Preview: Rocket Arena

Valt er nog te innoveren in het shooter-genre, en dan voornamelijk in het hero-based shooter-genre? Volgens de getalenteerde mensen van Final Strike Games wel, en dat wil men graag demonstreren met Rocket Arena, een hero-based third-person shooter welke volgens hen ‘als geen enkele andere shooter in de markt is’.

Na enkele uren PvP en wat additieve potjes PvE kan ik concluderen dat Final Strike tot op een zekere hoogte doet wat het belooft, namelijk een chaotische doch uiterst amusante shooter leveren die inderdaad lastig in een hokje te proppen is.

De rocket science achter Rocket Arena

Allereerst heeft Final Strike Games met Rocket Arena een zeer duidelijk doel voor ogen. Rocket Arena moet een familievriendelijke shooter zijn zonder excessief geweld en dodelijk afloop. In Rocket Arena valt geen kogel te bekennen en een Kill Cam waarbij je tot in de goorste details ziet hoe je hoofd met chirurgische precisie van je romp wordt geschoten, is geheel absent. Het hele concept van doodgaan blijft zelfs geheel achterwege.

In plaats daarvan moet de speler het doen met raketten, en dan de meest onschuldig ogende varianten. Twee teams van drie strijden in een relatief knusse map om de winst, welke veelal wordt behaald door een andere speler uit het veld te bonjouren. Hoe dan? Door projectielen richting een ander te knallen kun je diens ‘levensbalk’ vullen. Is deze vol, dan is de volgende treffer funest en volgt er een knock-out. Het enige wat dan nog rest voor de onfortuinlijke getroffene is toekijken hoe diens hero uit de arena wordt gekatapulteerd en een paar seconden wachten totdat je weer voet aan de grond zet.

Een smeltkroes van succesformules

Nu hoor ik je denken “waar ken ik dit van?” en het antwoord daarop is Super Smash Bros. In grote lijnen is de Knock-Out spelmodus – één van de PvP-modi die Rocket Arena telt – niets meer dan een combinatie van Super Smash Bros.-gameplayelementen en Overwatch-esthetiek. Zeggen dat Rocket Arena iets doet wat nog geen ander heeft bedacht kan ik niet zeggen, maar zeggen dat het zo’n beetje alle succesvolle PvP-elementen van recente kaskrakers bij elkaar frommelt en daar één hele toffe shooter van fabriekt, dat kan ik wel.

Super Smash Bros. is namelijk maar één voorbeeld van een overduidelijke inspiratiebron. Modi als Rocketball, waarin het de bedoeling is om een gigantische bal in het doel van de tegenstander te krijgen, zou regelrecht uit het bijna gelijknamige Rocket League kunnen zijn overgenomen. Treasure Hunt laat twee teams jagen op een schatkisten welke daarna verdedigd dienen te worden, maar waarbij elke run wordt afgesloten met een run op Super Mario-eske munten die over het hele veld voor het grijpen liggen.

Mega Rocket – welke vergelijkbaar is met de gamemodus Control in Overwatch – vereist dat een joekel van een raket door een team geclaimd wordt, net zo lang totdat een team dit vijf maal heeft weten te bewerkstelligen. Tot slot is er ook nog de PvE-mode RocketBot Attack, waarbij A.I. bestuurde RocketBots moeten worden uitgeschakeld voordat de tijd verstrijkt. Het zijn stuk voor stuk modi waarbij je vrijwel direct een vertrouwd gevoel krijgt, maar waar toch een nodige learning curve bij komt kijken.

Tactischer dan het oogt

Rocket Arena vraagt namelijk meer toewijding van de speler dan je aanvankelijk zou denken. In eerste oogopslag lijkt Rocket Arena op een zeer casual low-risk multiplayer shooter, waarbij je niet al te veel hoeft na te denken over een plan van aanpak. Gewoon een beetje springen en raketten klappen tot je wint. Maar niet is minder waar. Ondanks het gegeven dat ieder personage raketten schiet, verschillen deze toch bijzonder veel in speelstijl. Zomaar op de goede gok een personage kiezen ‘omdat ie er wel lollig uitziet’ kan je lot al bezegelen voordat je ook maar één raket hebt afgeschoten. Even van hero wisselen tijdens respawns kan overigens niet, dus goed nadenken over welk personage je kiest is wel zo verstandig.

Om deze personages wat beter te leren kennen valt er gelukkig ook oneindig te oefenen in de Practice-modus, waarin je naast de basisbesturing ook de unieke specials per hero kun uitproberen en zo je toekomstige main haarfijn kunt leren besturen. Dat besturen is namelijk ook niet zo vanzelfsprekend, gezien Final Strike je met reden adviseert om zo min mogelijk contact te maken met het oppervlak van de planeet Crater, en dan maakt het niet uit welke van de tien maps je doorkruist. Voetgangers zijn -zoals dat met een mooi woord heet – ‘sitting ducks’, en wie zich lekker beweeglijk door het luchtruim begeeft, is veel lastiger te raken. Naast een triple jump en een dodge, is je raketwerper je derde manier van voortstuwing. Gezien je geen damage aan jezelf doet, kun je jezelf ook in de lucht houden door raketten naar beneden te vlammen en kun je zelfs een onfortuinlijk ‘over het randje kukelen’-moment vermijden door jezelf met raketten terug de arena in te schieten. Dem physics y’all.

Blaast geen gat in je saldo

Dit alles bij elkaar genomen maakt Rocket Arena uiterst toegankelijk, maar ook uitdagend genoeg om het niet in de categorie casual shooter te laten vallen, wat ook terug te zien is in het prijskaartje. De basisgame gaat voor drie tientjes over de toonbank, waarbij je ook nog de optie hebt om voor een tientje meer een met digitale goodies gevulde Mythic Edition te scoren. Helaas bevat Rocket Arena ook de niet meer weg te denken microtransacties, al betreft het hier wel puur cosmetische items die geen een van allen effect hebben op de gameplay.

Final Strike belooft de speler daarentegen wel met de hand op het hart dat toekomstige content – waarvan men nu al een aardig draaiboek klaar heeft – met gesloten beurs kan worden binnengehengeld. Zelfs een eventuele Battle Pass kan gewoon met in-game valuta worden aangeschaft. In principe kun je voor drie tientjes Rocket Arena spelen, zonder dat je naderhand nog eens op kosten wordt gejaagd. Om heel eerlijk te zijn is dertig euro op het moment van schrijven een zeer redelijke prijs voor de staat waarin Rocket Arena verkeert. Qua content puilt de game namelijk nog niet echt uit, al zal de hoeveelheid hiervan op de lange termijn dus worden uitgebreid.

Potentiële hoogvlieger

Uiteindelijk zal het succes van Rocket Arena sterk afhankelijk zijn van het post-launch programma van Final Strike en uitgever EA, al lijkt het er vooralsnog op dat er alles aan wordt gedaan om de game fris en fruitig te houden. Reguliere content updates, crossplay-functionaliteit en een makkelijk op te pakken gameplay moeten er uiteindelijk voor zorgen dat Rocket Arena voor een zo breed mogelijk publiek aantrekkelijk is. Net als het eerder genoemde Overwatch heeft Rocket Arena op het eerste gezicht zo vlak na de lancering weinig om handen, maar heeft het wel de allure om mensen terug te laten keren naar Crater.

En nee, Rocket Arena is echt geen perfecte game. Zo missen de raketten soms wel een beetje het gevoel van impact en zou je soms niet zeggen dat je zojuist een explosief projectiel richting iemands harses hebt gelanceerd, maar daar valt ook wat van te zeggen. De modus Mega Rocket werkt misschien ook niet helemaal lekker op maps waar de capture-punten amper tien stappen van elkaar verwijderd zijn. En Treasure Hunt… tja, het is gewoon een beetje wazige game modus. Maar al met al is Rocket Arena wel gewoon een verschrikkelijk jolige shooter waar je voor een bescheiden prijs ontiegelijk lang veel lol aan kunt beleven. Het is nu alleen aan Final Strike Games en EA om de lol in leven te houden en dit project niet post-launch te laten neerstorten.

Rocket Arena is vanaf vandaag verkrijgbaar voor de PlayStation 4, Xbox One en pc (via Origin en Steam).