Wales Interactive is over het algemeen een ‘hit or miss’-ontwikkelaar. De studio – welke veelal bekend is om diens interactieve Full Motion Video games – biedt ons de ene keer een dijk van een game, maar slaat met vlagen ook de plank aardig mis. Echt uitblinken doet Wales Interactive op de dag van vandaag dan ook niet. Een uiterst interessante game als Late Shift raakt uiteindelijk helemaal ondergesneeuwd door de kritiek die de ontwikkelaar over zichzelf afroept met de abominatie genaamd Gamer Girl. Uiterst jammer, al zeg ik het zelf.
Dat weerhoudt de Welsh er echter niet van om het te blijven proberen, en met het zojuist verschenen Maid of Sker zoekt het inspiratie dicht bij huis. Wales Interactive combineert het first-person survival horror-genre met de folklore rondom het beruchte Sker House, waarin de geest van Elizabeth Williams tot op de dag van vandaag zou ronddolen. Genoeg voer voor Wales Interactive om hier een ijzingwekkende ervaring van te maken, maar helaas hebben we deze keer weer te maken met een deels misgeslagen plank.
Help me, Thomas. You’re my only hope…
Een treinrit, een medaillon en een smeekbede op papier. Het zijn ingrediënten voor een first-person horror game die ik al vaker heb gezien. De schrijfster van de brief is radeloos. Sker Hotel – het het pand waar ze in verblijft – is als een gevangenis voor haar. Letterlijk. Haar vader is erop gebrand om haar stemgeluid te gebruiken voor iets verschrikkelijks en jij – Thomas Evans – hebt de middelen om dit tegen te gaan.
Het medaillon is van cruciaal belang om een melodie te componeren, een muziekstuk dat nodig is om Sker Hotel te ontdoen van de duistere vloek die door vaderlief in stand wordt gehouden. Maar waarom zou je in vredesnaam je leven in de waagschaal stellen voor een of andere griet in een hotelkamer? Omdat deze dame – Elizabeth Williams – je geliefde is.
Sker Hotel: 0 sterren op Trivago
Eén ding in Elizabeths brief is in ieder geval niet gelogen. Sker Hotel – of wat er nog van over is gebleven – is verreweg het minst gastvrije hotel dat je recentelijk hebt bezocht. Een warm welkom zit er niet in en het personeel doet net alsof men je niet ziet. Achteraf gezien is dat heel logisch, want iedereen loopt met een jute zak over de kop. Maid of Sker verdoet dan ook geen tijd aan een langzame opbouw van de verhaallijn maar gooit je binnen een kwartier al in het diepe. Deze zakdragende lui zijn The Quiet Ones en ze zijn rete-agressief. Wie geluid maakt, is royaal de sjaak.
Deze Quiet Ones zijn ten prooi gevallen aan de duistere activiteiten waar Isaac Williams zich mee bezig heeft gehouden. Een melodie – welke door de zoetgevooisde Tia Kalmaru op betoverende wijze ten gehore wordt gebracht – is de oorzaak ervan en Thomas – de componist die hij is – dient vier cilinders met ieder een deel van deze melodie op te sporen en te gebruiken om er een counter melody mee te creëren. Althans, dat is wat Elizabeth je via een ouderwetse telefooncel in de lobby van Sker Hotel opdraagt.
Shhhh…
Wat volgt is praktisch een walking simulator. Of ja… de naam crouching simulator zou ook niet misstaan. The Quiet Ones zien dan misschien geen ene flikker, maar horen kunnen ze als de beste. Thomas – jij dus – dient zich in en rondom Huize Sker zo geruisloos mogelijk voort te bewegen. Elke hoorbare voetstap, kraak of omgestoten voorwerp is er één te veel. Tenminste, dat is wat Wales Interactive ons vertelt. De gameplay van Maid of Sker moet hiermee vooral de speler op zijn hoede houden en zo de nodige spanning in de algehele ervaring brengen, maar helaas doet het dat niet in de mate die ik verwacht had.
De reden hiervan is vrij simpel. The Quiet Ones boezemen helemaal geen angst in. Nul. Stil blijven is namelijk verdomd makkelijk in negentig procent van alle gevallen. Wie hurkt is namelijk vrijwel onhoorbaar in Maid of Sker, tenzij je net tegen een voorwerp aan kruipt of door een stofwolk sneakt zonder je adem in te houden. Een Quiet One kan letterlijk centimeters van je vandaan voorbij stiefelen zonder dat deze door je aanwezigheid getriggerd wordt en dat maakt de game wel heel erg makkelijk. Hierdoor maakt de hoorbare aanwezigheid van een Quiet One simpelweg geen indruk op je als speler, gezien het gevoel van dreiging je gewoon niet bekruipt, en laat dat juist cruciaal zijn. Zo zou Resident Evil 7 ook geen reet aan zijn geweest als je geen zeven kleuren stront scheet bij het horen van Jack Bakers voetstappen. Het is pas wanneer de primaire antagonist – die Mr. X-achtige gast met de hoge hoed – ten tonele verschijnt dat de spanning toeneemt, maar dan is het eigenlijk al veel te laat.
Oost-Indische doofheid
En dat is tamelijk zonde, want Maid of Sker heeft aardig wat potentie in huis om een spannende game te zijn. Schrijftalent van het bloedstollende SOMA heeft per slot van rekening meegewerkt aan het verhaal, welke in combinatie met de bekende Welsh folklore intrigerend genoeg is, maar de uitvoering van Maid of Sker laat je vooral vraagtekens zetten bij een hele hoop dingen. Waarom zou je bijvoorbeeld een luidruchtige telefooncel als primair communicatiemiddel inzetten wanneer de omgeving bezaaid is met gewelddadige individuen met supergehoor? En waarom zitten de Quiet Ones op je als vliegen op een hoop stront wanneer je zachtjes kucht, maar worden ze niet stapelzot van alle verzamelbare speeldoosjes in de toko? Het is zo’n ding waar je jezelf normaal niet aan zou storen, maar door het gebrek aan spanning valt het je ineens op.
Het is overigens niet zo dat Maid of Sker hersenverlammend saai is. Sterker nog, Maid of Sker bevat zelfs een passage die regelrecht aan het psychologische grenzen. Helaas blijft het beperkt tot een handvol minuten aan psychologische horror en ook dat is gewoon teleurstellend. Een survival horror walking simulator moet het nu eenmaal hebben van dit soort stimuli om de aandacht van de speler vast te houden, iets wat men bijvoorbeeld bij Bloober – bekend van onder andere Layers of Fear – beter onder de knie heeft. Nogmaals, Wales Interactive probeert echt om een ongemakkelijke vibe weg te zetten en daar slaagt men tot op zekere hoogte ook in, maar deze poging wordt door sleutelelementen in de game grotendeels weer teniet gedaan.
Een kort deuntje
Tot overmaat van ramp is het slotakkoord ook in no-time bereikt. Wie een beetje zijn best doet en zich niet te vaak laat grijpen door een Quiet One, bereikt binnen vier uur de finale van Maid of Sker. Dit valt wellicht nog wat op te rekken door alle verzamelitems te vinden – mocht je echt het fijne van het verhaal willen weten – en kun je nog een paar extra minuten slepen uit een ander einde, maar dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Nu gaat Maid of Sker niet voor de volle mep over de toonbank en is de prijs van max dertig euro wat vriendelijker, maar vier uurtjes voor een game met weinig replay value is wat aan de magere kant.
Wellicht was de geringe speelduur niet zo’n drama geweest als Maid of Sker in die vier uur echt een indruk van jewelste had achtergelaten, maar dat doet het dus niet helemaal, en dat allemaal door die grandioos underwhelming Quiet Ones. Qua ambiance doet Maid of Sker het allemaal best prima – mede te danken door het level design en de creepy deuntjes – maar de antagonisten in kwestie doen er echt niets aan om deze ambiance echt te laten excelleren.
Conclusie
Maid of Sker had een geweldige survival horror ervaring kunnen zijn, maar in plaats daarvan hebben we te maken met een game waar heel weinig in te vrezen valt. Leveldesign en sfeerverhogend Welsh gezang hebben maar tot een bepaalde mate effect wanneer de antagonist en diens onderdanen weinig tot geen dreiging vormen. Het ontbreekt Maid of Sker simpelweg aan angstwekkende momenten om dit een huiveringwekkende ervaring te laten zijn. Het enige wat nog een beetje de focus naar zich toe weet te trekken is de aanwezige lore, maar daar heb ik het dan ook wel mee gezegd. Maid of Sker is misschien nog een optie voor mensen die een interessant verhaal zoeken welke zijn roots vindt in de bekende folklore rondom Sker House en te getergde Elizabeth Williams, maar het verzoek om een bloedstollende horror game, valt helaas op dovemansoren.
