Review: Anno 1800: The Passage (DLC)

Anno 1800 bracht de serie terug naar de geschiedenis, wat veel blije gamers opleverde. Daarna kwamen er twee expansions uit, Sunken Treasures en Botanica; deze konden op minder unanieme liefde rekenen, maar wisten hier en daar nog wat leuke features toe te voegen. Nu is er The Passage, wat de grootste uitbreiding voor Anno 1800 is. Maar staat meer content garant voor kwaliteit? Dat is nog maar zeer de vraag…

Rite de Passage

Mijn eerste aanraking met The Passage was meteen al frustrerend: de DLC zou naadloos moeten integreren in bestaande savegames, en zou automatisch activeren zodra er Engineers in een van je steden wonen. Dat was in mijn savegame allang het geval – maar toch gebeurde er niets. Dat is ook een van de redenen dat deze review wat later is dan ik graag zou zien, want ik moest een heel nieuwe beschaving from scratch opbouwen voordat ik aan de slag kon met The Passage. Daarbij besloot ik om de andere twee uitbreidingen ook te activeren, waarover later meer.

Toen ik eenmaal bij de content van The Passage was aangekomen, was ik erg nieuwsgierig. We gaan naar de poolcirkel in de negentiende eeuw, vermoedelijk om de ijsberen wat cultuur bij te brengen. Ik had me al een nieuw type schip voorgesteld, namelijk de ijsbreker. Dit bleek niet te zijn waar Anno 1800: The Passage op inzet. In plaats daarvan begin je je reis door de poolcirkel met je conventionele schepen, waarmee je een kleine stad kunt opbouwen.

Wel heel veel heaters nodig om je mensen en bedrijven blij te houden. Ik snap dat isolatie in de negentiende eeuw nog niet echt bestond, maar het is niet alsof Anno 1800 een historische simulatie probeert neer te zetten; het draait om speelplezier, en dat wordt door de hoge behoefte aan koolverbranding toch wel een beetje verpest. Zeker ook omdat het poolgebied bestaat uit kleine eilanden die ook nog eens grote onbebouwbare grond bevatten, moet je nogal eens uitwijken naar een ander deel van je arctische eilanden – met alle heaters die daarbij horen.

Nóg meer land in zicht!

Daarnaast is de vrees die ik in mijn review van Sunken Treasures uitsprak, waarheid geworden: er is nóg een Session (of map) bij gekomen, met alle chaos van dien. In totaal zijn er nu vier maps en de overworld, oftewel vijf knoppen in het Session-menu. Het schakelen tussen Sessions is nog te doen als je dat via de waarschuwingen doet, bijvoorbeeld als een van je schepen wordt aangevallen of er brand is uitgebroken. Maar ja, met vier verschillende beschavingen zijn er ook vier plekken waar een ramp kan uitbreken, dus al met al wordt het zelfs in dit scenario al snel een chaos. Als je ook nog eens tussen mappen schakelt om bijvoorbeeld je handelsroutes uit te denken, is het einde helemaal zoek.

Dit had natuurlijk ietwat verlicht kunnen worden door Sunken Treasures uit te schakelen, maar dat deed ik niet, juist omdat ik wilde ervaren hoe het zou zijn om met de complete Season Pass te spelen. In het kort: gewoon niet doen. Dat is jammer, want juist Sunken Treasures (met het bijbehorende Cape Trelawney) is juist geschikt om een geavanceerde beschaving op te bouwen: met twee eilanden in Cape Trelawney en één eiland in The New World (twee mappen in plaats van drie) zou je volledig klaar kunnen zijn voor de tocht naar de poolcirkel. Daarnaast voegt The Passage ook nieuwe quests toe voor je Salvager-schip – dat dus alleen met Sunken Treasures verkrijgbaar is.

Dus om alles uit The Passage te halen qua content moet je wel elke uitbreiding activeren. Als er een ontwikkelaar van Ubisoft meeleest: ik zou het ernstig waarderen als ik simpelweg op Cape Trelawney kon beginnen, zonder dat ik The Old World ook nog hoef te managen. Toegang tot een Salvager – of de mogelijkheid om Diving Bells te installeren op gewone schepen – zou al hetzelfde effect teweegbrengen, maar ook deze optie zit niet in Anno 1800.

Ter land, ter zee én in de lucht

Maar nee, zelfs daar houdt mijn frustratie niet op. The Passage voegt namelijk ook een verhaaltje toe, waarin je op zoek moet naar een poolexpeditie, waarvoor je een luchtschip nodig hebt; de eerdergenoemde ijsbrekers komen niet voor, in plaats daarvan ga je simpelweg óver het ijs heen. In beginsel werkt zo’n luchtschip net als een normaal schip, maar dan over land. Waar de frustratie echter begon, was toen ik eindelijk die poolverkenners had gevonden. Op zich goed nieuws natuurlijk, maar ondertussen had mijn luchtschip zijn ruim volgeladen met loot die over de arctische landmassa verspreid ligt – en had dus geen ruimte meer om de expeditie op te pikken.

Nou, simpel, hoor ik je al denken: gooi gewoon wat zooi overboord. In principe zou je gelijk hebben, maar dat gaat dus niet boven land. De poolexpeditie zit natuurlijk een heel eind landinwaarts (anders waren ze niet verdwaald en verhongerd geraakt), dus moet je luchtschip dat hele rondeind richting zee afleggen om aldaar zijn lading te lossen. Dit voelt vooral krom omdat je dus wél schatten op land kunt vinden, maar ze er niet weer terug kunt dumpen. Omdat je traditiegetrouw ook niet kunt zien wát je nou precies aan boord haalt, weet je ook nooit of je ruim er vol van raakt of niet; voor hetzelfde geldt is het iets waar je al een slot van hebt en gaat je buit daarbij op een hoopje.

Conclusie

Het is met pijn in mijn hart dat ik The Passage zo afkraak. Anno 1800 is oprecht mijn Game of the Year en staat minimaal in mijn top 5-lijstje voor Game of the Decade. Echter, deze uitbreiding voelt alsof hij is ontwikkeld door een paar ambitieuze, maar incompetente eerstejaarsstudenten. Ik voelde oprecht hype voor deze DLC, simpelweg omdat het poolgebied iets is dat we nog nooit eerder in een Anno-game hadden gezien. De uitdagingen leken me heel interessant, zeker als die op een mooie manier verweven zouden worden met de base game. Echter, The Passage heeft me behoorlijk teleurgesteld. Zeker het geen loot kunnen droppen boven land, voelt aan als iets dat een onervaren developer zou doen. Mocht je dus één uitbreiding overslaan, zou ik dan ook helaas The Passage als je keuze aanraden.