Hands On: de Wii

Het was donderdag, 19 oktober 2006. Langzaam maar zeker verzamelde een select groepje van de GN-crew zich bij het hoofdkantoor van Nintendo te Nieuwegein. Lars, Peter, aartsvijand Danny en ondergetekende waren namelijk uitgenodigd om Wii-ontmaagd te worden en dáár zeg je uiteraard geen nee tegen.

Wachtend op onze collega’s in het Nintendo kantoor werden reeds diverse pogingen gedaan om de vele awards die Nintendo binnen heeft gesleept te ontvreemden, maar helaas gooide Nintendo babe Bianca roet in het eten. Sterker nog, we moesten met ons bloed een contract ondertekenen waarbij we plechtig beloofden niet vóór 1 november een artikel over deze happening zouden schrijven. Bij schending van dit contract zou ons een snelle, maar pijnlijke en schaamtevolle dood te wachten staan. Hóe dit precies in zijn werking zou gaan was ons intussen bekend, maar te gruwelijk voor woorden. Daarom houd ik het bij een paar hints: Erica Terpstra en een duikplank. Niemand hoefde dus twee keer na te denken bij het tekenen van het contract en al gauw kon de Wii ruimte bezocht worden. De Nintendo DS demopods die daarvoor stonden met onder andere de nieuwe Pokémon en de nieuwe Yoshi werden pardoes overgeslagen. Wij wilden immers Wii!

WiiSports

En toen kon het festijn beginnen. Twee en een half uur lang alleen wij met de Wii. En dat was behalve aangenaam ook nog eens behoorlijk uitputtend! De eerste game op de pijnbank werd namelijk WiiSports, de gratis sportgame die je in Europa bij je Wii krijgt. WiiSports bestaat in het kort uit de minigames golf, bowlen, honkbal, tennis en boksen. Bij het golfen houd je uiteraard je Wiimote vast als een golfclub, waarna je daadwerkelijk met accurate slagen moet meppen. Mis je namelijk richtingsgevoel en/of kracht, dan zou deze minigame nog wel eens een hele lastige kunnen worden. Honkbal was een iets ander verhaal. De honkbalgame kun je met twee personen tegelijk spelen: één werper en één slagman. Zo kun je langzame ballen met effect werpen, maar ook snoeiharde snelheidsballen. Aan de slagman is het dan de taak om zijn Wiimote in juiste positie en met perfecte timing een zwieperd te geven. In deze game speelt echter alleen het slaan en het werpen een rol van betekenis; het hele honkbalstadium is meer een aankleding dan een cruciaal onderdeel van de game. Boksen was het meest vermoeiende onderdeel en werd gespeeld met zowel de Wiimote als de nunchuck. Het principe spreekt dan ook enorm voor zich: meppen met die dingen! Met de twee controllers is het de bedoeling om linkse en rechtse meppen te verkopen, waarbij je ook nog eens kunt blokken en, door jezelf naar de zijkant te bewegen, te ontwijken. Helaas was de uitwerking hiervan een beetje vaag en werden je bewegingen niet heel goed op je scherm vertaald. Desalniettemin staat ook dit onderdeel garant voor fun, zeker met een tegenstander van levende lijve. Verder was tennis een heel aardig onderdeel. In deze variant kun je met maar liefst vier spelers met en tegen elkaar spelen, waarbij je alleen maar hoeft te slaan. Lopen gebeurt automatisch, waardoor het wel eens voor wil komen dat je jezelf naar een vreemde positie begeeft. Mocht je echter in de juiste positie staan, dan kun je door je Wiimote tijdens het slaan te draaien voor dropshots en slice-backhands zorgen (of voor de leek: effectballen). Ook de snelheid waarmee je slaat wordt uiteraard doorvertaald. Last but not least was het bowlen, dat ook met vier personen tegelijk kan gebeuren. Ook hier weer speelt het draaien van je Wiimote een rol bij het creëren van effect en de manier waarop de game zich laat spelen spreekt voor zich. Gewoon bowlen.

WiiPlay

WiiPlay is de tweede game van Nintendo die zich concentreert op het hele Mii-gebeuren. De Mii zijn de versimpelde karakters waarmee je speelt in de minigames van WiiSports en WiiPlay. Ook WiiPlay is een verzameling van minigames, die erg leuk zijn om met z’n tweetjes te volbrengen. Zo zijn er duckhunt varianten, kun je airhockey spelen, vissen en ‘puzzelen’. Zo zullen er in de game FindMii veel Mii op het scherm lopen en aan jou is dan de taak om de Mii aan te wijzen die identiek zijn aan elkaar, vlugger dan je tegenstander natuurlijk. Daarop zijn weer varianten aanwezig. Zo zul je de snelste Mii moeten vinden en de Mii die het tegenovergestelde doet van wat de rest doet. WiiPlay is kortweg een verzameling van een aantal minigames, niet van het kaliber Wario Ware, maar van groter formaat. Vooral met zijn tweetjes zullen deze games aanslaan en een extra Wiimote lijkt bij deze game dan ook verplichte kost.

Wario Ware: Smooth Moves

En jawel, Wario is weer terug en ditmaal op de Wii. Waar hij op de DS al een grote hit had met Wario Ware: Touched!, doet hij het waarschijnlijk op de Wii nog eens dunnetjes over. De kenmerkende minigames van slechts enkele secondes zijn namelijk wederom aanwezig en in een zeer chaotisch, hectisch maar vrolijk jasje gestopt. Onder het selecte aantal minigames dat wij konden spelen waren games als hamertje tik, hoelahoepen, deuren openen, gewichtheffen, evenwicht bewaren, autorijden, banaan schudden en ga zo maar door. Bij iedere minigame moet de Wiimote weer anders vast gehouden worden, wat zeker zorgt voor de nodige stress wanneer je hiermee te laat bent en je zodoende een achterstand hebt in je minigame. En dat leidt weer tot de nodige hilariteit. Smooth Moves is kortom een verzameling knotsgekke minigames waarvan je je af en toe afvraagt of Nintendo niet teveel saké heeft gedronken bij het maken ervan. En ja, dat is een goed iets.

Elebits

In Elebits is de samenwerking tussen de mens en de Elebits ten einde gekomen. De Elebits hielpen de mens voorheen in hun dagelijks leven door alle apparaten van stroom te voorzien, maar in de game Elebits zijn ze dat een beetje zat. Zodoende poetsen ze de plaat en zijn ze nergens meer te bekennen. Aan jou is dan de taak om met een soort magnetische stroomstoot die Elebits te zoeken. Het principe is als het ware die van een shooter: loop rond met de nunchuck, mik met de Wiimote en ‘schiet’ vervolgens de rondlopende Elebits. Hierdoor gaf de game een uitstekend beeld van hoe een shooter er uit zal komen te zien op de Wii. Elebits is echter allesbehalve een shooter, aangezien je de Elebits niet schiet maar verzamelt. De Elebits zitten door heel je omgeving verstopt en je moet ze zodoende zien te vinden. Dit doe je dus door middel van die stroomstoot, die een bepaald aantal kilo kan ‘tillen’. Hoe meer Elebits je vangt, hoe meer je zapper kan tillen en hoe meer Elebits je kunt ontdekken. In de demo die wij speelden waren we namelijk eerst in een keuken, waar we kastjes openden door daadwerkelijk de kastjes opentrokken en waar we met potten en pannen smeten. Ook moesten we het gas aandraaien, de oven aanzetten en op een gegeven moment de deur openen. Elebits is dus in principe een zeer interactieve shooter waarbij je Wiimote fungeert als een antigrav-gun uit bijvoorbeeld Half Life 2. En dat het daadwerkelijk werkt, heeft Nintendo ons laten zien.

The Legend of Zelda: The Twilight Princess

En jawel, ook het laatste juweeltje dat op de GameCube uit mag komen was aanwezig, in Wii-formaat uiteraard! Wie de afgelopen jaren in een grot heeft geleefd en zodoende niet weet waar ik het over heb, kan daar dan beter blijven zitten. In dat geval lees je dit artikel toch niet en weet je dus ook niet wat je gaat missen in The Legend of Zelda: The Twilight Princess. De mensen die wél weten waar ik het over heb behoeven geen informatie meer omtrent deze game, maar om het één en ander even op te helderen: Link is terug. De nieuwe Zelda zal voortborduren op de vertrouwde speelstijl van de eerdere delen (afgezien die van de CD-I versie uiteraard), wat weer een vertrouwd recept inhoudt: een prachtig verhaal, mooie omgevingen, vette quests, indrukwekkende eindbazen, coole items, rupees én je trouwe ros Ebona. Tot zover de spoedreview, want ik wil het hebben over wat wij hebben gespeeld. Laat ik eens beginnen met de visdemo die wij kregen. Want zoals de fans weten: geen Zelda zonder een potje vissen! En zodoende. Al peddelend op het water zochten we naar een mooi visstekkie. Bij een waterval meende ik een vis op te zien springen, dus werd langzaam koers gezet naar die locatie. En daar begon het: eerst moest ik de B-knop indrukken om mijn hengel te gebruiken. Die hield ik in, waarna ik de Wiimote langzaam omhoog hief. Nu kon ik nog een beetje bekijken waar ik ‘m precies wilde gooien. Met een lange haal gooide ik vervolgens de lijn uit door op precies het goede moment de B-knop los te laten. En warempel, mijn lijn lag in het water! Toevallig zag ik vlakbij mijn dobber een vette vis zwemmen. Hij leek echter niet geïnteresseerd, maar met een paar trekjes van de Wiimote wist ik ‘m toch naar het aas toe te lokken. Toen hij eenmaal toehapte, gaf ik een flinke ruk aan de lijn waarna de vis was aangehaakt. Toen moest ik als een gek met de nunchuck (!!!) draaien om de vis binnen te halen. Na een tijdje hijgen en puffen was de vis bij de boot en na een druk op de B- en A-knop tegelijk had ik m’n eerste Zelda vis gevangen! Een magisch gevoel. Overigens bakte Lars er niks van. Maar goed, naast deze visdemo was er ook nog een kleine demo van de game zelf. Hier maakten we voor het eerst kennis met de daadwerkelijke gameplay van The Twilight Princess; het dungeon-principe. Deze is vrij simpel: met de nunchuck loop je, met de Wiimote voer je de acties uit. Met de Z-knop op de nunchuck lock je op je vijanden en door met de Wiimote daadwerkelijk te slaan, geef je zwaaien met je zwaard. Stekende bewegingen leiden bovendien tot steken met het zwaard en door met de nunchuck te draaien voer je de bekende draaiaanval van Link uit. Kleine schudbewegingen zijn trouwens genoeg om Link’s zwaard te laten zwiepen, dus stel je niets voor van de overdreven reclames wat dat betreft. Moe hoef je namelijk absoluut niet te worden van Zelda. Of zo’n besturing nou praktischer is dan een gewone knop zou ik nog niet kunnen vertellen, maar wel zul je hier flink aan moeten wennen. De items in Zelda worden op vanzelfsprekende wijze gebruikt: met de D-pad op de Wiimote kun je verschillende items selecteren. Zo heb je uiteraard je boemerang, grapplehook en pijl en boog weer tot je beschikking, die je allen met de Wiimote kunt afvuren. Zo kun je verschillende puzzels oplossen maar ook secundaire routes bewandelen. Na wat vijanden te hebben verslagen en korte puzzels te hebben afgerond, kwam de eerste eindbaas op de proppen. Deze moest met pijl en boog in diens hoofd geschoten worden, waarna je zware, magnetische laarzen ervoor moesten zorgen dat het monster weg te slepen was. Een simpel voorbeeldje, dat wel een duidelijk beeld gaf van de eindbaasgevechten.

Goed, tot zover de korte previews van de vijf games die we voorgeschoteld kregen. Maar wat vonden we nou eigenlijk van dat apparaatje dat hele families aan het gamen moet krijgen?

Teun’s oordeel

Tja, ik heb mijn ei al een klein beetje kwijt gekund bij de previews hierboven. Toch wil ik nog een klein dingetje kwijt: de graphics! Want ja, grafisch stelt de Wii daadwerkelijk weinig voor. Natuurlijk zijn het nog vroege games en moet de ware kracht van de Wii nog naar boven komen, maar ik heb niets gezien dat de Cube niet kan laten zien. Wel heb ik dingen gedaan die geen enkele console kan laten zien. Ongelooflijk hoe hoog het pick-up-and-play gehalte van de games is, voornamelijk die van de minigame-games (en dit is nu al een overheersend genre op de Wii met WiiSports, WiiPlay, WarioWare, Monkeyball en Rayman). Vooral met het vissen in Zelda heb ik me erg vermaakt, niet in de laatste plaats omdat een zekere collega er niets van bakte. Helaas is vissen het enige écht nuttige waar de controller perfect voor is, want mij lijkt een normale controller toch wat handiger dan zo’n afstandsbediening met een sensor daarin. Leuk dat je met wat op en neer gezwiep kunt slaan, maar drie keer op A drukken is doeltreffender. Bovendien worden je bewegingen niet vertaald, waardoor je echt letterlijk maar wat staat te schudden. Wel is de Wiimote natuurlijk perfect voor het boemerangwerpen, boogschieten en de grapplehook. En ach, dat schudden is stiekem toch leuk.

Elebits wist mij verder erg te boeien. Dít is hoe een shooter er uit gaat zien. Elebits is bovendien een prima game om te laten zien wat je met de Wii nou precies kan: kranen opendraaien, deuren openmaken, schilderijen van de muur af rukken en ze vervolgens wegsmijten… het kan allemaal. Ik vraag me wel af in hoeverre de game gaat vervelen, maar in een ruimte die zo interactief is lijkt me dat haast onmogelijk.

De drie minigame-games (Wario Ware: Smooth Moves, WiiPlay en WiiSports) waren erg leuk. Met de simpelste spelletjes heb je gewoon de leukste multiplayerpret, zo blijkt ook weer uit deze games. En ja, deze games gáán het goed doen op feestjes (en met wat geluk ook bij de vrouwtjes). De simpelheid en vanzelfsprekendheid waarmee de games gespeeld worden geven een beeld van het hele idee waar de Wii op gebaseerd is: niet lullen maar gamen. En toch lullen onder het gamen. Nee, Nintendo heeft mij wel weten te overtuigen met de Wii.

Lars’ oordeel

Wario Ware was de eerste game die Peet en ik die dag te zien kregen. De game pakte gelijk uit zoals ‘ie bedoeld was: ‘degene met de controller, staat voor lul’. Een volwassen vent als Peter, gewicht geschat op zo’n 95 kilo schoon aan de haak zien touwtje springen en hoelahoepen was dan ook hilarisch. Maar dat vond hij waarschijnlijk ook van mij toen hij mij de controller aanreikte. Wario Ware is een typische Wii game die het party gevoel goed weet te vertalen. De snelle afwisseling en de Japanse spelletjes (zulke zieke geesten hebben we niet in Europa) maken dit tot een ideale fuifgame.

Wii Play bestaat uit twee handjes vol met kleinere games, maar is eigenlijk een soort Wii Sports voor mensen die niet van sport houden. Simpele spellen of niet, ik heb me behoorlijk vermaakt met deze game. Dat komt waarschijnlijk omdat dit spel het moet hebben van de verslavingsfactor en daar zou de gamer dan ook gewaarschuwd voor moeten worden, voordat hij of zij de game koopt. Air hockey met je controller ís leuk. Nóg leuker is echter de Wii-versie van Duckhunt. Al is het maar omdat ik een hekel heb aan onze huiseend Teun. Wel eng trouwens dat ik met het mikspel een politieagent compleet wegspeelde om vervolgens door hem geownd te worden bij air hockey. Wat doen die gasten de hele dag?

Bij Wii Sports kreeg ik absoluut het groepstherapiegevoel waarvoor de Wii bedoeld is. Danny en ik waren de game op onze manier wat aan het uitproberen, maar al snel waren we met zijn vieren aan het tennissen. Het is moeilijk te beschrijven wat deze game nou precies maakt, waarschijnlijk doet de gezelligheid tijdens het spelen het hem. Op het eind van de dag stonden we (met publiek) met zijn allen te bowlen, om vervolgens keihard ingemaakt te worden door een Spaans/Portugees/Brabants/Arabisch sprekende schone. Wii Sports is simpel, maar doeltreffend. Het is een techdemo die zeker te gebruiken is op feestjes en partijen. Als dit pas het begin is, hoe leuk gaat het dan worden?

Na dagen als deze kan ik niet wachten totdat de Wii uitkomt. Helaas heb ik alleen even gevist (en gefaald) bij Zelda, waardoor ik daar moeilijk een oordeel over kan geven. Desondanks vond ik alle spellen die er te spelen waren zeker iets nieuws. Innovatie ontbreekt vaak, maar bij Nintendo weten ze heel goed wat ze aan het doen zijn.

Peter’s oordeel

Als je al dacht dat je met Eyetoy voor lul stond, dan heb ik nieuws voor je. Betreed maar eens het Nintendo hoofdkwartier voor een oh zo gewilde Wii-presentatie en wacht tot je als oudste aanwezige (het is trouwens 91 kilo Teun, wel een beetje op de feiten blijven letten he) uitgenodigd wordt om de Wii-controller te pakken en precies op het moment dat de eerder in dit artikel genoemde chick achter je staat, jij met de Wiimote in je zij een hoelahoep-demonstratie moet geven. Weigeren is uitgesloten. Je begrijpt dat ik mijn Wii-vuurdoop vrijwel onmiddellijk te pakken had en volgens mij had Lars absoluut voorkennis want die liet mij iets té galant voorgaan en als eerste de game Wario Ware: Smooth Moves checken. Bedankt Lars!

Het draaide vandaag echter niet om hoe we ons voelden maar natuurlijk om die glimmende witte apparaatjes die (verstandig!) veilig in een kunststof behuizing naar ons stonden te lonken. Gamefetisjist als ik ben, was het zien en vastpakken van de Wii al een hoogtepunt op zich en kon de dag eigenlijk al niet meer stuk. Dat ik dan achteraf het idee had dat we voornamelijk (tech)demo’s aan het spelen waren geweest deed er niet zoveel toe. Ik had met een Wii gespeeld en dat pakten ze me niet meer af!

Eigenlijk heb ik geen enkel negatief punt kunnen ontdekken aan de Wii zelf. De controller ligt absoluut heerlijk in de hand en is lekker direct. Het lijkt mij dat de gevoeligheid in te stellen is maar wat mij betreft was hij precies goed. In bijvoorbeeld een game als Elebits reageert de controller niet te snel en niet te langzaam en dat is een vereiste om dergelijke games, shooters dus, goed te kunnen spelen. Maar laat ik het eens hebben over het Zelda-vissen. Een verademing! Ik kan mij voorstellen dat dit een nationale hobby wordt. Een thearapie! Niet dat ik er goed in ben, sterker nog, ik viste als een natte krant, maar als je net als ik een hekel hebt aan vissen en nog meer aan regen en slecht weer, dan is dit de oplossing. Je hoeft er je huis niet voor uit, er worden geen dieren gekweld en je bent nog aan het gamen ook. Wat wil je nog meer?

Wat ik jammer vind is dat je verplicht bent een sensor met plakstrip op of onder je televisie aan te brengen. Ik kan mij voorstellen dat er huiskamers zijn waarin dit niet echt gewaardeerd gaat worden (net zoals die vervelende Eyetoycamera die op je televisie stof staat te happen), en steeds aanbrengen en weghalen lijkt mij ook niet echt een optie. Overigens vind ik dat Nintendo wel eens wat aan naamsbekendheid mag gaan doen als je het over de naam ‘Wii’ hebt. Vraag maar een aan een willekeurig neefje (en daar heb ik er toevallig nogal wat van) of hij al een Wii heeft gepre-ordered; tien tegen een dat hij je aankijkt alsof hij met Mario zelf staat te praten. Ook in speelgoedwinkels, gameshops en speelgoedblaadjes zie je nog lang niet overal aankondigingen, iets wat bij de Xbox 360 en (*kuch) PlayStation 3 wel het geval is. Vooralsnog ga ik er van uit dat dit helemaal goed komt want ook dat kun je wel aan Nintendo overlaten. Ik heb in ieder geval alvast wat centjes voor dit volgende Nintendo-wonder opzij gezet.