Super Paper Mario

Mario komt binnenkort met een nieuw avontuur naar de Wii in Super Mario Galaxy. Voor het zover is gaat Mario echter eerst terug naar de tekentafels… letterlijk. De papieren versie van de besnorde loodgieter is namelijk op de Wii verschenen. Wij bekeken of dit een leuk zoethoudertje is tot Galaxy!

Super Paper Mario is inmiddels het derde deel in de papieren versie van de meest bekende Italiaan van de wereld. Eerder al deed Mario de Nintendo 64 aan, waar de eerste Paper Mario weinig indruk kon maken. Kwaliteit had hier echter niets mee te maken, integendeel: de sublieme Mario-RPG stond volledig in de schaduw van de launch van de Gamecube. Jammer, want het originele concept gooide hoge ogen. Een herkansing volgde echter op de Gamecube met Paper Mario: The Thousand Year Door. Deze game borduurde voort op het idee van Paper Mario, uitgebreid met nieuwe features en uiteraard gefinetuned voor de paarse kubus. Ook deze game deed het weer goed en Nintendo zou Nintendo niet zijn om alles uit de Mario-franchise te slepen. En terecht, in dit geval!

Het is weer zover

Nintendo mag dan Nintendo zijn om Mario weer een nieuw avontuur te geven, Mario zelf maakt het ook bont. Of beter nog, zijn geliefde prinsesje. Zij speelt het namelijk opnieuw klaar om ontvoerd te worden en natuurlijk worden de gebroeders Mario ingeschakeld om hier een stokje voor te steken. ‘Met als eindbestemming het verslaan van Bowser’, zou je denken. Bowser verkeert echter in dezelfde staat als Peach: ontvoerd en wel. De situatie waarin bevalt hem wel: hij staat samen met Peach aan het bruidsaltaar. Een rare situatie, ware het niet dat een nieuwe vijand, Count Bleck genaamd, de twee bij elkaar heeft gebracht. Met een sterk staaltje hypnose wordt Peach tot het jawoord gedwongen en uit dit desastreuze huwelijk komt het einde van de wereld voort. Zo moet je ’t zien. Dit alles onder toeziend oog van Count Bleck, die met zijn criminele bende de ‘Dark Prognosticus’ naleeft. Dit is het draaiboek richting het einde van de wereld. Een ondergang lijkt onvermijdelijk…

Gelukkig voor Mario en consorten is er ook nog een ‘Light Prognosticus’, de tegenhanger van het verdoemde boek. Hierin staat hoe de wereld juist geréd kan worden van laatstgenoemde en ook wie dat moet doen. Zodoende mag ons mollige loodgietertje weer aan de slag in het koddige 2D-wereldje van Paper Mario. Doel van het spel is om de acht Pure Hearts te verzamelen, waarmee een einde gemaakt kan worden aan het lot dat de Dark Prognosticus voorspelt.

Over de boeg

Wie zich stoorde aan de vorige Paper Mario’s, gelet op bijvoorbeeld de langdradigheid, komt met Super Paper Mario iets meer aan zijn trekken. SPM is opnieuw een role playing game, maar heeft dit keer meer platform elementen dan zijn voorgangers. Je speelt als twee dimensionale Mario in een 3D-wereld en springt, schiet en puzzelt er weer vrolijk op los. Je ‘main point’ is Flipside, de stad van waaruit iedere missie begint. Hier loop je vrij rond, praat je met andere personages en bevoorraad je jezelf. Een RPG brengt namelijk ook de nodige items met zich mee en ook in Super Paper Mario zul je zaken als healthboosts en andere power ups kunnen aanschaffen. Daarnaast zul je uiteraard ook met levels werken, zoals een RPG betaamt. Bij iedere level-up zal je aanvalskracht of je gezondheidsmeter vergroot worden. Levelen gebeurt door het behalen van punten, die je weer krijgt door monsters te verslaan en items te verzamelen. Tot zo ver dus niets nieuws, Paper Mario was ook al een dergelijke RPG. Wat maakt Super Paper Mario dan origineler?

Geflipt

Ten eerste is het turn-based element uit de game verdwenen. Alle gevechten, eindbaas gevechten incluis, vinden ‘gewoon’ op platformwijze plaats. Niet meer om en om een aanval selecteren dus, maar gewoon realtime de beuk erin gooien. Persoonlijk vind ik dit een stuk prettiger spelen en bovendien komt het de originaliteit van de game ten goede. Super Paper Mario levert zodoende in op RPG-elementen, maar komt tegemoet in platform elementen, iets wat waarschijnlijk meer gamers zal aanspreken. Het meest aansprekend is echter de nieuwe feature van Super Paper Mario en direct de bouwsteen waar de hele game omheen is gebouwd: flippen! Nu heeft Mario nooit de neiging om flink door te draaien, maar dat wordt hier niet bedoeld. Nee, vrijwel direct in de game krijg je namelijk de beschikking over de zogenaamde ‘flip’-techniek. Dit houdt in dat je, spelend als Mario, de speelwereld met één druk op de knop van 2D naar 3D kunt ‘flippen’. Dit zorgt voor een gigantisch scala aan nieuwe gameplay mogelijkheden en daar maakt Nintendo dan ook gretig gebruik van. Een bekend voorbeeld: Mario bevindt zich voor een grote kloof en kan daar niet overheen. Al flippende kom je er achter dat die heuvel op de achtergrond toch niet zo ver weg is, waardoor je er zo overheen kunt lopen in 3D-modus. Let wel op, want je kunt maar ongeveer tien seconden in 3D vertoeven.

Dit kleine voorbeeldje illustreert de vele mogelijkheden die hiermee beschikbaar komen. Denk aan blokjes die pas in 3D verschijnen, tunnels die je in 2D niet ziet… flippen is een must in de game, altijd en overal. In ieder nieuw scherm is namelijk wel een geheim te ontdekken door deze techniek te gebruiken en dat maakt het interessant, maar wellicht een beetje te eentonig na verloop van tijd. De structuur van de puzzels verandert na verloop van tijd niet meer, waardoor je een oplossing voor een puzzel al snel gevonden hebt. Dit komt de moeilijkheidsgraad van de game niet ten goede, maar ach… het houdt wel de snelheid in de game. En dat is geen ramp, gezien de lengte van de hele game. Zestien uurtjes ben je namelijk altijd wel zoet, mocht je er snel doorheen racen.

Pixls

En dat komt weer door de breedte van de game. Mario is namelijk zowel een RPG game als platformer dus, maar laat het daar niet bij. Extra diepgang wordt geboden met de 3D mogelijkheden en wanneer je deze ten volste gebruikt, zul je meer dingen tegenkomen dan wanneer je oppervlakkig door de game huppelt. Verplichte kost zijn de zogenaamde Pixls, doorzichtige figuurtjes die jou een helpende hand kunnen bieden. Wanneer je ze namelijk aan de 1-knop koppelt (één Pixl tegelijk dus), zul je van diens kracht gebruik kunnen maken. Zo zijn er pixels die je zijwaarts laten lopen (en door de papieren vorm ben je dus nagenoeg onzichtbaar), bommen laten zetten en objecten laten grijpen. Zo zijn er een flink aantal Pixls verstopt in de acht werelden (Flipside zelf niet meegeteld) en niet allemaal zijn ze verplichte kost. Des te uitdagender is het dus om je flipkrachten optimaal te benutten en middels backtracken later verkregen Pixls in te zetten.

Super Paper Mario bevat dus meer diepgang dan zijn voorgangers, maar met een positief pluspunt: er wordt minder geluld! Een hoezee van de luiaards onder ons, want eerdere delen stonden vol van lappen tekst die in veel gevallen direct over werden geslagen. Ook Super Paper Mario mag je graag een stukje tekst laten lezen, maar mij stoorde het niet. Integendeel, de vele ontzettend grappige passages las ik met plezier. De flauwe humor zorgde er voor dat ik toch altijd geboeid naar de conversaties uitkeek.

Cube port…?

Super Paper Mario zou oorspronkelijk in ontwikkeling zijn voor de Cube, maar werd later doorgeschoven naar de Wii. Zoals zoveel Wii games, helaas. Dit uit zich ook in de visuele aspecten. Mario is namelijk geen grafisch hoogstandje, maar in deze stijl kan het moeilijk beter. Wat wel een gemiste kans is, is de aankleding van de wereld wanneer je naar 3D-flipt. Deze is vaak saai en ongeïnspireerd, maar bij vlagen heel origineel.

Dan nog geldt: dit was eigenlijk wel een Cube game! Wat heeft Nintendo dan gedaan om het voor de Wii aantrekkelijk te maken? Tja, aangezien je de game speelt met enkel de Wii Remote zijwaarts gekeerd is het moeilijk om met de sensoren te werken. Je speelt namelijk als ware de Wii Remote een NES-controller, wat overigens heel prettig speelt. De pointer wordt toch gebruikt door Mario’s begeleider, Tippi, die als jouw gids fungeert. Door op het scherm te wijzen met de controller kun je uitleg krijgen over wat je moet doen, of gewoon info over vijanden, objecten of andere personages. Daarnaast kun je Tippi’s krachten gebruiken om verborgen dingen bloot te leggen, zoals verstopte deuren of blokjes die je naar een geheime plek brengen.

De sensoren zelf worden gebruikt in de vorm van zogenaamde stylish moves. Spring je bijvoorbeeld op een Goomba en kantel je de Wii Remote na de sprong, dan zal Mario een truukje doen. Hiervoor wordt geapplaudisseerd en je krijgt er extra punten voor, wat weer tot sneller levelen leidt. Hoe meer truuks achter elkaar, hoe meer punten… tja, het stelt niet zoveel voor, maar is toch een leuk extraatje. Ook wordt de Wii Remote ingezet bij het gebruiken van items.

Conclusie

Mijn indruk na het spelen van Super Paper Mario was toch vooral: pfoeh. Eindelijk een goede game voor de Wii! De game speelt gewoon erg lekker weg en is heel origineel door het leuke, maar op den duur voorspelbare gebruik van de flip-optie. De ellenlange conversaties zijn veelvuldig tot een minimum beperkt en áls ze er zijn, worden ze doorspekt met humor. Mede door de brede gameplaymogelijkheden zul je wel even zoet zijn met de game. En oh, had ik al gezegd dat je met zowel Mario als Peach, Bowser én Luigi kunt spelen? Als dat je niet meer overhaalt om de game te halen, dan kun je je Wii beter bij het grofvuil zetten. Super Paper Mario behoort tot het topje van de ijsberg wat huidige Wii games betreft. En ach, die vreemde bug nemen we dan maar voor lief…