Rayman: Raving Rabbids

Als er één game is, die de afgelopen maanden zijn ontzettend grappige smoelwerk heeft getoond, dan is het Rayman: Raving Rabbids wel. Leuk die konijntjes, maar wat voor een game wordt het nou precies?

Teletubbies

Van een heuse politieke partij tot een hele serie educatieve en reuze nuttige trailers zoals waarin je nog eens duidelijk met je neus op de feiten wordt gedrukt: Konijntjes kunnen niet stofzuigen en al helemaal geen kalkoen bereiden. Waar ze dan wel goed in zijn? Dansen, en Rayman het leven zuur maken. De aarde is namelijk overgenomen door deze witte pluisbeesten en Rayman is in een gevangenis beland. Hij zal dan ook moeten ontsnappen en de wereld moeten redden, aangezien het niet de meest vredelievende konijntjes zijn. Het zijn niet die lieve oeleke-poeleke snoesjes die je op de groene grasvelden van de Teletubbies tegenkomt, nee. Deze roepen al bij het minste of geringste “DAAAAAAAH!”, en dat is toch reden om je zorgen te baren.

Debieliteit

Je zou dus op z’n minst kunnen zeggen dat die konijnen niet helemaal honderd zijn, en dat geld ook voor de mensen die deze game serieus durven te nemen. Rayman: Raving Rabbids is namelijk doordrenkt met humor, onderbroekenlol en andere synoniemen die allemaal op hetzelfde neerkomen. Bij het zien van de vele trailers krijg je al een brede grijns op je gezicht, om nog maar te zwijgen wat voor een wangkramp je niet krijgt bij het spelen van het spel. Want de vele minigames die het spel bevat, die zijn gewoon zo komisch bedacht, het lijkt wel alsof het tiende seizoen van Friends helemaal niet het laatste is geweest. Want het zijn bijna nooit de directe grappen die je weten te pakken, maar de achterliggende debieliteit is gewoon geniaal.
Wanneer je immers bezig bent met het neerhalen van schreeuwende konijnen met gootsteenontstoppers als munitie, of het volpompen van hun snorkelbrillen met wortelsap, dan moet je toch van heel goede huize komen, wil je je pokerface nog in stand kunnen houden. Zeker wanneer er een hoog, nasaal “Girls just wanna have fun” op de achtergrond speelt, en die konijnen hun lelijke gezicht nog eens laten zien.

Adventure

Maar Rayman: Raving Rabbids bestaat niet uitsluitend uit minigames. De storymode bevat namelijk ook veel adventure-gameplay. Rayman moet namelijk vijftien dagen lang uit de handen van de konijnen zien te blijven, oftewel vijftien rondes vol gekkighied en gelach. Hierin krijg je naast het nodige ren, spring en klauterwerk dus ook veel minigames voor je kiezen, en het is te hopen dat er daar genoeg van zijn. Als er namelijk iets is wat een dergelijke game kan nekken, dan kan het wel een gebrekkige diversiteit aan spelletjes zijn.

Conclusie

Maar voorlopig lijkt het nog helemaal goed te komen met Rayman: Raving Rabbids. Het design is top, de simpele maar doeltreffende gameplay is zeker in combinatie met de Wiimote bijna onovertroffen en we kunnen nu al bijna stellen dat dit zonder meer de grappigste launchtitel voor de Nintendo Wii gaat worden. De vraag is alleen of het spel niet teveel op de speciale functies van de Wiimote leunt, want dat zou de titel voor de andere platformen een stuk minder interessant maken. Maar dat hoor je over iets minder dan twee weken in de review.