Final Fantasy begon lang, lang geleden, nog voordat wij in de luiers liepen, 1987 ofzo, op de NES. Of nee, de Japanse Famicom moet ik zeggen, want tot deel 7 op de PlayStation verscheen is er nooit een Final Fantasy naar Europa gekomen. Tijd dus om een deel van die achterstand in te halen. Voor ons, Nederlanders, maar ook voor ons, Gamecubers of Nintendo’ers, want sinds 1994 is dit de eerste Final Fantasy in 10 jaar tijd op een Nintendo-console. Maar moeten we blij zijn met deze terugkeer?
Elke Final Fantasy game heeft een eigen, losstaande verhaallijn. Zo ook met Crystal Chronicles. De wereld waarin de game zich afspeelt is een vrolijke omgeving, met veel natuur en mooie plekjes. Je komt stranden tegen, watervallen, mooie dorpjes en grote weilanden vol bloemen. Alles lijkt koek en ei daarzo in die Final Fantasy wereld, eigenlijk wel ja. Het enige slechte aan die wereld is het miasma. Dat is een ‘iets’, (want het is niet vast, het is niet vloeibaar, het is geen lucht en het is geen voorwerp) dat puur slecht is. Alles dat ermee in aanraking komt gaat dood. Zo gingen vroeger vele levens verloren. Maar de mensen hebben een manier gevonden om het miasma op afstand te houden, kristallen. Kristallen beschermen de steden en dorpen tegen miasma, maar slechts voor één jaar. Een kristal moet elk jaar bijgevuld worden met mirre, een goedje dat verschillende karavanen moeten verzamelen op hun reizen. Jij volgt zo een karavaan, en moet een aantal jaren jouw dorpje Tipa beschermen door mirre te verzamelen over de hele wereld.
Het verhaal is dus niet zo baanbrekend als we gewend zijn van Final Fantasy-games, met geweldig goed uitgewerkte personages, een superspannend verhaal en vele verrassende plotwendingen. Nee, qua verhaal van Crystal Chronicles me eigenlijk wel een beetje tegen van Square, maarja, de game is natuurlijk wel voor een heel ander publiek bedoeld dan de echte Final Fantasy games op de Playstation´s.
Stammen en beroepen
Je begint het spel door een eigen karakter te maken. Je hebt keus uit in totaal 16 jongens en meisjes, die kunnen horen bij de Clavat, Lilty, Yuke en Selkie stam. Elke stam heeft zo zijn sterke punt, bijvoorbeeld aanval, verdediging, snelheid of magie. Ook kun je kiezen of je een smeden-, kleermakers-, boeren-, veefokkers-, molenaars-, vissers-, koopmans- of alchemistenzoon of –dochter bent. Ook dat bepaald waar je goed in bent en wat voor handige extra dingen je kunt doen.
Real-Time
Bij je zoektocht naar het mirre kom je langs de mooiste en geweldigste plaatsen, maar ook donkere kerkers worden aangedaan. Je beweegt je karavaan – een huifkar – over de wereldkaart naar een plek toe, daar aangekomen gaat de besturing over in real-time. Je beweegt jouw strijder in third person over het speelveld en verslaat in real-time monsters. ‘Real-time? Je zei dat het Final Fantasy was!’
Ja, Square Enix is met Final Fantasy: Chrystal Chronicles een nieuwe weg ingeslagen. De game is nu in real-time te spelen. Maar het is nou ook weer geen hack ’n slash geworden. Via een menuutje boven in beeld selecteer je ‘attack’, ‘defense’ of een spreuk, dus zo real-time is het nou ook weer niet. Deze speelstijl is echter wel een stuk sneller, en er komt meer actie in de game. Ook is het spel hierdoor voor de wat jongere gamers geschikt.
De game is eigenlijk een goede mix geworden van turn-based en real-time, net zoals dat bij Star Wars: KotOR het geval was. Je selecteert je aanval of andere actie in turn-based, terwijl de tijd in real-time doorloopt. Alleen is het bij Crystal Chronicles weer niet zo goed gelukt als bijvoorbeeld Star Wars: KotOR, in het begin is het flink wennen en het verslaan van monsters gaat wat moeizaam, maar gelukkig zijn ze in het begin ook erg slap, later worden ze wel pittig en vooral de eindbazen zijn niet voor de poes.
Uiteindelijk heeft Square Enix een goed begin gemaakt vind ik qua real-time battles. Dit kan veel beter, maar er zit dan ook meer in en Square heeft gewoon de kwaliteit in zich om zich ook hierop verder te ontwikkelen. Er is inmiddels uitgelekt dat er een nieuwe Final Fantasy op de Gamecube aankomt (Nee geen XI, XII of XIII, maar weer een spin-off), dus wie weet bouwen ze verder op dit concept. In elk geval speelt het al wel lekker.
Een echte Final Fantasy of niet?
Maar het echte Final Fantasy gevoel ontbreekt wel een beetje, alhoewel de karakters, de setting en het verhaal wel typisch Square-Enix zijn. Wanneer je monsters bevecht krijg je daar ervaringspunten voor en hoe meer punten je hebt, hoe sterker je bent. Je kunt punten krijgen voor attack, defense en magic, en hoe meer punten je van een vaardigheid hebt, hoe sterker je op dat punt bent, maar hoe zwakker je op de andere punten bent.
Ook zijn er veel andere RPG-elementen in de game, want eigenlijk is FF:CC een adventure. Je kunt items kopen, vinden en verkopen en jouw personage houdt bijvoorbeeld meer van appels dan van bessen, dus geneest hij beter wanneer hij een appel eet. Maar toch is er veel verschil tussen deze game en bijvoorbeeld de hiervoor gereleasde game Final Fantasy X-2, op de PlayStation 2. Een belangrijk verschil is… de multiplayer. ’Multiplayer? Je zei dat het Final Fantasy was?!’
Multiplayer
Ja, zie het als heiligschennis, zie het als landverraad, zie het als revolutionair, maar er zit een multiplayermode in Final Fantasy: Crystal Chronicles. Je kunt namelijk tot 4 Gameboy Advance (SP)’s met een linksnoer in je Gamecube doen, en dan met dus maximaal 4 vrienden de singleplayercampaign samen uitspelen. Op je Gameboy-scherm zie je dan bijvoorbeeld een kaart van het gebied, je items of je stats, en je gebruikt de Gameboy als controller.
Ook kun je in de singleplayer een Gameboy aansluiten, en daar kun je dan in één oogopslag handige info op zien. Dit excuus gebruikt Nintendo ook, maar natuurlijk is het gewoon een manier om meer GBA’s en linksnoeren te verkopen. Final Fantasy Chrystal Chronicles wordt overigens gewoon met een linksnoer verkocht.
Final Graphics en Final Sound
Aan Final Fantasy: Crystal Chronicles heeft een ander team gewerkt dan aan bijvoorbeeld Final Fantasy X of X-2. Hironobu Sakaguchi is wel weer de Director of Alles, maar Tetsuya Nomura en Nobuo Uematsu, de mannen die respectivelijk verantwoordelijk zijn voor de meeste graphics en de muziek deden niet mee. Yoshitaka Amano, Director of Graphics deed wel mee en een een of andere nieuwe Jap heeft voor de muziek gezorgd.
De graphics zien er erg mooi uit, met mooie kleurrijke werelden en mooie effecten. De karakters zijn goed vormgegeven, hetzij een beetje kiddy, maar je zou ook bijna denken dat Nintendo hier verantwoordelijk voor was. Alles wordt scherp op je beeld getoverd en dit is tot nu toe gewoon de mooiste Final Fantasy-game.
Het geluid en de muziek mag er ook zeker wezen. De meeste deuntjes worden gespeeld door een harp en ze liggen goed in het gehoor de effecten van bijvoorbeeld aanvallen en spreuken komen goed uit de verf, en zoals we er nu wel mee bekend zijn zijn de voice-overs niet van bijzonder goede kwaliteit.
Final Conclusie
Final Fantasy: Crystal Chronicles haalt het niet bij de echte Final Fantasy’s maar is een leuke spin-off en een goed begin op de Gamecube. Het echte Final Fantasy gevoel wat ik o.a. bij Final Fantasy VII en VIII had is er niet, dat komt onder andere door het ietwat slappe verhaal en de niet uitgewerkte karakters. Je kan immers min of meer je eigen karakter maken, dus dat gozertje (of meisje) heeft helemaal geen achtergrond en al helemaal geen aartsvijanden, oude vrienden en andere relaties, zoals in de ‘echte’ Final Fantasy-games.
Inmiddels zijn er verschillende geruchten opgedoken dat er nog een Final Fantasy game op de Gamecube gaat verschijnen, en stiekempjes hoop ik een beetje dat die game ook een soort Crystal Chronicles gaat worden, want ik ben behoorlijk gecharmeerd van deze nieuwe weg die Sqeenix in is geslagen. Er zijn veel punten van verbetering, maar ook veel potentie en hier zit meer in. Het gaat weer goed met de Final Fantasy-games. Bis! Bis! Bis!
