Ghost Recon: Advanced Warfighter 2 (PC)

De Ghost zijn terug en dat komt goed uit, want Ghost Recon Advanced Warfighter nummertje 1 smaakte zeker naar meer. En als je dan na het spelen van een previewversie al helemaal enthousiast bent geworden, dan tel je als reviewer de dagen af dat de reviewversie op je deurmat ligt.

Opstand, deel 2

In Ghost Recon Advanced Warfighter 2, eenvoudig afgekort tot GRAW2, speel je hetzelfde Ghost Recon-team als in het eerste deel. Ook het verhaal is niet veel gewijzigd: je hebt de president veilig thuis gekregen, maar de opstandelingen zijn nog niet verslagen. Binnen de korste keren worden de Verenigde Staten door hen bedreigd met nucleaire wapens en moet het team terug naar Mexico om ook deze bedreiging het hoofd te bieden.

Qua gameplay is in eerste instantie ook niet veel gewijzigd: je speelt nog altijd met een team van vier leden, waarbij je in eerste persoonsperspectief als teamleider de overige leden vertelt waar ze heen moeten gaan, wat ze moeten aanvallen of wat ze juist moeten verdedigen. Hier en daar krijg je de beschikking over een onbemande vliegende camera, waarmee je doelen kunt markeren die je nog niet met je eigen ogen kunt zien.

Nieuwigheidjes

Meer van hetzelfde dus? Ja en nee. GRAW2 is grotendeels gelijk aan het eerste deel, de veranderingen zitten hem in de ‘kleine dingen’. Deze kleine dingen verbeteren en/of vereenvoudigen de game echter zo, dat je niet gauw meer terug wilt naar de oude situatie. Zo is de grootste verandering de mogelijkheid om je teamleden in Recon en Assault-modus te zetten. Oudgedienden van de Ghost Recon-serie kennen dit nog uit de allereerste Ghost Recon: in assaultmodus wordt geschoten op alles wat vijandelijk is, in reconmodus wordt alleen geschoten als het écht nodig is. Handig als je een vijand wilt besluipen in plaats van direct neermaaien.

Een tweede feature is er ook eentje die in Ghost Recon zat, maar die GRAW oversloeg: je kunt je team zelf samenstellen uit een groep soldaten met hun eigen specialisme. Je hebt de beschikking over gewone schutters, scherpschutters, soldaten die voor zwaar dekkingsvuur kunnen zorgen en explosievenexperts. Over het algemeen kiest de game al het juiste team voor je aan het begin van de missie, maar als je er andere tactieken op na houdt, dan kun je je team dus naar je eigen hand zetten.

Verbeteringen zijn er ook aan de Crosscom, die daardoor Crosscom 2.0 is gaan heten. Ook hier zijn de verbeteringen weer niet spectaculair, maar wel weer zo handig dat je ze mist als je een keertje teruggaat naar GRAW. De 3D-weergave van de omgeving die een geselecteerd teamlid laat zien in je HUD is bijvoorbeeld een stuk gedetailleerder. Heel erg tevreden ben ik over het nieuwe verplaatsen van je teamleden: je ziet nu duidelijk door middel van wat rondjes op je scherm of tactical map waar ze precies zullen gaan zitten als ze op hun bestemming zijn aangekomen. Dat is heel erg handig om te bepalen of ze wel genoeg dekking hebben daar, want je kunt precies zien of ze bijvoorbeeld links of rechts van een muurtje plaats zullen nemen.

Qua onderliggende techniek maakt de game ook geen sprongen vooruit, het is meer een pas op de plaats. Veel extra detail zul je dus niet vinden, wat dan wel als voordeel heeft dat je niet per sé hoeft te upgraden als je GRAW ook al goed kon draaien. Wat mij wel opviel, is dat alles net iets strakker, een beetje kleurrijker en wat groter van omvang is, iets wat mij zeker bevalt. Na verloop van tijd begon ik GRAW namelijk wat grauwig en ielig vinden, terwijl een toch redelijk vergelijkbare titel als Rainbow Six: Vegas liet zien dat dat helemaal niet nodig is. GRAW2 zit daar tussenin, met een lichte hang naar GRAW. Felgekleurde omgevingen heb je dus niet, maar continu bruingrauwe omgevingen ook niet. Verbeterde effecten als mooiere rook en spectaculaire explosies maken het mooi af en ik ben over het resultaat goed te spreken.

Lineair

Wat je tot nu toe hebt gelezen komt vrijwel geheel overeen met wat wij in de preview van GRAW2 als schreven. Toen kregen wij een previewversie, met duidelijk de woorden ‘Work in progress’ daarbij genoemd. Dingetjes die niet af leken kun je dan niet aanrekenen, dingen die de game omlaag halen evenmin. Nu hebben we een reviewversie en dan kun je wel het gehele product bekijken en bespreken.

GRAW2 blijkt dan ineens een game met twee gezichten. Aan de ene kant het hele positieve verhaal dat je GRAW hebt met al die nieuwe dingetjes die het wat mij betreft tot de game maken die de eerste GRAW al had moeten zijn. Al die dingetjes waarvan je zegt: toen het er nog niet in zat, misten we het niet, maar nu we het hebben, willen we niet naar de oude situatie terug. Was GRAW2 die game geweest, dus precies GRAW met de nieuwe dingetjes, dan was ik echt gelukkig geweest.

Jammer dat het leveldesign er niet aan meehelpt om mij echt gelukkig te maken. Ik vond GRAW geweldig vanwege onder andere de enorme maps en de toch best grote vrijheid om die maps te doorkruisen. De maps in GRAW2 zijn een stuk kleiner: sommige lijken slechts een kwart van de grootte vergeleken met de gemiddelde missie in GRAW. GRAW2 is daarbij nog even scripted als GRAW, wat op zich helemaal niet erg is, want dat houdt de game erg spannend en actiefilm-achtig. Helaas moet je op een kleiner oppervlak de scripted events dan een stuk dichter bij elkaar zetten, waardoor je vrijwel constant belaagd wordt door tegenstanders die opeens opduiken. Leuk dat je dan een Crosscom 2.0 hebt, maar daar moet je dan elke 5 seconden op kijken waar ineens vijandelijke soldaten zijn opgedoken en dat onderbreekt het spel te veel.

Maar dat is allemaal nog niet zo erg. Waar ik echt van baal is dat GRAW2 heel erg lineair is. Een flink deel van de tijd had ik zelfs het gevoel een normale FPS te spelen, waarin je gangetje in, gangetje uit gaat. Je speelt nog steeds in steden en omgevingen met genoeg open ruimte, maar ‘toevallig’ is 90% van de wegen versperd door autowrakken en andere obstakels waar iedere normale soldaat zo langsheen gaat, maar waar een Ghost in vastloopt. De gangetjes en pleintjes waar je dan terechtkomt zijn voorzien van genoeg tegenstand op voor hun bijna ideale plekken, dat het de moeilijkheidsgraad flink omhoog schroeft, tot aan frustrerend toe. Om bijna iedere hoek staat een sniper of een kaliber .50-stelling gericht op die plek waar je eigenlijk alleen maar heen kunt. De beste tactiek in het spel is dan ook die van het proberen, savegame laden en opnieuw proberen. Dat maakt de game gelijk een stuk minder plezierig dan GRAW, waarbij dat niet het geval was.

A.I.

Een flink deel van de hoge moeilijkheidsgraad heeft te maken met de AI van de tegenstanders: daar heb ik veel lof voor. Dit zijn geen simpele rebellen die even een revolutie proberen: dit zijn duidelijk goed getrainde soldaten. Ze reageren alert, hun vermogen om hun wapens goed te richten is prima, ze proberen voorzichtig je positie te naderen als jij ze dat door onoplettendheid toelaat, kortom: een vijand om rekening mee te houden. Soms zou je willen dat ze iets minder goede ogen zouden hebben, omdat jij moeite hebt ze te zien vanachter hun dekking, terwijl jij ook in dekking zit en zij daar blijkbaar veel minder moeite mee hebben, maar ook dat houdt je scherp en dat maakt de game extra spannend en spectaculair. Oké, soms loopt er eentje met z’n rug naar je toe, maar je bent nu eenmaal een Ghost en dus weten ze niet dat je daar zit, als je daar zelf geen aanleiding toe gaf, dus dat vergeef ik ze.

Zo vol lof als ik over mijn tegenstanders ben, zoveel haat voel ik voor mijn mede-Ghosts. Wat een zooitje randdebielen af en toe zeg! Het is maar goed dat je met Crosscom 2.0 kunt zien waar je ze precies neerzet, anders zouden ze echt iedere gelegenheid aangrijpen om met hun rug naar de vijand te gaan zitten. En dat niet alleen: ze klagen als idioten! ‘Sir, I’m being hit,’ iedere keer als een tegenstander op hun schiet. Tja, SCHIET DAN TERUG! Maar dat doen ze alleen als a) die tegenstander midden in hun blikveld zit en b) ze niet meer bewegen en c) ze in Assault-modus zijn. Die hele Reconmodus is daardoor zinloos en werd door mij dan ook niet eens gebruikt. Tevens ben je doorlopend bezig met het micromanagen van deze zeikerds, zodat je in ieder geval de helft van de tijd enigszins zeker weet dat ze ongeveer richting de vijand kijken, zodra deze opduikt en ze zich eventueel op gepaste wijze gaan verdedigen. Dat haalt de vaart, die je toch al niet veel hebt in de PC-versie van GRAW2, helemaal uit de game, wat in GRAW niet het geval was. Ook maakt het de tegenstanders en de lineariteit van de levels nog dodelijker, wat de frustraties weer groter maakt.

Multiplayer

Over de multiplayer kan ik vrij kort zijn: je wordt goed voorzien in het aantal spelsoorten. Allereerste heb je de standaard deathmatch en team deathmatch. Daarnaast komen Hamburger Hill, waarin je als team een heuvel zo lang mogelijk moet verdedigen en Recon vs Assault, waarin je twee teams hebt waarvan de één een doel wil bereiken en de ander dit wil voorkomen. Wat voor een aantal van jullie Interessanter zal klinken is co-op, maar maak niet de vergissing te denken dat je hierin de single player campaign kunt doorlopen met echte gamers in plaats van AI-gestuurde teamleden, want je krijgt een speciaal setje missies hiervoor. Tenminste, als je via het internet speelt, want als je een LAN-server maakt, dan kun je wel de optie kiezen om de single player campaign samen te spelen. Helaas bleek onze reviewversie niet geschikt om online te spelen: een nieuwe patch voor de game is daarvoor vereist, maar de reviewversie bleek niet te patchen. Wie GRAW multiplayer heeft gespeeld, die weet echter grotendeels wat ‘ie kan verwachten en anders is er ook nog altijd de multiplayerdemo die je ook bij ons kunt vinden, mocht je twijfelen.

Conclusie

Ghost Recon Advanced Warfighter was een erg goede game om te spelen en de vernieuwing in dit tweede deel zouden daarmee samen echt een supergame gemaakt hebben. Helaas zijn de maps gekortwiekt en grotendeels lineair gemaakt, met ideaal geplaatste tegenstanders die twee keer zo capabel zijn als je eigen mensen. Daardoor hebben tactieken ineens weinig nut en is het speelplezier gewoon een stuk lager. De drang om de game tot een goed einde te brengen is er zeker, de drang om dit in enthousiasme in zo weinig mogelijk sessies te doen absoluut niet. Ik kon de game niet meer dan een uur per keer spelen, want dan had ik weer genoeg van de frustraties die de game je kan bezorgen. En toch wilde ik wel weer iedere keer terugkomen… Conclusie: deze game is een goede tip voor de fans, maar verwacht er alsjeblieft niet te veel van.