Review: Yooka-Laylee

Ooit was er een tijd waarin platformgames heer en meester waren van de gamewereld. Het was in die periode dat legendarische titels als Super Mario 64 en Banjo-Kazooie bewezen dat je geen wapens nodig hebt voor een goede game, maar een hoop kleur en persoonlijkheid meer dan genoeg zijn! Yooka-Laylee moet dat tijdperk terugbrengen. Slaagt de vrolijke platformer daarin, of is de game niets meer dan vergane glorie?

Yooka-Laylee is vooral een liefdesbrief naar de jaren negentig. Een ode aan de tijd waarin een beer en vogel bewezen dat er meer was dan enkel die Italiaanse loodgieter. Het was het gouden tijdperk van ontwikkelstudio Rare, voordat deze opgekocht werd door Microsoft en vervolgens jarenlang matige titels produceerde (op Viva Piñata na). Gelukkig pikten de geestesvaders van Banjo Kazooie dit niet langer en besloten zij om te breken met Rare. Samen met enkele andere talenten zetten zij vervolgens hun eigen studio op: Playtonic Games. Een Kickstarter en twee jaar later is het eindelijk zover: het is tijd voor de wedergeboorte van een platformlegende.

Boeken en veren!

Waar we in het Nintendo 64-tijdperk nog in de huid van een beer en een vogel kropen, doen we dat nu in die van een ander dierenduo! Yooka is een groene kameleon (zonder broek) en Laylee een gevatte paarse vleermuis. Het uitzonderlijke paar moet zijn krachten bundelen om de pagina’s van een magisch boek terug te vinden. Dit boek is gestolen door de lafhartige magnaat Capital B. Deze zakelijke baron wil niets liever dan een monopoly te hebben over de boekenindustrie en roept daarvoor de hulp in van het kwaadaardige genie Dr. Quack en zijn Noveliser 64. Helaas voor het schurkenduo laat deze machine meer dan honderd pagina’s vallen uit het magische boek. Onze helden komen vervolgens in actie om ze te verzamelen.

Het moge duidelijk zijn: voor het verhaal hoef je het niet doen. Waar doe je het dan wel voor? Nou, voor de ontzettend kleurrijke werelden en de platformactie! De game draait in zijn kern om het verkennen van die werelden. Daarbij valt natuurlijk een hoop te verzamelen. Waar je in Banjo Kazooie nog op zoek ging naar Jiggy’s, zijn die nu ingeruild voor Pagies. Hetzelfde geldt voor de muzieknoten, die vervangen zijn door veren. Echt origineel is het allemaal niet, maar de game geeft je hiermee wel genoeg om te doen.

In totaal bestaat Yooka-Laylee uit vijf werelden. Dit lijkt wat mager tegenover de negen uit het originele Banjo-Kazooie, maar een belangrijk verschil is dat je nu alle vrijgespeelde werelden kunt uitbreiden. Dit kun je doen door je zuurverdiende Pagies in te ruilen. Hierdoor kan een wereld waarvan je dacht dat je hem had uitgespeeld, ineens uitgebreid worden met een baas of extra puzzel waarmee je weer meer bladzijden kunt scoren. Dit ietwat ongebruikelijke spelconcept zorgt ervoor dat de wereld fris blijft. Helaas geldt dat niet altijd voor de gameplay.

Geen Banjo-Kazooie

Zo zul je in het begin vooral moeten wennen aan de snelle bewegingen van Yooka in combinatie met de verwarrende camera. Daardoor viel ik meer dan eens een pijnlijke dood tegemoet, ook omdat je niet altijd aan een rand kunt hangen. Het geeft des te meer voldoening als je úiteindelijk wel heelhuids op een berg weet te komen, maar vormt anderzijds ook een bron van onnodige frustratie. Sterker nog, de gameplay van de old-school 3D-platformers is beter afgewerkt en dat is zonde anno 2017.

Helaas kunnen ook de werelden nogal leeg voelen vergeleken met de ijzersterke tegenhangers uit Banjo-Kazooie en Banjo-Tooie. Zo zijn het ijs- en moeraswaterlevel te leeg en is de casinowereld gewoonweg saai. Helemaal frustrerend is een quiz die van je vergt dat je de namen van triviale karakters onthoudt. Een dergelijk onderdeel zat ook in Banjo-Kazooie en voor veel gamers was dat het slechtste onderdeel van de game. De vraag is daarom waarom Playtonic Games ervoor gekozen heeft om ook deze misère weer terug te brengen.

Genoeg vermaak

Op die irritaties na is er gelukkig genoeg om wel plezier aan te beleven in Yooka-Laylee. De uitdagingen in de meeste levels zijn zeer vermakelijk en goed vormgegeven, van de onderdelen waarin je in een mijnkart moet rijden tot aan de interessante baasgevechten. Bovendien is de game overgoten met het Britse sausje dat we uit de oude games kennen. Verwacht dan ook genoeg meta-grapjes over de historie van de serie en de ontwikkeling van dit spel. Ook aan iconische karakters is geen gebrek, met onder andere een hysterische dinosaurus en een slang die in narcotische middelen handelt. Perfect voor gamers die droge humor weten te waarderen.

Conclusie

Yooka-Laylee’s nostalgische waarde is enerzijds zijn grootste kracht, maar anderzijds ook zijn grootste zwakte. De game leunt soms te veel op de oude klassiekers en voelt daardoor bij vlagen gedateerd aan. Helaas is het voor veel gamers dan ook niet de Banjo-Kazooie 3 waarop ze gehoopt hadden. Toch is dit een titel die je er wel aan herinnert waarom 3D-platformers zo vermakelijk waren in hun gouden tijdperk. Verlang je naar deze nostalgische gevoelens of wil je simpelweg rondspringen in een belachelijk kleurrijke wereld? Dan is Yooka-Laylee ondanks haar gebreken het beste wat je de afgelopen jaren is overkomen. De opleving van het platformgenre is wat mij betreft ingezet.