Silent Hunter IV: Wolves of the Pacific

Silent Hunter is al jaren de toonaangevende serie als het op duikboot-sims aankomt. Dit zegt natuurlijk net zoveel over het genre als over Silent Hunter zelf, maar deel drie was ongekend populair. Gaat deel vier verder met dit succes?

Back to the Pacific

Recent heb ik Battlestations: Midway besproken, waarin ik tijdens deze pacifische strijd vooral het vliegen erg leuk vond. De duikboten konden me niet echt boeien, aangezien het een trage, vaak in de herhaling vallende manier van spelen betrof. Nu ligt Silent Hunter 4: Wolves of the Pacific voor mij, die ik aan een stevige test heb onderworpen. Het betreft slechts een preview-versie, maar de mate waarin deze preview-versie gevorderd is zegt al vrij veel over deze game. Iedereen die het succesvolle Silent Hunter 3 heeft gespeeld herinnert zich nog wel de paniek die de intercom kon veroorzaken. Terwijl je lekker met je slagschip op het water lag te dobberen, werd er met grote paniek aangekondigd dat er zich vliegtuigen binnen het terein bevonden, wat duidde op een tegenaanval van de vijand. Waar vliegtuigen zijn, zijn duikboten. En dus kon de duikbootstrijd beginnen, waarin enig tactisch inzicht vereist was om winnend uit de strijd te komen.

Andere koek

Silent Hunter IV is echter andere koek dan Battlestations Midway. Waar je in Battlestations de ene na de andere heftige strijd voerde, is het in Silent Hunter een stuk rustiger. In Battlestations genoot je van het lawaai van langsvliegende kogels, huilende vliegtuigen en je boten dat uit je Dolby Surround set kwam. Silent Hunter IV is duidelijk op een lager pitje, iets wat een totaal andere aanpak vergt. Zie het als het verschil tussen Soldier of Fortune en Splinter Cell: bij de een rush je door het level terwijl je de ene na de andere headshot uitdeelt, bij de ander dien je mensen bij de keel te grijpen, te ondervragen en vervolgens (na het ontvangen van een wachtwoord) de nek om te draaien. In dit geval is Silent Hunter meer de Splinter Cell kant. Waar je in Battlestations overal kon knallen, dien je in Silent Hunter het juiste moment af te wachten. Denk je dat je met je duikboot ongezien naar het wateroppervlak kan om zo de situatie te overzien (waarna je een allesvernietigende torpedo afvuurt) dan kan dat helemaal verkeerd uitpakken: het level is in één klap voorbij aangezien je duikboot onherstelbare schade heeft opgelopen. En dat is best lekker hoor, dat Silent Hunten.

Das Boot

In tegenstelling tot de vorige delen ga je dit keer niet met de Duitse Kriegsmarine mee. In dit deel heb je het commando over een Amerikaanse vloot. Het detail dat ontwikkelaar Ubisoft heeft aangebracht in deze game is ongekend. In Silent Hunter 3 was al enige sprake van realisme, maar in deel vier gaat dit vele malen verder. Elk schroefje van de boot zit op de juiste plaats, elk licht is natuurgetrouw en de golven van de zee zijn ook nog eens schitterend. Metershoge golven doen het schip bewegen, terwijl het maanlicht reflecteert in het zeeoppervlak. Helaas is dit realismegehalte niet altijd even handig. Een overdaad een menuutjes en informatie zal zich op je scherm tonen, waar direct het verschil duidelijk wordt van de doelgroep van deze game. De casual gamer zal geen enkele baat hebben bij deze langdradige doch uitdagende game, de hardcore gamer daarentegen wel. Daarbij doel ik vooral op de mensen die enorm genoten hebben van de eerdere delen van het spel, want het zal vooral ‘meer’ en ‘beter’ zijn. Één ding is duidelijk: Silent Hunter is een franchise die onderscheid maakt tussen hardcore en casual gamers: discipline, geduld en tactisch inzicht geven de doorslag.

Sequel

Gelukkig zal het niet alleen maar ‘meer’ zijn wat betreft het verschil tussen deel vier en drie. Dat de gameplay voor hardcore gamers is bedoeld, mag duidelijk zijn. Helaas is dit in de vorige delen vaak over the top geweest, waardoor er tè veel simulatie aanwezig was en te weinig actie. Lead developer Florin Sanda heeft onlangs verteld dat dit deel actierijker zal zijn, wat een aangenaam bericht is. Het realisme en de simulatie zullen echter aanwezig blijven, waardoor de trouwe fans ook aan hun trekken zullen komen. Inhoudelijk is de gameplay ook op de schop gegaan. Het instapniveau is lager, waardoor een nieuwe doelgroep de kans krijgt op een laag pitje kennis te maken met de franchise. Er zal een trainingsmode aanwezig zijn in de uiteindelijke versie, iets wat natuurlijk niet mag ontbreken in een game als deze. Mocht je de campaign (met active objectives) zat zijn, dan is daar altijd nog de multiplayer mode. Natuurlijk zat er in de preview-versie die ik speelde geen multiplayer, omdat er nog geen online spelers zijn. In de uiteindelijk versie zullen maximaal acht personen kunnen deelnemen aan het spel. Één van hen zal een konvooi moeten beschermen, anderen zullen hem daarvan moeten weerhouden. De laadtijden in de preview versie waren enorm, iets dat in de uiteindelijk versie gelukkig beduidend minder zal zijn. Naast de kleine dingetjes als de kwaliteit van de cinematics en de laadtijden zal ook dit deel weer geschiedenis gaan schrijven. Binnenkort nog veel meer over deze game op GamersNet!