De Sniper Elite serie heeft altijd een bepaalde charme genoten. Het was nooit de allerbeste sluipschutters-sim op de markt, maar het feit dat je na een goedgemikt schot in elk goor detail slo-mo beelden van een vernaggelde teelbal kon bekijken… tja. Dat maakte toch wel een hoop goed. En dat Rebellion daar genoegen mee neemt blijkt wel weer uit Sniper Elite 5: wederom een vermakelijke WO2 shooter die helaas niet overal even trefzeker is.
Bienvenue en France
Afijn, waar staan we eigenlijk met Sniper Elite 5. In Frankrijk, het land van duizenden soorten kaas en onvoorwaardelijke overgave. Karl Fairburne – de welbekende sniper met de stem die om een of andere reden altijd wat off klinkt – mag weer aan de bak omdat de Allemands (dat is Frans voor Duitsers) een project genaamd Operation Kraken op poten aan het zetten zijn. Wat het is, wie ervoor verantwoordelijk is en hoe doorslaggevend deze operatie kan zijn, dat weten we allemaal niet. Wat een vragen zeg…
Maar het zijn wel stuk voor stuk vragen waar het Franse verzet antwoord op wil hebben. En omdat die Fransozen nu niet bepaald een kei zijn in het infiltreren van Duits bezette nederzettingen (iets met de overweldigende lucht van Camembert, uien en knoflook), mag Karl het erop wagen. Dus huppetee, wapens pakken en opgebonjourd. Il est temps d’agir.
Het bekende recept
Het verdere verloop laat zich raden. Zoals gewoonlijk wordt je naar diverse locaties gewezen en elk van hen wemelt van de moffen (met testikels). Wat je met die moffen (en testikels) doet is jouw pakkie-an. Je mag ze slopen of je mag ze heel laten. Nou ja, de meeste van hen dan. Sommigen moeten gewoon dood. Maar voor de rest is er niemand die je in Sniper Elite 5 oplegt hoe je jouw doel bereikt. Linksom, rechtsom, lomp of subtiel… het mag allemaal. Zolang je maar weet dat tussen subtiel en lomp een verdomd dun lijntje loopt.
Want ja, ongezien blijven is al een hele uitdaging in Sniper Elite 5. Sowieso ben je al royaal “Le Jaques” wanneer je niet voldoende tijd hebt gespendeerd aan reconnaissance. Ergens blindelings naar binnen willen sneaken terwijl je maar voor de helft weet waar wie staat, dat is vragen om scheiße. En zodra die scheiße de spreekwoordelijke Franse fan raakt, is het prijsschieten. Voor iedereen. Dan is de chaos compleet.
Het is deze chaos en het nooit afwendende risico hierop wat Sniper Elite 5 leuk houdt. Want eerlijkheidshalve gebied mij te zeggen dat dit vijfde deel niet bijzonder veel anders doet dan voorgaande delen. Rebellion heeft met Sniper Elite een bepaalde richting gekozen en blijft die koers standvastig varen. Dat is uiteraard uitstekend nieuws voor eenieder die maar geen genoeg kan krijgen van x-ray nut shots, maar minder nieuws voor mensen die intussen hadden gehoopt op – ik noem maar wat – verbeterde A.I.
Hans, get ze Artificial Intelligence!
Want meine liebe, wat gaat die A.I. alle kanten op. Enerzijds is deze enigszins vooruitstrevend. Zodra men je op de korrel heeft, zijn er gevallen van flanking en soortgelijke aanvalstactieken te bespeuren. Maar deze positieve noot verbleekt vaak bij de totale kolderiek die toeslaat bij minder kundige Gefreiter. Het is bijna tekstboek, maar het blijft kinderlijk eenvoudig om een soldaat richting een immer groeiende bult slachtoffers te lokken. En wanneer ze dan in alle paniek ook nog eens recht in je crosshair rennen, tja… dan vraag je er ook wel een beetje om.
De Duitse mannschaften beschikken qua visueel presteren dan ook over twee soorten individu: zij die arendsogen hebben en zij die zo blind als een mol zijn. Hoe vaak ik ben gespot door iemand die 500 meter verderop, om de hoek een peukie staat te hijsen… ik weet het niet meer. Maar het is minder vaak dan de keren dat ik recht voor iemands neus voorbij tijger, waarbij zelfs een klap op z’n Arische blauwe kijkers geen alarmbellen laat afgaan. Trouwens, die alarmen zijn echt heel erg kut. Sloop die echt ASAP. Anders blijven die afgaan wanneer ze keer op keer tegen op hetzelfde levenloze lichaam stuiten.
En dan die voice acting… mon dieu. Daar valt ook wel wat over te zeggen. Zoals eerder gezegd, ik raak nooit echt overtuigd van Karl Fairburnes veel te donkere stem, maar hoe moeilijk is het om overtuigende Duitsers te vinden? Oké, men neemt tenminste nog de tijd om meer dan één stemacteur te vinden (iets wat de Duitse TV niet doet), maar waarom klinken die zo… tja… onnatuurlijk? En dat Franse verzet, daar begin ik niet eens over. Daar win je de oorlog al helemaal niet mee.
Wat een ansicht
Nu hoor ik je denken: Got im himmel, ben je lekker op dreef, kerl? En ja, ik ben tot op heden niet het boegbeeld der positiviteit. Maar ik zou liegen wanneer ik zeg dat ik geen plezier heb beleefd aan mijn 12-urige campaign. Hoe knullig Sniper Elite 5 ook blijft, het heeft toch weer die charme. Plus, het ziet er ook allemaal bijzonder puik uit (op sommige gezichten na dan). De omgevingen zijn stuk voor stuk divers en puilen uit van het detail. Ik bedoel, overal zie je kleine hekjes en obstakels waar je niet overheen kunt. Schitterend.
Maar nee, echt, visueel heb ik alleen maar lof voor Sniper Elite 5. En dat is maar goed ook, want als je voor de stealthy aanpak gaat, ga je er lang naar moeten turen. Dat de x-ray kill cams wederom elk smerig detail van je fatale schot laten zien, dat is uiteraard de kers op die torte. Vooral wanneer het slachtoffer een andere speler betreft. Want ja, ook Sniper Elite 5 heeft een invasion mode, mocht je daar behoefte aan hebben. Ook dit is best een tof concept, lekker iemands game binnenvallen en puur op aangeven van je manschappen “Der Schatten” naar het Rijk der Schaduwen helpen. Het is in ieder geval eens wat anders.
Conclusie
Dus even kort, voor wie is Sniper Elite 5 weggelegd? Antwoord: voor Sniper Elite veteranen die het niet erg vinden om er puur cosmetisch op vooruit te gaan, of voor hen die gewoon eens een keer in het Frankrijk van 1944 willen bivakkeren. Wie de verwachtingen niet te hoog legt en genoegen neemt met de voors en tegens van eerdere Sniper Elite games, kan met Sniper Elite 5 vast goed uit de voeten. Had je – naast de Axis Invasion Mode – op meer vooruitgang gehoopt en was Sniper Elite 4 voor jou al “meer van hetzelfde”, dan zou ik mijn vizier op iets anders richten.
Vermaak me er enorm mee, de review zegt het al, tis niet de beste sluipschutter game maar wel de meest vermakelijke.
Missie 3 dat giga kasteel is toch wel een heerlijke missie waar je van flinke afstand veel kloten eraf kan schieten.