Darksiders II

Wie heeft bij het spelen van Zelda wel eens gedacht dat de dungeons meesterlijk zijn, maar dat het verhaal niet echt spannend is en je weinig kunt upgraden? Daarom ga je daarna maar even Devil May Cry spelen. Dan heb je wel het briljante vechten en upgraden, maar de puzzels zijn niet van het hoogste niveau. Als laatste speel je dan Assassin’s Creed. Heerlijk platformen in een open wereld met een spannend verhaal. Jammer genoeg vallen de vijanden één voor één aan en gebruik je de hele tijd je counteraanval om snel te winnen. Zou er niet één game kunnen zijn die de beste elementen van deze genres overneemt en er een eigen sausje overheen gooit? Welkom bij Darksiders II!

In de eerste Darksiders wordt de ruiter War beschuldigd van het voorbarig beginnen van de apocalyps. Hij wordt naar de aarde gestuurd om zijn onschuld te bewijzen, wat natuurlijk niet heel gemakkelijk gaat. In Darksiders II is het de beurt aan de oudste en machtigste van de vier ruiters van de apocalyps: Death. Hij gaat ook op reis om de naam van zijn broer War te zuiveren. Bewijs is hiervoor echter niet te vinden en dus besluit Death om de mensheid weer te herrijzen. Wij zijn namelijk allemaal gestorven in de apocalyps. Het leuke aan het verhaal is dat het echt epische proporties heeft. Death gaat niet zomaar op avontuur, want zijn acties zijn van invloed op hele rassen en werelden.

Herkenbaar

Als Death aankomt in een wereld, introduceert Darksiders II een vrij simpele en bekende opzet. Death heeft namelijk altijd de hulp van iemand nodig, maar die personen willen dat Death eerst iets voor hen doet. Dit betekent dat je via de overworld naar een kerker moet reizen om daar iets op te halen of te vernietigen. Vervolgens reis je terug, krijg je een nieuwe quest en begint het hele liedje weer van voor af aan. De wereld doorkruisen op weg naar een kerker hoef je gelukkig niet alleen te doen. Je mag namelijk rijden op het paard Ruin, dat al vanaf het begin van de game kan worden opgeroepen. En dat is maar goed ook, want Death zelf is vrij langzaam doordat hij niet kan rennen.

De dungeons zijn ook qua opzet wat je gewend bent. Er zijn schatten en een kaart te vinden en in sommige kerkers wordt er een nieuw spelelement geïntroduceerd, zoals het tot leven kunnen wekken van mechanische constructen of het kunnen gebruiken van geesten om verder te komen. Dit zijn dan ook de leukste dungeons, de puzzels zijn dan echt goed bedacht. In andere kerkers worden de elementen echter herhaald, wat wel gaat vervelen. Gelukkig zijn de laatste kerkers weer echt geniaal zodat het puzzelen meestal echt leuk is.

Zoveel bazen!

Puzzels zijn echter niet het enige die Death tegenhouden om zo’n kerker te doorkruisen. Er zijn namelijk hordes vijanden tussen hem en zijn doel. Er is altijd een bepaalde groep zwakke vijanden zoals skeletten of mummies die in bijna elke kamer te vinden zijn. Verder zijn er nog een heleboel andere gedrochten die je de weg versperren, zoals summoners en beestachtige demonen. Toegegeven, het vechten had iets minder vaak mogen plaatsvinden, maar gelukkig is er wel veel variatie doordat er ook een minibaas en eindbaas per kerker verslagen moet worden. Die laatste zijn briljant om te bevechten en zijn met gemak het beste gedeelte van de game.

Vecht hoe je zelf wil

Al die vijanden moeten natuurlijk worden gedood en hiervoor heb je veel verschillende opties. Death heeft een paar zeisen tot zijn beschikking en ook nog een tweede wapen zoals giftige klauwen of een gigantische hamer. Deze twee wapens kunnen in verschillende combo’s worden gebruikt, wat heel vloeiend vecht. Hierbij helpt het dat er geen mogelijkheid is om te blocken waardoor je alle aanvallen moet ontwijken. Een andere optie om je tegenstanders te verslaan is het gebruiken van magische aanvallen. Ook dit is goed gedaan, want je hebt hierin veel keus. Machtige aanvallen, je aanval of verdediging sterk verbeteren of het oproepen van verschillende helpers zoals kraaien is allemaal mogelijk. Om deze aanvallen te mogen uitvoeren moet je punten in de abilities stoppen. Er zijn echter lang niet genoeg punten om elke aanval zo machtig mogelijk te maken, dus je moet keuzes maken naar gelang jouw speelstijl.

Een laatste mogelijkheid om vijanden te vernietigen is het veranderen in de Magere Hein. Hierdoor ben je voor even vrijwel ontastbaar en heel erg sterk. Ikzelf vond deze mogelijkheid het coolste en had daarom allemaal wapens, spullen en abilities die ervoor zorgen dat je zo snel mogelijk in deze ultieme vorm kunt veranderen. Het vechten kan dus vrij gevarieerd zijn met al deze mogelijkheden. Die hoef je lang niet allemaal te gebruiken, want al snel kun je bepaalde tactieken ontwikkelen om makkelijk te winnen. Dan wordt het vechten echter wel saai en je moet het dus voor jezelf leuk maken door de diverse aanvallen echt te gaan gebruiken.

Houterige prins

Tussen al het vechten en puzzelen door moet je ook nog platformen. Jammer genoeg is dit het minste gedeelte van het spel. Death kan namelijk niet een dubbele sprong maken wat toch wel erg raar is. Zo’n machtig personage, maar over een muurtje van één meter komt de ruiter niet heen. Ook de besturing is niet super, want bij het springen van balk naar balk moet je ineens een extra knop indrukken en soms springt Death naar boven in plaats van links of rechts. Het is wel cool als je bijvoorbeeld langs verschillende ringen gaat. Hier zwaai je namelijk aan en je verliest dus geen snelheid. Dan gaat het weer wel lekker soepel en is die houterige Death helemaal verdwenen. Toch voelt het platformen al met al een beetje onafgewerkt aan en moet je veel te vaak dezelfde sprongen verrichten.

Toegankelijk

De eerste Darksiders was een beetje onhandig qua opzet, maar dat is nu een stuk verbeterd. De game is namelijk gebouwd om zo toegankelijk mogelijk te zijn. Neem het reizen: in het eerste spel moest je heel vaak door dezelfde gebieden gaan om op nieuwe plekken te komen. Nu kun je echter snel reizen, waardoor je gemakkelijk terug kunt gaan om spullen te kopen en verkopen en niet dezelfde gebieden opnieuw hoeft te doorlopen. Ook het vinden van je weg door een kerker is versimpeld: je kunt je kraai Dust namelijk oproepen en die vliegt naar je volgende bestemming zodat je niet meer continu verdwaalt.

In de hoeveelheid wapens en equipment kun je trouwens nog wel verdwalen, je vindt er hier namelijk erg veel van. Hierdoor ben je een stuk gemotiveerder om alle kistjes proberen te vinden, want wie weet waar dat ultieme item verstopt zit. Deze spullen hebben trouwens allemaal verschillende statistieken en door kleurtjes zie je of dat een verbetering is. Ook hierin moet je ook nog beslissen wat je speelstijl is, wil je bijvoorbeeld liever een hoge verdediging of een extra kans op een voltreffer? Qua graphics is dit vervolg echter niet erg verbeterd. Death zelf is wel heel erg tof en heeft nog verbazingwekkend veel expressie voor iemand met een masker. De omgevingen zijn echter vrij grauw, worden veel herhaald en er missen hier en daar textures. Een laatste minpunt is dat de game een aantal glitches heeft en af en toe vastloopt. Gelukkig wordt het spel heel vaak opgeslagen zodat je maar een klein stuk opnieuw moet doen.

Te lang?

Darksiders II is geen kort spel, integendeel. Het uitspelen van het verhaal kost zeker zo’n 25 tot 30 uur! Dit is natuurlijk aan de ene kant goed nieuws, want wie wil er nu binnen 10 uur klaar zijn met een nieuwe game? Aan de andere kant wordt de game wel erg eentonig. In bijna elke kerker moet je drie verschillende dingen vinden zoals zielen, sleutels of magische stenen. Af en toe zijn de kerkers wat kleiner, maar dan moet je er meerdere doen om verder te gaan in het verhaal. Kun je raden hoeveel kleine kerkers dit zijn? Precies ja, drie. Iets korter en gestroomlijnder was de game wel ten goede gekomen, nu voelen sommige kerkers meer als een klusje aan wat natuurlijk niet de bedoeling is. Als je trouwens een echte verzamelfreak bent, is dit een game voor jou. Er zijn echt heel veel dingen te vinden, waarvoor je alle kamers in de kerkers heel nauwkeurig moet onderzoeken.

Conclusie

Darksiders II doet alles wat een vervolg moet doen. De game is een stuk toegankelijker, de vijanden, het verhaal en hoofdpersoon zijn nog cooler en het spel is vooral veel langer. Daarbij is het vechten duidelijk het beste gedeelte van de game: er zijn talloze mogelijkheden om je vijanden te vernietigen en het speelt zo heerlijk soepel. De kerkers zitten vol met leuke puzzels en meesterlijke eindbazen, al wordt de opzet van de kerkers en ook de puzzels wat eentonig gedurende je avontuur. Het vele springen had zeker iets minder aanwezig mogen zijn, aangezien Death wat houterig en onhandig over komt. Hoewel Darksiders II dus wat foutjes heeft, doet het veel goed en is het een redelijk geslaagde mix van genres. En kom op: je mag met Death spelen, wie wil dat nou missen?