Review: Metroid Dread – ultieme upgrade-pret

Het was één van de games waar ik het meeste naar uitkeek in 2021. Metroid Dread. Het laatste volwaardige deel stamt alweer uit 2002; Metroid Fusion verscheen op de Game Boy Advance, en Dread is dan ook een direct vervolg op dat geweldige spel. Na een aantal afleidingen met de Prime-games gaan we dus terug naar de wortels van de franchise. Hell! Er is zelfs een genre vernoemd naar de epische 2D-games van weleer. Metroid Dread pakt de draad weer op, moderniseert, vernieuwt en overwint.

Welkom op ZDR

Wat is het toch dat Metroid-games zo enorm verslavend maakt. Eigenlijk is dat best simpel. Je wordt geplaatst in een wereld, maar zolang je nog niet de juiste upgrade hebt bemachtigd, kun je bepaalde kamers niet bereiken. Ondertussen kom je wel telkens gesloten deuren tegen die je in je achterhoofd onthoudt. Bemachtig je een nieuwe upgrade dan ontstaat direct de vreugde van “yes nu kan ik daarheen!” Dat is het gevoel dat mij zo ontzettend gelukkig maakt bij elke 2D Metroid-game en dat is bij Dread niet anders.

In het begin van de game wordt duidelijk dat Samus Aran nog steeds voor de Galactic Federation werkt. Ze wordt naar de planeet ZDR gestuurd omdat daar het ras X is gevonden; gevaarlijke parasieten. Er zijn zeven EMMI-robotten naar de planeet gestuurd om dit te onderzoeken, maar daar is niks meer van vernomen.

And the EMMI goes to…

Aan Samus de taak om dit probleem op te lossen. Het toevoegen van deze EMMI’s is één van de vernieuwingen die Metroid Dread met zich mee brengt. Uiteraard zijn de machines niet vriendelijk meer (overgenomen door X) en zodra jij in een kamer komt waar een EMMI actief is dien je op je hoede te zijn. Langzaam lopen en niet schieten, want de sensoren van de EMMI’s zijn zeer gevoelig. Bovendien zijn ze in het begin nog niet te verslaan en dus moet je het op een lopen zetten als je ontdekt wordt. Deze momenten zijn enorm spannend en dat heeft onder andere te maken met het kleurgebruik in deze “EMMI-kamers”, maar ook met de onheilspellende muziek. Uiteindelijk zal je telkens een energiewapen moeten bemachtigen om elke EMMI uit te schakelen.

De toevoeging van de EMMI’s is de meest in het oog springende vernieuwing, maar Samus heeft meer nieuwe trucjes in huis. Er kan praktisch gezien ook veel meer, een Nintendo Switch heeft nu eenmaal veel meer knoppen dan een Game Boy Advance. Zo kun je deze keer tijdelijk onzichtbaar worden, megahandig als je opgejaagd wordt. Er is een handige counter-aanval die veel vergt van je gevoel voor timing. Samus kan aan sommige plafonds hangen en later in het spel krijg je de mogelijkheid om Flash Shift te gebruiken, waarmee je in een fractie van een seconde een paar meter verder schuift. Genoeg te beleven dus.

19 jaar geleden

Metroid Dread is een game van 2021 en dat is echt anders dan een game in 2002. Niet alleen grafisch (kom ik straks op terug), maar ook de quality of life is enorm verbeterd. Puristen zouden kunnen stellen dat Metroid Dread een makkelijkere game is dan de games van weleer, omdat er veel meer wordt uitgelegd. Het verhaal wordt middels filmpjes verteld en omdat het nu technisch mogelijk is, kan daar meer tijd voor genomen worden. Bovendien ben je niet meer volledig afhankelijk van save points. Ze zijn nog wel aanwezig, maar als je verslagen wordt door een EMMI of andere eindbaas, dan kun je gewoon weer starten net voordat dit gevecht begon. Puristen kunnen dit “te makkelijk” vinden, wat mij betreft is het een verademing. Niet langer hoef je constant vijf kamers opnieuw te doorlopen als je een keer (en dat gaat vaak gebeuren) verslagen wordt.

Op grafisch vlak is Metroid Dread alles wat je er van verwacht en meer. Spelend op een Nintendo Switch OLED (hands-on) spatten de kleuren van het scherm af. Ook de afwisseling van 2D in gameplay en 3D in tussenfilmpjes is verbluffend. Bovendien is alles zo heerlijk snel. Samus kan sliden, altijd en waar je maar naartoe wilt richten, rennen, springen, alles is snel, snel, snel. Dat is nodig ook bij de verschillende (allen briljante) eindbazen. Met sommige van die wezens ben je uren bezig.

Conclusie

Metroid Dread heeft alles wat je van een Metroid-game mag verwachten, het heerlijke gevoel van het vinden van nieuwe upgrades, snelle en soms bittermoeilijke actie, een heerlijke sfeer met prachtige graphics, eerder gedacht uitgestorven wezens en een tof verhaal. Enige punt van kritiek is dat je soms op de muur moet schieten om zo een doorgang te bewerkstelligen; dat is een te makkelijke manier om het spelers moeilijk te maken en dat frustreert soms. Eindbazen frustreren soms ook overigens, maar dat heeft puur en alleen met mijn onkunde te maken, want ze zitten allemaal puik in elkaar. Nintendo heeft met ontwikkelaar MercurySteam een ontwikkelaar gevonden waar Metroid thuis hoort. Wij hopen dan ook dat ze na een welverdiende vakantie weer aan de slag mogen met een nieuw deel, want Metroid Dread smaakt naar meer.