Beijing 2008

Jaartal? 2008. Is dat te delen door vier? Check. Mooi, dan staan er dus weer Olympische Spelen op het programma. Waar ik dan altijd minder naar uitkeek, waren de bijbehorende licentiegames die tegelijkertijd in de winkels lagen. Maar ja, het is inmiddels toch 2008. Dus wie weet…

Trauma

Ik heb namelijk een klein trauma overgehouden aan dergelijke games die aan de Olympische Spelen gewijd zijn. Een kleine acht jaar geleden had een vriend van me het spel Sydney 2000 voor de PlayStation. Helemaal geweldig vonden we het toen (je snapt wel dat ik toen nog lang niet geschikt was voor het recenseren van videospellen), al die sporten, al die landen, al die atleten.

Waar we echt in uitblonken, was gewichtheffen. Als de PlayStation gouden medailles uit kon reiken, had ik er mijn eigen Gouden Kooi mee kunnen bouwen. Het wereldrecord kwam steeds een stapje dichterbij, maar dat befaamde gewicht was steeds nét niet goed te tillen. Voor de goede orde, het gewichtheffen in Sydney 2000 bestond voor honderd procent uit het zo snel mogelijk op een knop rammen, en voor het wereldrecord was een uiterst spastische beweging nodig.

Toen ik eindelijk voelde dat de tijd rijp was, deed ik mijn rek- en strekoefeningen en ging ik zitten. De controller op mijn schoot, mijn wijsvinger in de houding. En daar ging ik dan. Ik had al dat lood al halverwege mijn heupen totdat het noodlot toesloeg. De controller brak in twee maar ik bleef met mijn geconcentreerde kop nog steeds wijsvingerrammen. In plaats van de X-knop raakte ik echter een scherpe punt van de afgebroken PlayStation-controller en het drama was compleet. Ik heb er tot op de dag van vandaag nog steeds een litteken van en het lijkt me ervoor te willen behoeden ooit nog eens zo’n vervloekt buttonbashspel te spelen. Maar ja, als Beijing 2008 dan op de mat valt, dan roept de plicht.

Licenties

Gelukkig was mijn voorgevoel maar gedeeltelijk juist. Beijing 2008 kent inderdaad nogal wat momenten waarop flink buttonbashed moet worden, maar het spel hecht bij bepaalde sporten meer waarde aan timing, ritme en precisie. Hoogspringen, bijvoorbeeld, is echt een timingonderdeel. Je moet op het juiste moment op de knoppen drukken, zodat je aanloop goed uitkomt en je op het juiste moment en op de juiste plek af kunt zetten. Bij het kogelstoten loopt er eerst een balkje vol, waarbij je op het goede moment op de knop moet drukken, waarna je vliegensvlug de precieze hoek waarin je de kogel weg wil stoten moet bepalen.

In totaal kent Beijing 2008 maar liefst achtendertig verschillende disciplines, verdeeld over de sporten atletiek, zwemmen, gymnastiek, wielrennen, judo, tafeltennis en kajakken. De stadia waarin deze sporten plaatsvinden zijn allemaal gelicenseerd, de hardloopwedstrijden vinden bijvoorbeeld plaats in het echte Olympisch Stadion, bijgenaamd “het Vogelnest” en de zwemwedstrijden in het officiële Aquatics Center, ook wel liefkozend “de Waterkubus” genoemd.

Het is alleen jammer dat de licenties daar ophouden. Men heeft namelijk geen sporters kunnen contracteren en zelfs niet de moeite genomen fictieve namen te verzinnen. Je rent de honderd meter dus niet tegen Tyson Gay, Asafa Powell, Usain Bolt en Francis Obikwelu, maar tegen CPU USA, CPU JAM en CPU POR. Dit doet onnoemelijk veel afbreuk aan de sfeer die zo goed neer werd gezet met de andere licenties. Ook het commentaar is niet van hoog niveau. Waar met name het Engelse FIFA-commentaar de laatste jaren ijzersterk is, lijkt dit werkelijk nergens op. Al binnen een half uur heb je alle ingesproken zinnen al eens gehoord en begint het liedje opnieuw.

Modi

Toch kent het spel niet alleen maar slechte punten. Zo zijn de modi die er in zitten een stuk beter dan wat we gewend waren van dit soort games. Waren de verschillende sporten voorheen losse onderdelen die aanvoelden als een stel minigames, in Beijing 2008 worden deze disciplines aan elkaar gelijmd door middel van de Olympic Games Mode. Hierin neem je een geheel land onder je hoede en train je je equipe op dingen zoals kracht, uithoudingsvermogen, behendigheid en snelheid. Vervolgens werk je alle achtendertig Olympische onderdelen met ze af, alsof het een seizoen betreft in een voetbalspel.

In het begin is de Olympic Games Mode nog leuk, maar al snel gaat ook dit vervelen. De onlinemode is het leukst, maar kan het spel ook niet uit het slop trekken. De behaalde records worden goed bijgehouden op ranglijsten en het competitiegevoel is zeker aanwezig op de servers, maar het online gedeelte is niet goed ontworpen. Het uitzoeken van een potje is omslachtig en loopt veelal op niks uit. Dit is niet te wijten aan het feit dat de servers nog onderbevolkt zijn, want ten tijde van het testen was Beijing 2008 al een dik weekend verschenen in Europa. Wat wel leuk is gedaan, is dat SEGA alle resultaten die in augustus op de Spelen worden neergezet, zoals nieuwe wereld- en Olympische records, update in het spel. Hierdoor heb je altijd een versie die bij de tijd is.

Conclusie

Beijing 2008 heeft middelmatige graphics, commentaar wat stierlijk vervelend is en geen gelicenseerde sporters. Gelukkig is men grotendeels wel afgestapt van het buttonbashen. Deze repetitieve manier van gameplay is nog steeds aanwezig, maar deze onderdelen zijn prima te vermijden zonder driekwart van het spel mis te lopen. Toch mist de uitdaging en het realisme. Wanneer je door een slechte start tijdens de honderd meter sprint een straatlengte achter komt te liggen, is het nog steeds mogelijk om te winnen. Ook records worden naar mijn mening te snel gebroken.

Beijing 2008 is geen aanrader, ook niet voor sportliefhebbers. Mensen die toch los willen gaan op Olympische sporten kunnen misschien beter terecht bij dat andere spel van SEGA, Mario & Sonic op de Olympische Spelen, voor de Nintendo Wii. Ik ren namelijk liever tegen Bowser, Tails, Mario en Sonic dan tegen CPU GER, CPU CHN en CPU FRA.