God of War II: Divine Retribution

Iedere dag heb ik afgeteld. Mijn muur is mishandeld door alle dagen, weken en maanden die ik er op heb moeten wegturven. Maar ja, wat wil je… deel twee van één van de allerbeste PS2-games lag in het verschiet. God of War was een juweeltje, en beter nog: het kreeg een vervolg! De enige vraag die je je bij dit deel mag stellen is echter wel: wat kan een tweede deel nog brengen?

Briljant, gruwelijk goed, ag wal vat; noem het zoals je wilt. God of War was een méér dan uitstekende game. Deze hack & slash actiegame viel op door enkele unieke zaken, die soms als kritiekpunt werden beschouwd. Zo was er het vaste camerapunt, wat voor een enkeling een taboe was. Juist dit zorgde in mijn ogen voor een ontzettende beleving in de game, aangezien de camera altijd focust op datgene wat de maker wil dat jij ziet. Wie kreeg er bijvoorbeeld niet de kriebels na de trap in Athene omhoog te zijn gegaan, waarna de oorlogsgod Ares in één klap op prachtige wijze, begeleid met heerlijke muziekdreunen, opdoemde? Dit soort memorabele momenten hadden hun grootsheid natuurlijk te danken aan onder andere het meesterlijke leveldesign, maar het bombastische gevoel kwam nooit zo tot zijn recht zonder deze vorm van cameragebruik. Een ander herkenbaar punt uit God of War was het finishing-moves systeem, waarbij je iedere tegenstander op gruwelijke, vaak zelfs bizarre wijze, het loodje laat leggen. De brute actie, gecombineerd met de fantastische muziek en voor de PS2 ongekende graphics én het altijd boeiende verhaal zorgden er samen voor dat God of War wat mij betreft de beste game is van de vorige generatie.

Een nieuw begin…?

Maar dan! God of War 2 werd aangekondigd. Na enkele keren uitgesteld te zijn was de kogel dan door de kerk: ruim halverwege april zou de game in de winkels komen te liggen. David Jaffe, het brein achter deel één, had intussen besloten wat meer op de achtergrond te treden en alleen sporadisch bij te sturen daar waar nodig was. Reden tot paniek? Mijns inziens niet destijds, aangezien hetzelfde team gewoon aan de game zou werken. Wat mij vooral bezig hield was waar de game over zou gaan. Wie God of War maximaal heeft uitgespeeld, heeft het één en ander geleerd wat de mysteries omtrent Kratos. De subtitel van God of War 2 heet Divine Retribution, dat zoveel betekent als ‘goddelijke wraak’. Best logisch, als je de aanleiding voor deze game uiteindelijk voor je kiezen krijgt. Het verhaal gaat namelijk exact verder waar God of War is geëindigd. Kratos is de god van de oorlog na het verslaan van Ares. Zijn moordlust is hem echter naar het hoofd gestegen, waardoor hij zich iets te fanatiek bezighoudt met dood en verderf. De voormalige Ghost of Sparta is niet bepaald onpartijdig en hij zorgt er voor dat het Spartaanse leger, dat vaak in ondertal is, iedere oorlog wint. De goden zijn het hier echter niet mee eens en Kratos’ voormalig bondgenote Athene zorgt er voor dat de kale sikmans letterlijk enkele koppen kleiner wordt. Eenmaal van menselijke omvang heeft Kratos nog steeds de beschikking over al zijn krachten, wat hem immer nagenoeg onsterfelijk maakt. Daarop wordt de Kolos van Rhodos tot leven gewekt. Deze gigant moet Kratos stoppen.

Tijd voor wraak!

Even een recap: Kratos is weer klein en heeft al zijn krachten nog. Sterker nog, je hebt nog steeds de beschikking over de Blades of Athena (die je aan het eind van deel 1 krijgt) en je krachtige Rage of Poseidon, de vernietigende bliksemaanval. Toch is de Kolos, of Colossus in het spel, een goede partij voor Kratos. Zeus biedt hem daarop zijn hulp aan: hij zal de Blade of Olympus krijgen, waarmee hij voorgoed iedere tegenstander zal kunnen verslaan. Door alle kracht van Kratos in het gigantische zwaard te stoppen wordt dit een extreem sterk zwaard, iets waar Kratos zeker oren naar heeft. Kratos’ lust naar macht zorgt er voor dat hij al zijn goddelijke krachten naar het zwaard stuurt, waarna hij afrekent met de Colossus. Hij komt echter zeer gehavend uit de strijd; door zijn krachten af te staan is hij immers geen god meer. Hierop verschijnt Zeus ten tonele en hij gebruikt het zwaard om de immens verzwakte spierbundel te doden. Kratos laat zich echter niet kennen: na wat inspirerende woorden van de titaan Gaia (de dramatische vertelster uit het eerste deel!) vecht hij zich een weg uit Hades, op zoek naar Zeus. Kratos, opnieuw als sterveling, wil opnieuw een god gaan doden. Hij moet hiervoor op zoek naar de Sisters of Faith om zijn lot te veranderen. Maar goed, genoeg geluld, want wat doet God of War 2 nou eigenlijk goed en wat slecht?

Meer van hetzelfde, maar dan méér

Zoals ik al zei plaatst God of War 2 zichzelf direct op de rails van deel 1, om weer door te razen alsof het nooit is opgehouden. Zo speelt de game ook, wat inhoudt dat er weinig vernieuwingen zijn. De vernieuwingen díe er zijn, zijn echter wel erg goed. Zo zijn er nieuwe gameplaymogelijkheden doordat je nu van je zwaarden gebruik kunt maken om te slingeren aan ringen, stalactieten enzovoorts. Zo zul je bij enkele levels plaats nemen op het vliegende paard Pegasus en kun je op een gegeven moment ook gebruik maken van de (in deel 1 aangekondigde) Icarus Wings, om nét dat extra zetje te krijgen. Daarnaast is besloten om dit keer meerdere wapens in de game te stoppen. Natuurlijk had je in deel 1 al het zwaard van Arthemis, maar in deel twee zul je maar liefst over vier wapens kunnen beschikken. Veel heb ik deze wapens echter niet gebruikt, aangezien deze veelal te langzaam zijn. De razendsnelle Blades of Chaos zijn bij uitstek hét wapen om te gebruiken. De ervaren speler zal sowieso eerder voor de vertrouwde blades gaan. Maar hey, gamers willen toch vernieuwing? Eat your heart out, als je wilt is er vernieuwing genoeg.
Wat mij vooral ook opviel aan God of War 2 was de grootsheid ervan. Nog meer dan God of War 1 krijg je in dit deel te maken met epische situaties. Het spel begint al overdonderend met vrijwel direct het gevecht tegen de Colossus, maar dendert daarna gewoon rustig verder. Constant kijk je je ogen uit en er is echt geen moment dat je je verveelt. Ben je de ene oogverblindende omgeving net uitgelopen, loop je de andere weer in om daar een miniboss of andere verrassing tegen te komen. Om nog maar eens over die rails te beginnen: God of War 2 gaat door op dezelfde rails, maar lijkt van een Intercity in een TGV te veranderen. De sneltrein die God of War heet breekt in dit tweede deel dus snelheidrecords!

Zeuren…

Laatst hoorde ik dat GN ‘pro PlayStation’ zou zijn. Grote onzin uiteraard, maar voordat we opnieuw tot Sonylovers gebombardeerd worden door deze (overigens heel terechte) lovende review: God of War heeft ook enkele negatieve puntjes waar wel wat van gezegd mag worden. De game is natuurlijk niet bijster vernieuwend, maar dat zie ik niet als minpunt. Terugkomend op de spoorwegen: een ritje in een trein wordt al snel vervelend als die te lang duurt. Waar deze vlieger wellicht bij andere games op gaat, geldt dit niet voor God of War 2. Zoals gezegd verandert de trein in een TGV in plaats van een traag stoomlocomotiefje, waardoor je simpelweg vergeet dat je al lang in de trein zit. Een ander puntje van kritiek zijn sommige cutscenes. Sommige cutscenes ‘doen namelijk alsof ze ingame zijn’. In plaats van prachtig filmmateriaal krijg je dan ineens een filmpje van (relatief!) lage kwaliteit voor je kiezen en dat kan in het verkeerde keelgat schieten. Het grootste minpunt wat mij betreft is echter dat de game ‘te nieuw’ is voor een oudere PS2. Ik ben me er van bewust dat dit een algemeen probleem is en de fout daarvan niet bij David Jaffe en zijn kornuiten ligt, maar vervelend is het wel. Zonder mijn PS2 open te schroeven en de lens schoon te maken had ik nu namelijk niet kunnen genieten van dit juweeltje en dat is toch wel zonde. De PS2 heeft bij slijtage namelijk moeite met Dual Layer-schijfjes en bij mij deed dit probleem zijn intrede bij God of War 2. De moeite bleef overigens, aangezien tijdens het spelen zo nu en dan een vreemde, doorzichtige balk door het scherm loopt. Dus hoewel deze game 18+ is, zul je hem het liefst met een zo jong mogelijk apparaat spelen.

Conclusie

Over God of War 2 kan ik nog úúúren doorratelen. De onderliggende toon lijkt me echter duidelijk: God of War 2 is geniaal, opníeuw. De actie is zeker zo heftig, finishing moves zijn zo mogelijk nóg bloediger en hoogtepunt na hoogtepunt volgen elkaar op. God of War 2 dendert door daar waar deel 1 is gestopt en is niet van plan af te remmen. De minieme minpuntjes zijn te verwaarlozen en waarschijnlijk vallen ze je niet eens op. SCEA heeft namelijk opnieuw een meesterwerk weten af te leveren en het enige wat ik me nog afvraag is: hoelang gaat ze dit nog lukken? Maar ach, dat is toekomstmuziek. Wat God of War 2 betreft hoef ik denk weinig meer te vertellen. Koop hem nou maar gewoon en beleef minstens twintig legendarische uurtjes.