Voor het eerst in de geschiedenis vindt Sam Fisher driedimensionaal zijn weg naar een handheld. Op zich is dat al een mijlpaal, maar weet de Splinter Cell franchise zijn goede naam hoog te houden op de Nintendo DS? Lees het hier.
Sam de sluiper
Op de consoles en de PC staat Splinter Cell al enige jaren eenzaam aan de top van het sluipgenre. Logisch ook, geen andere game wist zich tot nu toe te meten met de drie delen van Splinter Cell waarin Sam Fischer als meesterspion van Third Echelon zijn kunsten wist te vertonen. Hoewel niet iedereen het met deze stelling eens zal zijn (Snake, anyone??), moeten we toch toegeven dat Ubisoft tot nu toe een knap staaltje werk heeft geleverd. Met de komst van de DS zat er opeens een drie-dimensionale versie in, nadat eerder op de Gameboy Advance (SP) een 2-D versie van Pandorra Tomorrow verscheen. Een primeur dus.
Het verhaal van Chaos Theory is vrijwel hetzelfde als op de consoles en de PC. Computergeleerde Bruce Morgenholt wordt gekidnapt door Peruaanse vrijheidsstrijders. Luisterend naar de naam ‘People’s Voice’ opereren zij onder leiding van ene Hugo Lacerda en zijn uit op de kennis van Morgenholt. Hij is namelijk op de hoogte van algoritmische codes die bij het openbaar worden een bedreiging vormen voor Amerika en dus voor de rest van de wereld. En als de veiligheid van de wereld in het geding is, dan is daar Sam Fisher, meesterspion van het Third Echelon, onderdeel van de NSA (National Security Agency),een anti-terreur organisatie die tot doel heeft Amerika in de breedste zin van het woord te beschermen. Een van de mannen in het veld is dus Sam Fisher, een stoere droogkloot die voor niets en niemand bang is.
Net als op de consoles
Bij het opstarten van de game valt meteen al op dat we hier te maken hebben met grafisch een van de mooiste DS-games. Een schitterend intro-filmpje warmt ons meteen al op en vertelt ons in het kort waar het om draait. Niet lang daarna worden we op een strand gedropt en moeten we het maar uitzoeken. Wat meteen opvalt is dat het allemaal erg donker is en dat is ook logisch want de operaties van Sam vinden over het algemeen plaats op tijdstippen en plaatsen waar hij zo min mogelijk het risico loopt te worden ontdekt. Sfeervol dus, maar zoek maar een plaatsje in het donker met je DS, want dan heb je het beste zicht en kun je alle details het beste zien. Nadeel van de game is dus dat je niet overal, en zeker niet met een zonnetje erbij, zomaar goed kunt spelen. Simpelweg omdat je dan je ogen verpest. Het backlight van de DS is dus echt noodzakelijk en is soms zelfs onvoldoende. Gelukkig beschikt Sam ook weer over infraroodzicht en nightvision zodat dát een uitkomst is op héél donkere plekken.
Sam heeft ook weer de beschikking over alle coole moves en bewegingen die hij ook op de consoles en PC al had. En het fraaie is dat alles er precies zo uit ziet. Het rollen, springen, de split-jump, het aan buizen hangen en verplaatsen, abseilen en het hanteren van wapens. Alles ziet er even gelikt en authentiek uit op deze 3-D versie op een handheld! Een nieuwe actie die Sam kan uitvoeren is het intrappen van deuren, heel handig als er achter die deur een argeloze bewaker staat te suffen. Meteen einde verhaal voor die gast. Aan wapens heeft Sam ook geen gebrek. Ook hier geldt dat hij de beschikking heeft over zijn vertrouwde SC-20K met bijbehorende attributen zoals de sticky shocker (probeer eens in een plas met water te schieten!) en de sticky cam (hoe kunnen ze het maken op de DS!). Natuurlijk heeft hij bij wijze van nood en als de situatie daarom vraagt een pistool met demper aan zijn heup hangen, samen met een heel arsenaal aan granaten voor allerlei doeleinden.
Gameplay…eh..besturing
Over de besturing van Sam kunnen we minder tevreden zijn. Het is ook niet makkelijk om al de bewegingen die je met een grote controller of een toetsenbord kunt maken zo goed mogelijk te vertalen naar een klein apparaatje die je met dezelfde handen waarmee je hem vast moet houden moet bedienen. Ubisoft en Gameloft hebben hun best gedaan om alles zo goed mogelijk over te zetten, maar zijn er niet helemaal in geslaagd, in die zin dat het best lastig is om sommige bewegingen te doen, zeker in combinatie met naderende vijanden. Je bestuurt Sam namelijk met de vierpuntsdruktoets in combinatie met de stylus of de thumbstrap (niet doen dit laatste, dit gaat echt te langzaam omdat je de gevoeligheid van het touchscreen niet kunt veranderen). Het richten en kijken doe je dus het beste met de stylus maar tegelijkertijd moet je ook de A-B-X-Y toetsen bedienen om bepaalde bewegingen of acties te laten gebeuren. Knielen en springen doe je ook met die toetsen en dan moet je even je stylus los laten van je touchscreen of een krampachtige beweging maken met je hand en vingers. Lastig, maar niet onoverkomelijk.
Het onderste scherm doet tevens dienst als radar en die werkt zeer precies en duidelijk. Vijanden en camera’s zijn goed te zien en je kunt er dus ruim van te voren rekening mee houden. Belangrijk, want het draait tenslotte om sluipen en om niet gezien te worden. Het is dus nog steeds niet slim om als een dolle ergens naar binnen te stormen. Je moet dus best veel geduld hebben, niet alleen voor de besturing maar ook op veel momenten in de game zul je echt even pas op de plaats moeten maken om een strategie te bepalen en niet té snel door te willen rennen. Probeer op het juiste moment je nachtzicht en infrarood te gebruiken, welke ook op het touchscreen snel te bedienen zijn, in tegenstelling tot je OPSAT, je bron van informatie waarop je je e-mail en doelstellingen te zien krijgt. De zogenaamd lock-pick acties, het slotenkraken, doe je ook met het touchscreen en je stylus. Hoewel deze actie te boek staat als ‘minigame’ (lichtelijk overdreven), is ook dit onderdeel goed uitgewerkt en leuk om te doen.
Graphics en Sound
Zoals gezegd is Splinter Cell Chaos Theory DS grafisch een toppertje. Dat de framerate af en toe licht daalt mag geen naam hebben. Het is toch geen spel van snelle actie en op de momenten dat het gebeurt heb je er geen last van, maar constateer je het slechts. Verder ziet alles er zeer gedetailleerd, compleet en sfeervol uit. De makers hebben zich er absoluut niet makkelijk van af gemaakt en hebben de reputatie van Splinter Cell als een grafische topgame hoog gehouden. Qua stemmen moeten we helaas wat inleveren. In de tussenfilmpjes is iedereen gewoon te horen, maar tijdens het spel kunnen we niet genieten van de bekende stem van onder andere Michael Ironside, maar moeten we de tekst van het scherm af lezen. Ik, fervent Splinter Cell-speler, had daar geen enkele moeite mee, want de stemmen zitten dusdanig in mijn hoofd dat ik tijdens het lezen gewoon Sam Fischer en Lambert, de baas van Sam, hoor. Er wordt dus hierdoor geen sfeer ingeleverd. Tijdens het spel hoor je verder alleen bewakers roepen dat ‘…it must have been nothing…’ En je bent maar wat blij als je dat hoort, want dan kun je weer verder. Ook op de DS is het namelijk: ‘…Three alarms and the mission is over…’.
Conclusie
Splinter Cell: Chaos Theory is op de DS, ondanks de wat onwennige besturing, prima uitgepakt. Met tien missies (ja, Morgenholt was zijn codes in de eerste missie al kwijt…) ben je ook wel eventjes zoet met het spel, zeker met de multiplayermode waarin je met twee spionnen en twee mercenaries tegen elkaar kunt spelen, zij het dat je één gamecard per speler nodig hebt. De game biedt je heel veel spanning, ondanks dat deze best lineair te noemen is. Aan het einde van iedere missie kun je je resultaten bekijken en desgewenst kun je dit proberen te verbeteren. Degenen die nog nooit een Splinter Cell game hebben gespeeld kunnen rustig met de DS-versie beginnen. Zeker weten dat ze de smaak van het sneaken te pakken krijgen.
