Het is echt zo’n titel waarbij je vanaf het begin af aan sceptisch bent. Abraham Lincoln: Vampire Hunter. Moeten we dat wel serieus nemen? De trailers beloofden veel goeds. Misschien was er dan toch hoop voor deze film. Helaas. Het is een hoop die van korte duur is. Want ondanks enkele leuke verwijzingen naar de historische Abraham Lincoln, ontstijgt de film eigenlijk nooit het niveau van de vampierfilm waarvan er te veel verschijnen de laatste tijd.
Het axe-effect
Het is gewoon erg moeilijk om vandaag de dag nog met een originele vampierfilm te komen. Om het verhaal dan te verbinden aan een historisch personage, zeker van de grootte van Abraham Lincoln, lijkt een goede vondst. Misschien is het dat ook wel, wanneer het beter uitgewerkt wordt. De verhaallijn van Abraham de vampierjager en die van Abraham de president die zich uitsprak tegen de slavernij in de zuidelijke Staten, wat uiteindelijke leidde tot de Amerikaanse Burgeroorlog, worden te kunstmatig door elkaar verweven.
Het is weer het oude liedje: al hoor je nooit iets over ze, vampiers bestaan en zijn overal aanwezig. Het is de jonge Abraham die hier mee geconfronteerd wordt als zijn moeder het slachtoffer van één van die vampiers wordt. Het wordt zijn levensdoel wraak te nemen op de moordenaar van zijn moeder. Abe heeft het geluk om Henry tegen het lijf te lopen. Eveneens een gezworen vampierjager, die hem de fijne kneepjes van het vak kan leren. Abe krijgt de keus uit een groot arsenaal aan vuurwapens, maar kiest ervoor om zwaaiend met een bijl door het leven te gaan.
We’re late for the theatre!
Vanaf dat moment blijken vampiers ook werkelijk overal te zijn. Henry levert Abe de adressen waar hij langs moet om het bloedzuigend ongedierte te verdelgen, Abraham doet braaf wat hem wordt opgedragen. Dat doet hij op onnavolgbare wijze, in vaak tenenkrommende vecht-scènes waarbij hij net even te vaak ‘met de schrik vrijkomt’. Abe zwaait zijn bijl in de rondte alsof het een marionettenstokje is en blijkt aan zijn training met Henry een even bovennatuurlijke kracht te hebben overgehouden als de monsters die hij moet bestrijden.
Toevalligerwijs is de grootste vampire-Lord van de film, Adam, ook een enthousiast slavenhouder, dus kan Abraham zijn jacht mooi combineren met zijn politieke ambities om de gelijkheid van alle mensen na te streven. De Amerikaanse Burgeroorlog wordt zo van een strijd tussen Noord en Zuid tot een strijd tussen de levenden en de ondoden. Een strijd om wie uiteindelijk Amerika mag bevolken. Een strijd die Abraham en Adam op de meest bizarre plekken onderling uitvechten, zoals temidden van een kennelijk onuitputtelijke horde op hol geslagen paarden.
Een pluspuntje is het gebruik van 3D in de film, die de vampiers net dat beetje extra geeft door de blik die de techniek in hun ogen weet te leggen. De historische verwijzingen naar president Lincoln zijn soms vermakelijk (“Honey, we’re late for the theatre!” is het veelzeggende einde dat suggereert dat we waarschijnlijk geen sequel hoeven te vrezen), maar zijn te losjes door het verhaal verweven. Het is alsof je naar twee films zit te kijken. Twee verschillende Abraham’s, in plaats van dat er een extra, onbekende dimensie wordt toegevoegd aan één van Amerika’s beroemdste presidenten. Een gemiste kans.
Conclusie
Ik keek echt uit naar deze film. Dat kwam door de trailers, want die namen de eerste scepsis weg. Dan hoop je dat de film zelf die goede lijn door zet, maar helaas is dit weer zo’n voorbeeld waarbij de trailers beter zijn dan het complete product. Gelukkig staat er morgen een avondje The Dark Knight Rises op het programma. Een dag na Abraham Lincoln: Vampire Hunter moet die film alleen maar geweldiger gaan worden. Ik zal in ieder geval zorgen dat ik ruim op tijd bij het theater ben.
