verslavend genoeg, maar in clanverband of in samenwerking met een squad voel je je al helemaal thuis in de frontlinie. Zelfs nu, terwijl de game nog niet helemaal af is, is de clanondersteuning prima. Ik verwacht dan ook dat de clancommunity zich binnen no-time ontpopt tot eentje die zich ruimschoots kan meten met de concurrenten.

Hoewel je al snel het gevoel te pakken hebt in de game, mist er echter toch nog iets. Het schieten, de robotjes, de wapens, de voertuigen, alles klopt. Maar toch blijf ik iets missen. Frontlines: Fuel of War mist één cruciaal puntje, en dat is die van een eigen feeling. De opzet doet je natuurlijk direct aan Battlefield denken, maar nu lijkt het alsof datzelfde spel is gekruist met Tom Clancy’s Ghost Recon: Advanced Warfighter. Weliswaar is dit appels met peren vergelijken, maar alles voelt simpelweg bekend aan, té bekend. De soldaten hebben bijvoorbeeld dezelfde leuke speeltjes zoals het schermpje voor hun ogen op hun helm en de robotjes met granaten of explosieven. Dit hebben wel allemaal wel eens eerder gezien, zowel het uplink schermpje bij de helm als de robotjes doen je meteen aan Advanced Warfighter denken. Zelfs voertuigen voelen hetzelfde aan en hebben meestal dezelfde mogelijkheden als in Battlefield 2, echter in negatieve zin. Dit is natuurlijk minder innovatief dan we eerder dachten. Hier en daar lijkt Frontlines: Fuel of War gewoon één grote mod voor Battlefield 2. Een goede mod, een hele goede mod.

Dat de game vaak erg bekend aanvoelt, maakt natuurlijk verder niet veel uit. De multiplayer staat gewoon als een huis, de community is nu al rijkelijk gevuld en ook de singleplayer is veelbelovend. Deze game kan dus gewoon niet meer kapot. Zowel hardcore FPS’ers als nieuwe, net instappende gamers zullen zich prima kunnen vermaken met dit spel en ik kan iedere geïnteresseerde nu al vele uren speelplezier garanderen. ‘The frontline is advancing men, good work!’ Mijn gezicht straalt, ik stap weer in mijn tank en vecht verder naar de volgende vijandelijke basis, alles en iedereen om me heen vernietigend…