Als je muziek zou kunnen zien, hoe ziet dat er dan uit? Weet een spel als Audiosurf het op een correcte wijze te visualiseren, of komt het volgende maand te verschijnen Symphony toch meer in de buurt? Wellicht dat dit slechts een kwestie van persoonlijke smaak is, net zoals het gevoel dat muziek weet op te wekken. Waar veel moeilijker over te twisten valt is dat Beat the Beat: Rhythm Paradise op sublieme wijze de fun die gepaard kan gaan met muziek weet over te brengen.
Sterk concept
In 2006 verscheen in Japan op de Game Boy Advance de game Rhythm Tengoku, alleen heeft dat spel, ondanks de lovende kritieken in het land van oorsprong, de stap naar het Westen helaas nooit gemaakt. Het tweede deel, dat op de Nintendo DS verscheen, deed dat echter wel en wist ook aan de rest van de wereld te tonen dat plezier met ritme op vele verschillende manieren overgebracht kan worden. Nu is er Beat the Beat: Rhythm Paradise op de Wii, dus niet de eerste game in de reeks die aantoont hoe leuk het principe van Rhythm Paradise-spellen is, maar wel de titel dit het beste ten uitvoer weet te brengen.
Het concept van de reeks blijft dus gewoon identiek met Beat the Beat: Rhythm Paradise en ten opzichte van de DS-versie is er dus niet bijzonder veel nieuws onder de zon. Wederom is het zaak om een grote verscheidenheid aan ritmespelletjes tot een goed einde te brengen. Wanneer je er vier hebt volbracht is het tijd om de geleerde vaardigheden op de proef te stellen middels een remix waarin de mini-games in een rap tempo worden afgewisseld. Medailles zijn hierbij te behalen, waarmee extra’s kunnen worden vrijgespeeld. Het principe werkt uitstekend en moedigt je op positieve wijze aan om door te blijven spelen.
Design
Toch draait het in Rhythm Paradise absoluut om de spelletjes op zich en Beat the Beat stelt hierin allerminst teleur. Op de maat zal je bijvoorbeeld als garnaal moeten dansen, robots in elkaar draaien of als Mexicaanse worstelaar antwoorden geven bij een interview. Het is allemaal te maf voor worden en dat maakt het geheel juist zo sterk. De game neemt zichzelf absoluut niet serieus en doet niets om dit feit te verhullen, iets dat wordt versterkt door het briljante design van de game. Een vergelijking met WarioWare kan daarbij niet uitblijven.
De WarioWare-titels weten namelijk niet alleen vermaak te bieden door het hoge tempo waarop microgames elkaar opvolgen, maar ook vanwege de absurde humor en het doeltreffende design. Zowel het uiterlijk van Rhythm Paradise als WarioWare weet juist indruk te maken dankzij diens eenvoud, want juist de essentie van hetgeen afgebeeld dient te worden wordt in beeld gebracht. Antoine de Saint Exupéry noemde perfect ontwerp niet iets waarbij er niets meer is om toe te voegen, maar wanneer er niets meer is dat je kunt wegnemen. Precies deze gedachte wordt perfect tot uiting gebracht middels Rhythm Paradise. Het gevolg is eenvoudige, doch zeer sterke, designkeuzes.
Lage instapdrempel
Nog leuker is dat de game niet alleen qua design goed in elkaar steekt, maar dat ook de gameplay een bijzonder hoog niveau kent, door diens opmerkelijk lage instapdrempel. Iedereen met een beetje ritmegevoel kan de game daardoor oppakken en doen, want deze wordt slechts met twee knoppen gespeeld: met de A-knop en door het gelijktijdig indrukken van zowel A als B zul je het gehele spel doen. Eenvoudig dus, maar er is zeker genoeg uitdaging te vinden. Het meester worden van de ritmespellen vereist namelijk toch zeker enige ervaring. Er bestaan namelijk steeds variaties op hetgeen je in de spellen moet doen, zodat je steeds zult afwisselen en de moeilijkheid erin blijft. Bovendien kun je slechts een perfecte score halen als het spel dat aangeeft.
Ook de muziek speelt hierbij een grote rol, want hier draait de game met name om. Het is veilig te zeggen dat elke spelletje gekenmerkt wordt door aanstekelijke muziek, waardoor je ook nadat het spel is afgesloten nog met allerlei vrolijke deuntjes in je hoofd zal rondlopen. Fijn is het bovendien dat in de Europese versie van de game naast een degelijke Engelstalige optie, ook de Japanse stemmen en nummers te kiezen zijn.
Pure party
Rhythm Paradise komt het allerbeste tot zijn recht wanneer deze met meerdere mensen gespeeld wordt. In theorie kun je de game slechts met maximaal twee mensen spelen en zijn er maar een paar ritmespellen beschikbaar die dit ondersteunen, maar juist het kijken naar hoe anderen het spel spelen, waarna jij poogt te laten zien hoe het hoort, maakt het zo leuk. Het spel vormt hierdoor een geweldige partygame.
Conclusie
Een game die speelbaar is voor iedereen, maar toch flinke uitdaging weet te bieden? Een spel dat zo vrolijk, kleurrijk en simpelweg goed is, dat je ‘m maar blijft spelen? Een titel die niet alleen leuk is om te spelen, maar zelfs vermakelijk is om gewoon naar te kijken? Dit alles is Beat the Beat: Rhythm Paradise. Als je maar één game mag aanwijzen om te bewijzen hoe leuk gamen kan zijn, is dit het spel dat je nodig hebt. Beat the Beat is wat entertainment behoort te zijn: pure fun.
