The Order: 1886

1886 – In Londen is een Orde Ridders van de Ronde Tafel, opgericht door Koning Arthur, in oorlog met diverse groepen, waardoor de stad verscheurd is en de eenheid ver te zoeken. Dat is het speerpunt van The Order: 1886, waarbij zowel half-breeds als rebellen gestopt moeten worden tegen de vernietiging van de stad en het doden van onschuldige burgers. De Raad van de Orde wil echter afwachten en praten – god, het lijkt net de politiek, maar toekijken kan toch niet? Verdeeldheid, zelfs binnen de Orde, zorgt voor opschudding en The Order: 1886 kan aan de toekomst gaan werken.

De eensgezinde Orde

Het lijkt in The Order: 1886 koek en ei binnen de Orde, maar zo verdeeld Londen is, is het ook hommeles binnen de Orde zelf. De Raad wil (nog) niet de aanval in zetten, maar een stel leden is het hier absoluut niet mee eens. De veiligheid van de stad staat op het spel en dus trekken Sir Galahad, Percival, Lady Igraïne en Lafayette ten strijde tegen de opkomende rebellen en de gemuteerde Lycans, ook wel half-breeds genoemd. De Orde is immers gestart om Groot-Brittannië te beschermen, dus er moet toch iets gedaan worden? De game speelt zich af in een alternatieve geschiedenis waar eerst duidelijkheid heerste. Nu is dat compleet anders en jij als Galahad staat voor verscheidene dilemma’s, die zeer goed zijn voor het verhaal van het spel. Wat is goed, wat is slecht, waar staat de United India Company in dit verhaal en hoe moet de verdeling gezien worden?

Met zijn vieren, vaak opgesplitst, bewandel je de paden van Londen om het gevaar te lijf te gaan en dus doorloop je vele missies. Dit is de eerste keuze die consequentie zal hebben op het gehele verhaal, want verraad en complotten zijn aan de orde van de dag. Hoe Galahad en zijn kompanen hiermee om zullen gaan zal de verrassing zijn, maar het is in ieder geval niet meer zo rustig binnen de Orde. Dit is de rode draad van The Order: 1886, want qua verhaal zal het spel het meeste gaan boeien. Veel onduidelijkheid in het begin zorgt zeker nog voor vragen aan het einde, dus het lijkt erop dat ontwikkelaar Ready At Dawn door wil bouwen. The Order zou gemakkelijk een franchise kunnen worden, aangezien de complexe verstandhoudingen hier zich perfect voor lenen.

Een nieuwe Orde

Daarbij is direct op te merken dat de ontwikkelaar met The Order een uniek concept heeft proberen op te zetten en inderdaad, het is een behoorlijk andere ervaring dan we al kennen. Hou in je achterhoofd dat het verhaal van groot belang is en dit wordt in één lange stroming verteld. De aaneenschakeling van tussenfilmpjes, shoot-outs en quick-time events zit perfect in elkaar en je zult dan ook nauwelijks laadtijden tegenkomen. Het wordt bijna een interactieve film waarbij je op zult moeten blijven letten. Een cutscene kan zo overlopen in gameplay en het kan je dood zijn als je even je controller neer hebt gelegd. Eigenlijk heb je geen moment rust en dat zorgt ervoor dat je in een vlaag door de game gaat. Je krijgt absoluut niet alleen actie voorgeschoteld, aangezien onderzoeken en voorwerpen oppakken tevens onderdelen zijn die de gameplay completeren.

De gevechten met rebellen zijn echter vrij standaard, want op dat punt is het een normale third-person shooter. De lineaire omgevingen, met ietwat vrijheid, zorgen voor weinig verrassing en dus voorspelbaarheid. Op het moment dat je geen wapens kunt selecteren, weet je dat er geen gevaar komt en zo is het ook als je niet kunt rennen. Je wordt echt aan het lijntje gehouden, maar persoonlijk vond ik dat niet erg. De gameplay die je krijgt, met de schitterende filmpjes, shoot-outs, quick-time events om Lycans af te slachten en het onderzoeken, maakt dat het allemaal goed in elkaar en prima in elkaar verweven zit.

Schokkende Tesla

Heel verrassend zul je The Order: 1886 dus niet vinden als het om schieten of plotwendingen gaat. Zo uitgebreid is het spel daarnaast niet, want Ready At Dawn heeft het niet aan gedurfd om risico’s te nemen, zo lijkt het. Qua mogelijkheden in wapens en vrijheid voelt de game wat beperkt. Onderzoeken, verder lopen, een shoot-out, naar het volgende punt lopen enzovoorts. Toch blijft The Order erg interessant, want je kunt immers veel met de alternatieve geschiedenis. Zo heeft Nikola Tesla een rol en hij wordt goed gebruikt in Londen. Zijn wetenschappelijke experimenten zorgen voor uitvindingen die in die tijd nog niet mogelijk waren. De wapens zijn namelijk erg vet, denk aan het thermietgeweer, waarmee je met het secundaire vuur het thermiet in de fik steekt. Maar ook is een elektrisch wapen met stroomschokken binnen handbereik, alsook een geweer met als extra een verdovingsmiddel. Tot slot kun je bijvoorbeeld met een granaatwerper en een sluipschuttersgeweer aan de slag. Het voelt allemaal heel origineel en goed in de stijl van de game, maar helaas heeft de ontwikkelaar ervoor gekozen deze speciale wapens je sporadisch te schenken. In het grootste deel van de game schiet je namelijk met gewone mitrailleurs en automatische pistolen. Die waren voor het jaar 1886 ook vrij uniek, maar geef mij liever wat meer uurtjes het thermietwapen.

Met al deze wapens ben je echter wel beter voorbereid dan de rest. De tegenstanders hebben geen krachtige wapens en als de Ridders van de Orde heb je nog een extra goedje. Dit drankje dat naar de naam ‘Blackwater’ luistert, heeft een sterk genezende werking en zorgt er daarnaast voor dat de leden van de Orde langer leven dan het gewone volk. Dit voordeel zie je terug in de weerstand die je kunt bieden tegen de rebellen en zeker de Lycans. Je bent niet in één schot of slag dood, maar uiteraard ook niet onsterfelijk. Bovendien heeft het drankje nog een kracht, je kunt de tijd namelijk vertragen en vijanden gemakkelijker doden. Dit Blackwater heeft helaas wel een kanttekening, waarvoor je toch echt het verhaal moet doorlopen.

Oogverblindend mooi

Om met de deur in huis te vallen, The Order: 1886 zet een nieuwe standaard neer als het gaat om graphics. Ik heb met open mond zitten genieten van de kleinste details, het sfeervolle en brandende Londen, de enorme zeppelins in de lucht en de totale atmosfeer van de game. Natuurlijk, de zwarte balken boven en onder in je scherm gaven Ready At Dawn meer kracht om het spel op de PlayStation 4 zo mooi te krijgen. Ik stoorde mij daar absoluut niet aan en zeker als je het grafische spektakel ziet, gecombineerd met verbluffend acteerwerk, voice-acting, grimmige soundtrack, de algehele sfeer en de vloeiende overgang van cutscene naar gameplay, dan vergeet je het direct. De ontwikkelaar heeft nagenoeg een perfect draaiende game afgeleverd, met hier en daar een knullige animatie, maar alles sluit zo goed op het geheel aan.

Het grappige is dat Ready At Dawn voorheen alleen handheldgames ontwikkelde en The Order hun eerste consoletitel is. Ongelooflijk wat een prestatie ze hiermee hebben neergezet. Je merkt natuurlijk wel dat de focus dan ook op het grafische aspect en het verhaal heeft gelegen. De gameplay voelt zoals eerder gezegd op meerdere vlakken vrij standaard aan. Er had meer in kunnen zitten, zoals spectaculairdere gevechten met de half-breeds, meer gebruik van speciale wapens en de tools op de controller. Een enkele keer moet je met het touchpad middels morse code seinen, maar naast de graphics is de ontwikkelaar vrij voorzichtig gebleven.

Conclusie

The Order: 1886 is een game die lang in de schaduwen bleef staan en het dus lang onduidelijk is geweest wat de game precies is. Ready At Dawn knalt in ieder geval verbluffend naar voren als het gaat om de graphics, het oog voor detail, de sfeer van Londen en de verhaalvertelling. De personages zijn stuk voor stuk sterk geacteerd waardoor het allemaal geloofwaardig overkomt. Daar is de ontwikkelaar erg goed in geslaagd. Krab je die lagen van graphics en verhaal weg, dan hou je echter een vrij gewone third-person shooter over, met hier en daar quick-time events, het onderzoeken van gebieden en de lineaire paden volgen. Is dit erg? Mijns inziens niet, want de vlekkeloze rit die gemaakt wordt door gameplay en tussenfilmpjes te combineren, maakt het avontuur een heerlijke vertoning. Je speelt The Order: 1886 echt voor het verhaal en het visuele aspect wordt daar sterk in meegenomen. De ontwikkelaar is helaas gewoon wat voorzichtig geweest in het uitvoeren van de gameplay en de mogelijkheden die deze alternatieve geschiedenis kan bieden. Het kan bijna niet anders dan dat The Order verder bouwt met vervolgen waar de fouten uit dit deel worden gehaald. En je moet voor jezelf bepalen wat je van een game, en vooral deze game wil verwachten. Is maximaal tien uur een sterke narratieve beleving genoeg? Voor mij wel, ja.