Met de uitspraak “…Built from the ground up to utilize the power, speed and technology of the PS5…” wekt 2K de impressie dat NBA 2K21 voor de next-gen consoles significante verschillen vertoont met de eerder verschenen versie van NBA 2K21, de versie die op Gamersnet een mager zesje wist te scoren. Net als bij onze eigen Michiel, begint de liefde voor de NBA 2K-serie een beetje te verwateren door de keuzes van diens coach, die kennelijk meer interesse heeft in VC dan in verandering.
Maar goed, met een game die ‘vanaf de grond opnieuw is opgebouwd’ ziet 2K de uitgelezen kans om te leren van alle kritiek en grote veranderingen aan te brengen in het Dream Team dat al even geen concurrentie kent. En om eerlijk te zijn, NBA 2K21 voor de next-gen consoles voelt aan als dat team waar je al jaren mee bekend bent, zij het met nieuwe jerseys, misschien een nieuwe vedette en een gerenoveerd stadion… maar met nog steeds diezelfde coach.
“Change is inevitable. Growth is optional.”
Hoewel de Amerikaanse auteur John Maxwell waarschijnlijk nog nooit met de PlayStation 5-versie van NBA 2K21 in aanraking is gekomen, slaat hij met zijn uitspraak “Change is inevitable. Growth is optional.” de spijker aardig op zijn kop. Een next-gen versie van NBA 2K21 kan niet zonder verandering en die is er dan ook. 2K heeft zelfs niet eens gelogen wanneer men claimde dat NBA 2K21 dusdanig zou veranderen dat deze niet meer te vergelijken zou zijn met de last-gen editie (waardoor een kosteloze upgrade of progress transfer van MyCAREER er dus niet in zit). De veranderingen zijn namelijk meer dan ‘skin deep’.
Toch zullen het de cosmetische ingrepen zijn die de meeste mensen richting deze editie van NBA 2K21 zullen trekken. Spelers zien er nog realistischer uit – op iets wat ik altijd ‘dooie ogen’ noem na – en de tribunes bevatten eindelijk eens mensen die niet van karton lijken te zijn. Cheerleaders zijn onderhand ook eens om aan te gluren en het vaste panel aan commentatoren heeft ook de broodnodige uitbreiding gekregen (gelukkig geen Mart Smeets, want wat is die vent verschrikkelijk op Ziggo Sport). Het bekende The Neighborhood heeft ook een flinke (lees veel te ambitieuze) upgrade gekregen en mag zich nu The City noemen, al kom je daar pas in na talloze uren Rookieville. Tot slot heeft de WNBA – oftewel het vrouwenbasketbal – ook wat meer liefde van 2K gekregen.
De “growth” is beperkt
Over het algemeen genomen ziet NBA 2K21 er dus meer dan prima uit, maar ik had dan ook niets anders verwacht. Gezien ontwikkelaar Visual Concepts altijd al heeft getracht om de lat op visueel gebied hoog te leggen, verbaast het me niets dat NBA 2K21 op de PlayStation 5 er van tijd tot tijd verbluffend strak uitziet. Niet altijd overigens, maar daarover later meer. Ook de absentie van laadtijden is een waar genot. Zo kan 2K ons niet verplichten om naar Oculus Quest-reclameblokken te kijken terwijl we gewoon een potje willen b-ballen. Maar ergens had ik gehoopt – niet verwacht… gehoopt – dat 2K meer met deze frisse start zou doen.
Zo heeft men ervoor gekozen om het verhaal van MyCAREER – The Long Shadow – gewoon over te nemen, waarmee de linker achilleshiel al is bepaald. MyCAREER is sowieso altijd al een beetje een cringefest geweest, zelfs toen men Spike Lee erbij betrok, en ook dit jaar is het geen Oscar-waardig materiaal. Ach, zolang het ontwikkelteam er lol mee heeft – en dat hebben ze overduidelijk – tolereer ik het. De rechter achilleshiel is ook een chronische blessure van 2K en het draagt de naam VC. Alles draait wederom om in-game valuta in NBA 2K21 en de manier waarop 2K met dit gegeven omspringt, is bijna schandalig te noemen. Lang verhaal kort: je kunt grinden tot NBA 2K22 uitkomt voordat je speler NBA-waardig is, of je kunt er een paar tientjes aan VC voor neerleggen.
De next-gen enkelbrace
Gelukkig vallen ‘blessures aan de achilleshielen’ grotendeels binnen de perken te houden door de next-gen enkelbraces die 2K ten volle heeft benut. De irritaties die het hele VC debacle opwekken, worden veelal verzacht door de grafische pracht, alsook door de kwaliteit en kwantiteit van de gameplay. Zoals ik eerder al aankaartte, ogen spelers veelal next-gen. Ook qua besturing en animatie maakt Visual Concepts in de meeste gevallen stappen vooruit, al blijft A.I. soms nog wel eens hangen in diens oude patroon. Spelers die na een timeout met exact dezelfde animaties van de bank afstappen en halftime cutscenes waarin een speler vol gas tegen een camera aan rent halen je al snel uit de ‘het is bijna niet meer van echt te onderscheiden’-droom.
Daarnaast laat het centrale hub The City – welke voorheen de naam The Neighborhood droeg – ook zien dat men vooruitstrevend wil zijn. Wie genoeg Rep heeft verdiend om zich uit Rookieville te spelen, mag zich in het absurd grote The City gaan begeven. The City is groots, misschien wel iets te groot voor wat het wil doen, maar het biedt spelers wederom een scala aan activiteiten om flink wat tijd in te stoppen. 2K ervan betichten dat het geen ‘value for money’ levert, kan ik op dat vlak dan ook niet.
DualSense-itiviteit moet men nog leren
Tot slot maakt Visual Concepts ook gretig gebruik van de DualSense controller en diens haptic feedback, al mag men hier best een tandje terug doen. Met regelmaat kon ik het mechanisme in de triggers overtoeren horen draaien en luid klikken onder de vingers, wat ook niet heel goed voor de batterijduur van de controller kan zijn. Nu kan ik de ontwikkelaars in dit geval nog mee laten wegkomen gezien het voor hen ook relatief nieuw is, dus zodra men dit even kan patchen ben ik een blije baller.
De toevoegingen maken het namelijk wel de moeite waard. Een sprintknop die stroever gaat naarmate je speler buiten adem dreigt te raken, geeft toch weer die extra dimensie aan immersieve gameplay. Het zijn van die dingen die ik in vorige edities van NBA 2K nooit echt heb gemist, maar aspecten van de game die ik wel ben gaan appreciëren nu ik ze wel heb. Anywho… een beetje fine-tuning gaat van deze feature wat mij betreft een blijvertje maken.
Conclusie
Aan het einde van het verhaal blijft de bal rond. Visual Concepts laat al jaren zien dat de NBA 2K-serie aan de top van diens ‘conference’ hoort, al is dat dit jaar niet moeilijk zonder tegenstand van EA. Grafisch maakt NBA 2K21 de voorspelbare – doch indrukwekkende – stap vooruit en ook gameplay technisch implementeert Visual Concepts genoeg verandering om NBA 2K21 van een frisse wind te voorzien. Het zijn vooral de kleine slordigheden die hierdoor nog harder opvallen, als is het vooral 2K’s drijfveer – het alom gehate VC – dat zich als een likdoorn op de atletische voet manifesteert. Daar kan zelfs de extra aandacht aan de WNBA niet veel aan veranderen.
Uiteindelijk biedt deze next-gen versie van NBA 2K21 exact waar men op had kunnen rekenen, zijnde een beter ogende en beter besturende basketbal sim waarin meer te doen valt dan slechts een potje basketballen. Daarentegen biedt het ook een basketbal sim waarin weer wordt gemikt op spelers die liever betalen voor progressie dan tergend lang grinden.
