Toen ik nog een paar kratjes bier hoog was, was ik altijd erg betrokken met de Sint. Ik zette steevast een bak water bij de schoorsteen en tevens vijf joekels van een winterpenen. ‘Voor het paard’ schreef ik er voor de zekerheid bij. Maar hoe hard ik ook zong op mijn zestiende levensjaar, ik werd altijd overgeslagen.
Sinterklaas, dit jaar…
Cadeautjes krijgen mensen van Sinterklaas toch wel, daarom vonden mijn ouders het leuk om samen met mijn zus en haar vriend met zijn familie én oma (volgt u hem nog?) surprises te doen. Nog zakken mijn mondhoeken dieper dan de wallen van Patty Brard als ik terug denk aan de mededeling van mijn moeder: ‘Ja! Dat is een leuk idee, Lars.’ Niets ergs aan. Maar de zin die daarop volgde…’En dan nodigen wij oma ook uit!’
Volgende avond lootjes trekken en een schema gemaakt. Na de eerste trekking had ik mijn zwagers’ moeder, die ik overigens liefkozend schoonmoeder van haar mag noemen. Een betere definitie voor dat mens bestaat er dan ook niet. Ik had gedacht dat dit een mooie gelegenheid zou zijn om haar te naaien, maar nee. Iemand had een dubbel lootje en de hele pot zou opnieuw moeten. En toen gebeurde het, ik trok, vouwde het lootje open en zag drie letters staan en wist meteen dat het fout zat. Ik trok oma.
Mijn oma is zo dement als een deur en zit altijd maar wat te pruttelen in de hoek. Alles wat ze heeft geeft ze weg en dat komt mooi uit. Op mijn verlanglijstje stond namelijk Painkiller: Battle out of Hell en ik besloot dat dit een uitstekend cadeau is voor mijn oma. Om 16.00 uur Nederlandse tijd geeft mijn baas mij gratie van mijn werk en loop ik richting binnenstad. Het is de namiddag van zaterdag, één dag voor dé dag van het jaar voor het Nederlandse volk zonder schaamhaar. Ik loop de eerste namaak V&D binnen en vraag aan de vrouw of ze nog chocoladeletters hadden. Omdat mijn oma’s naam begint met een S kocht ik een Q. Dat was overigens gek genoeg de enige letter die ze nog hadden, maar met een creatieveling als ik maak ik daar wel een mooie surprise van. Met de chocoladeletter in mijn hand, loop ik naar de game afdeling en koop ik Painkiller.
Thuis gekomen leg ik de chocolade Q op de toonbank. Ik smelt het pieletje van het rondje af en maak er een O van oma van. Vervolgens pak ik mijn lasinstrumenten en las ik er wat slingers en glitters op, dat eet ze wel weg. In het midden leg ik mijn Painkiller en bedenk me dat ik nog een gedicht moet maken. Dat valt nog niet mee, ik kan maar geen woord bedenken dat rijmt op fossiel. Ik besluit het gedicht te laten voor wat het is.
Zij had als laatste wens dat alle deelnemers als stelletje bij de Sinterklaar surprise aanwezig waren. Mijn oma had een goede reden om daar niet aan mee te doen, aangezien mijn opa al een tijdje dood is. Omdat het oma’s laatste wens is, is het soms ook noodzakelijk om dingen uit een goed hart te doen. Iets met testament.
Mij opnemen in een testament leek mij wel wat. Geinspireerd op Danny’s ideeën surf ik naar www.manzoektvrouw.nl
Larz logt in…
Meisje82: ‘Hoi’
Larz: ‘Jou ken ik ergens van’
Meisje82: ‘Hihi’
Larz: ‘Zullen we een date bij mij doen?’
Meisje82: ‘Ja! Leuk.’
Larz: ‘Vertel eens wat over jezelf’
Meisje82: ‘Ik weeg 60 kilo.’
Larz: ‘Oh, dat is netjes.’
Meisje ‘…en de rest weegt 200 kilo. Veder ben ik 2.23 meter lang. Maar ik wil wel wat afspreken hoor.’
Larz: ‘Ok, bij mij op Delft CS.’
‘Je kunt me herkennen aan een rode roos’, zei ze nog. Uiteindelijk had ik faalangst, want stel je voor dat zo’n meisje je niet leuk zou vinden. We hadden daar om 12.00 uur s’middags afgesproken, maar ik kwam haar om 14.00 uur ophalen. Toen stond ze daar. En… ongelooflijk. Ongeloof… wat was dat mens oud. Met 82 bedoelde ze dus niet haar geboortejaar, maar haar echte leeftijd. Omdat ik haar twee uur in de kou had laten wachten, kreeg ik nog wel een flinke statement naar mijn hoofd. ‘Ik heb daar zitten wachten tot dat ik een ons woog!’ Dus ik zei nog: ‘Dan zou je me moeten bedanken’. Uiteindelijk was ze 2 uur en 1 minuut in Delft, of ze had alweer gebruik gemaakt van haar retourtje. Teleurgesteld zet ik mijn fiets in de schuur en betreed ik de gevulde huiskamer. Terwijl ik weet dat ik onterft wordt, zit mijn Douwe Egberts-sparende nep schoonmoeder uit de maat te klappen op Frans Bouwer. Dan komt oma aan de buurt en pakt het cadeau uit. Mijn moeder vindt mijn surprise geweldig en heeft het cadeau niet gezien. Later op de avond valt oma in slaap en snaai ik Painkiller uit haar handen. Terwijl jullie nu waarschijnlijk zitten te ontnuchteren op maandagochtend, zit ik mijn Painkiller: Battle out of Hell te spelen en ben ik trots. Heel trots op mijn heldendaad.
