ARMS

Hoewel we tijdens de afgelopen E3 flink wat nieuwe titels voor de Nintendo Switch voorbij hebben zien komen, is ARMS vooralsnog een van de weinige games die tot nu toe daadwerkelijk is verschenen voor het apparaat. Het spel is ontwikkeld door Nintendo zelf, dus de Japanners hebben hun assortiment aan IP’s weer uitgebreid. ARMS bevat een tiental charismatische karakters met een eigen vechtstijl, die echter één opvallende overeenkomst vertonen: iedereen maakt gebruik van springveerarmen die (bijna) de hele arena kunnen oversteken om de tegenstander voor zijn harses te meppen. Lees verder om erachter te komen of Nintendo’s nieuwe kindje weet te overtuigen.

Diepgaande partygame

Allereerst de basis: ARMS is gebaseerd op karakters die springveren als armen hebben en elk karakter heeft drie wapens (of vuisten) die aan het uiteinde van die armen kunnen worden bevestigd in elke mogelijke combinatie die je maar kunt bedenken. Drie is hier het magische getal. Het aantal wapenkeuzes zorgt voor de nodige tactische diepgang, maar houdt het geheel tegelijkertijd toegankelijk. Je kunt doorgaans duidelijk zien welke vuisten voor het defensieve, aanvallende of vingervlugge werk geschikt zijn.

Dit maakt ARMS uitermate geschikt voor op feestjes, want je hoeft niet eerst tot in den treure statistieken en beschrijvingen te vergelijken bij het kiezen van je wapens. Je kunt in de meeste gevallen gewoon afgaan op je instinct om te bepalen welk karakter en welke wapens het beste bij jouw speelstijl passen. Mocht je écht meer info willen, kun je in het ARMS-plaza terecht voor een korte uitleg én om in te stellen welke vuisten tot de beschikking van welk karakter staat. Hier kun je tevens nieuwe wapens vrijspelen voor de verschillende personages.

Daarnaast heeft ieder ARMS-personage een ‘eigen’ arena, die allemaal een eigen thema en gameplay-eigenschappen hebben. Zo is er een soort genlaboratorium voor Helix, die het resultaat van een genetisch experiment is. In deze arena staat een aantal cryogene capsules die kunnen dienen als dekking, maar die na een paar klappen (of rondvliegende personages) breken. Een andere arena is het Filmfestival, dat vergeven is van dure auto’s. Naar mijn weten is er geen manier om die aan gort te slaan, maar ze hebben wél interessante effecten op de gameplay. Je kunt ze gebruiken voor dekking, maar ook om het traject van je vuisten af te buigen voor verrassingsaanvallen. Ook deze arena is dus ook bedoeld als je wat meer uurtjes in ARMS hebt zitten, maar als dat eenmaal het geval is, is dit naar mijn mening een van de leukste arena’s. Hoewel de thematiek overeenkomt met de personages, bieden deze arena’s niemand echt een thuisvoordeel, wat ik alleen maar toejuich.

Wat echter jammer is, is dat er geen introductie wordt gegeven bij de karakters, laat staan hun verschillende vuisten. Er is een trainingsmodus, maar die is alleen bedoeld om je een idee te geven van de absolute basis: lopen, slaan, dashen en springen. De tien karakters die ARMS bij de launch bevat, hebben echter allemaal een karakteristieke vechtstijl waarvoor je toch wel enige voeling moet hebben, zeker als je bedenkt dat sommige wapens ook nog speciale aanvallen bieden.

Gemis

Daarom mis ik een beetje een verhaalmodus. Begrijp me niet verkeerd: ik weet ook wel dat het verhaal van de meeste fighting-games niet heel spannend is. Ik zou gewoon een soort campagne zien die dient als een inleiding op de vechtstijl en wapens van de verschillende personages, zodat je concreet inzicht krijgt in de vele mogelijkheden. In plaats daarvan heb je alle karakters en wapens meteen tot je beschikking, waardoor je in het begin een beetje overweldigd wordt door alle opties.

Daarnaast bieden personages in ARMS meer dan voldoende vruchtbare grond voor wat uitdieping van hun verhaal, dus een story mode zou zelfs potentie hebben voor behoorlijk leuke content. De karakters zijn stuk voor stuk minstens net zo charismatisch als de Heroes uit Overwatch, en misschien nog wel wat leuker.

Tactische en technische mogelijkheden

Als er echter een verhaallijn komt, moet de AI wel verbeterd worden. Je kunt het in ARMS wel opnemen tegen computergestuurde tegenstanders, maar ik raad je aan om die gevechten vooral te gebruiken om te oefenen voor de eerdergenoemde feestjes. De computer maakt namelijk niet echt gebruik van de sterke punten van zijn eigen karakter, laat staan de zwakke punten van het jouwe. In plaats daarvan gaat de AI eigenlijk altijd voor een defensieve en reactieve stijl, zelfs als je een snel en aanvallend karakter, zoals Ninjara, als tegenstander kiest. Aangezien defensief spelen wordt ontmoedigd, win je dus vrij simpel van AI-opponenten.

De enige spelmodus waar ik wél goede tegenstand kreeg van de AI, is de survival-modus. Hierin moet je honderd vijanden verslaan die in kleinere golven aanvallen. Hoe dichter je bij de laatste golf komt, hoe beter en tactischer tegenstanders gaan vechten. Ook het potentiële wapenarsenaal dat tegenstanders gebruiken, wordt uitgebreid als je het einde nadert. Over het algemeen genomen stelt de AI echter teleur.

Dat gezegd hebbende, is ARMS wel erg leuk tegen echte mensen en dat zeg ik als iemand die doorgaans niets moet hebben van multiplayer-games. Persoonlijk was ik niet onder de indruk van de besturing met een enkele Joy-Con-controller, maar mijn vriendin (die voor ARMS nog nooit een fighting-game had aangeraakt) vond die wel fijn. Waar ik zelf heel erg gecharmeerd van ben, is de bewegingsbesturing, waarbij je de Joy-Cons vasthoudt alsof je inderdaad aan het boksen bent. Dit is natuurlijk even wennen, vooral ook omdat de klappen niet zo snel hun doelwit raken als in een gemiddelde fighter (of het echte leven) én omdat de Switch zelf pas drie maanden op de markt is. Als je de besturing echter doorhebt, voelt het erg bevredigend als je door goede timing een mooie combo uitvoert en de gezondheidsbalk van je tegenstander een flink stuk kleiner wordt.

Ten slotte nog de tactische diepgang. Button-mashing (of domweg met je armen zwaaien, als je de bewegingsbesturing gebruikt) is écht niet mogelijk als je hoop wilt hebben op de overwinning. Nou ja, bijna dan. Als je genoeg rake klappen uitdeelt, krijg je de mogelijkheid om een korte uitbarsting van snelle aanvallen uit te voeren, wat inderdaad lijkt op button-mashing. Echter, dit duurt slechts een paar seconden, waarna je die combo-meter weer moet laten lopen door goede aanvallen te lanceren.

Bij dat laatste kun je niet lukraak op knoppen rammen, want de implementatie van de langere afstand heeft een bijeffect: niet alleen kun je tegenstanders op langere afstand raken dan normaal, je moet ook wachten tot je arm weer terug is vóór je weer kunt uithalen. Hoe verder je armen zich hebben uitgestrekt, hoe langer je dus moet wachten tot je weer kunt aanvallen – of verdedigen. Een slecht geplaatste of getimede aanval kan dan ook rampzalige gevolgen hebben.

Conclusie

Al met al is ARMS een erg leuke game – als je anderen hebt om mee te spelen. De game weet diepgang en toegankelijkheid perfect te combineren, dus er zitten tientallen uren aan potentiële gameplay in het spel. De karakters hebben bakken vol charisma, waardoor het echt als een gemis voelt dat er geen verhaalmodus is. Dit des te meer omdat sommige personages en/of wapens speciale aanvallen hebben die nergens worden uitgelegd. Aan de andere kant biedt de AI niet bijzonder veel tegenstand, dus als er in de toekomst een campaign wordt toegevoegd, is dat een punt dat beter moet. Als je ARMS echter voornamelijk speelt in de multiplayer-modus, is het heel vermakelijk en laat het écht alle mogelijkheden van de Nintendo Switch zien.