Mario & Sonic op de Olympische Spelen

Auw, auw, auw! Ik heb een lamme arm en het doet verrekte zeer. Laat die masturbeer-grapjes maar voor je, want de oorzaak is Mario & Sonic op de Olympische Spelen. De eerste sportgame waar je daadwerkelijk moe van wordt. Wii Sports was een warming up, Mario & Sonic op de Olympische Spelen is de daadwerkelijke training!

Sport

De laatste tijd zie je steeds vaker dat uitgevers aparte sportgames naar de Wii brengen. Nadat we konden tennissen, golfen, boksen, honkballen en bowlen in Wii Sports, worden deze sporten nu één voor één naar aparte games getild. Zo is Rockstar Games Presents Table Tennis uitsluitend gericht op (tafel)tennissen, Tiger Woods PGA Tour 08 op het golfen en The Bigz op de Amerikaanse honkbalcompetitie. Logischerwijs zijn de sporten in deze games een stuk uitgebreider dan de versies die in Wii Sports zaten, maar bij Mario & Sonic op de Olympische Spelen is dat niet zo. Deze game bevat namelijk meer dan één of vijf sporten, zelfs acht! Je zult je helemaal de pleuris moeten Wii’en tijdens de atletiek-, turn-, roei-, boogschiet-, zwem-, scherm-, tafeltennis- en schietevenementen die aankomende zomer plaats gaan vinden in Peking. Eerst maar even rekken en strekken dus.

Zweten

De afgelopen jaren is er bij elke Olympische Spelen steevast een licentiegame verschenen. Uitblinken in kwaliteit deden ze meestal niet, met de diepgang was het nog slechter gesteld. De gameplay bestond negen van de tien keer louter en alleen uit buttonbashen. Moest je hardlopen? Des te vaker je op de knop drukte, des te harder je liep. Gewichtheffen? Idem. Zwemmen? Idem. Fietsen? Idem. Met de komst van de Wiimote zou je bewegen van de controller kunnen zien als het drukken op een knop. Het gevolg is dat je bij het hardlopen als een bezetene de Wiimote op en neer moet bewegen, alsof je hem in je hand hebt tijdens het rennen. Op zich een best positieve ontwikkeling. RSI zul je er niet van krijgen maar zweten des te meer. Zeker tijdens de wat langere afstanden, maar ook al bij een sprintnummer als de honderd meter zul je toch wel buiten adem raken, wanneer je serieus aan de slag gaat.

Gelukkig bestaat de gameplay niet alleen uit dit hyperactieve gedoe. Men heeft er een serie sporten in gestopt die redelijk tot goed geschikt zijn voor het spelsysteem. Het kleiduifschieten voelt als een moderne versie van het klassieke Duck Hunt en voor het boogschieten zul je een redelijk vaste hand moeten hebben. Zwemmen is in grote lijnen gelijk aan het hardlopen, maar atletiekonderdelen als verspringen, hoogspringen, kogelzwaaien of speerwerpen vereisen eerder timing dan twee snelle armen. Bij verspringen en speerwerpen zul je eerst vaart moeten maken door te rennen, om vervolgens op het goede moment de Wiimote omhoog te zwiepen. Doe je dit te vroeg, dan spring of gooi je een aantal meter te vroeg, met als gevolg dat je poging minder ver is is. Doe je dit te laat, dan is je poging ongeldig. Daarnaast zul je ook nog eens op moeten letten hoe hard je de Wiimote omhoog zwiept, want wanneer je dit ongecontroleerd doet, kan je speer bijvoorbeeld naast het veld belanden. Incidenten waarbij mijn speer de lever van een andere verspringer doorboorde ben ik nog niet tegengekomen, want de game is natuurlijk geschikt voor alle leeftijden.

Multi- en singleplayer
Mario & Sonic op de Olympische Spelen is een game die bij uitstek geschikt is voor een multiplayerfeestje. Sporten als hardlopen, zwemmen en roeien gaan goed samen en daarnaast zitten er ook nog eens een aantal estafettedisciplines in het spel. Sporten als verspringen, boogschieten en kleiduifschieten vind ik het tempo echter een beetje uit de game halen. Deze doe je immers om beurten en zo kan een potje soms wel een minuut of tien duren. Dit is niet echt de bedoeling en het heeft vaak verveling tot gevolg. Wanneer je het bij de simultaansporten houdt, dus direct tegen elkaar, kan het echter ongelooflijk leuk worden. Zeker wanneer je niet meer helemaal nuchter bent nemen de prestaties zienderogen af en hoewel Mario, Sonic en al hun vriendjes zo snoezig ogen, worden er toch vaak krachttermen als “Rennen, tyfusegel, rennen!” naar hun hoofd geslingerd. Iets wat in mijn ogen alleen maar aantoont dat iedereen binnen no-time in deze game zit.

Ook in je eentje zul je je zeker kunnen vermaken met deze game. In de Circuit-mode speel je steeds diverse meerkampen, waarbij het er om gaat uiteindelijk de hoogste score te behalen. In de Challenge-mode krijg je bepaalde doelen voorgeschoteld, om bijvoorbeeld onder de veertien seconden te rennen met het hordenlopen, of om een x-aantal punten te halen met het kleiduifschieten. Zodoende speel je nieuwe sporten en modi vrij. De Dream Events zijn de kers op de taart en behoren tot het leukste onderdeel van Mario & Sonic op de Olympische Spelen. Dit kun je zien als een soort Mario Kart, waarbij je niet in een kart zit, maar de benenwagen neemt. Je rent rond over vrolijke parcoursen, verzamelt Power Ups en ontwijkt vijanden. Klassieke Mario Kart-elementen, zoals de paddestoel, die voor een boost zorgt, of de blauwe schildpad, die de leider van de wedstrijd aanvalt, zijn aanwezig.

Conclusie

Mario & Sonic op de Olympische Spelen is de eerste game op de Nintendo Wii waardoor ik echt moe ben geworden, waarbij dat eens niet kwam omdat ik hem tot vier uur ’s nachts heb gespeeld. De game is behoorlijk uitdagend en de Olympische Spelen-setting met daarbij ook nog eens de aanwezigheid van zowel Mario als Sonic, maakt de game voor grote groepen mensen interessant. De sfeer is erg vertrouwd en de game voelt aan als een degelijk product. Toch mist het af en toe de diepgang die een topgame hoort te bieden, maar een leuk spel, dat is Mario & Sonic op de Olympische Spelen zeker.