Sinds 2003 is TrackMania goed in een zeer specifiek ding. Ondanks dat deze guitige racer af en toe een chaotische bende is, weet deze inmiddels 17 jaar lang de perfectionist in je naar boven te halen, iets waar ook de laatste iteratie in weet uit te blinken. Want ja, aan de formule is gameplay-technisch amper getornd – en dat is een goed ding – maar wat marketing betreft is er wel het een en ander veranderd.
TrackMania – zoals de onlangs gelanceerde remake van het in 2006 verschenen TrackMania Nations heet – is net als het origineel toegankelijker door het geïmplementeerde free-to-play verdienmodel, waarbij het deze keer aan de speler zelf is of men het de moeite waard vindt om er een jaarlijkse contributie tegenaan te gooien. Het zullen vooral de creatievelingen – of de mensen die wat competitiever zijn – zijn die uiteindelijk toch in de knip moeten.
De opgevijzelde jacht op perfectie
TrackMania, ik heb er altijd een haat-liefdeverhouding mee gehad, en wel precies om de redenen die de formule juist zo succesvol maken. Ik kan namelijk niet zo heel goed tegen mijn verlies, en al helemaal niet als ik door mijn incompetentie verlies van mezelf. De meeste arcade racers zijn – gelukkig voor mij – nog best wel vergevingsgezind. De neus van je voiture met Mach-5 de vangrail in vlammen… geen probleem joh, met een beetje mazzel haal je de rest van de roedel binnen een paar rondjes in.
Maar TrackMania… nee. TrackMania is zo’n game waar je direct met je neus op de feiten wordt gedrukt. Git gud or get rekt. Iedere stuurfout is er een te veel en elke te flauw genomen bocht kost je kostbare seconden. In TrackMania heb je vooral te maken met één hele grote tegenstander, namelijk je eigen imperfectie en je streven naar de smetteloze rondetijd. Ubisoft biedt je de middelen om dit anno 2020 met een gesloten beurs te verwezenlijken, zonder dat het aanvoelt dat je met een inferieure B-game van doen hebt. TrackMania is ondanks het aparte verdienmodel gewoon weer die frustratie opwekkende racer die de perfectionist in je naar boven sleurt.
Free-to-pay, pay-to-create
Hoe je het ook wendt of keert, TrackMania is voor een gratis game verdomd vermakelijk op te pakken en daarbij ook rete-verslavend. Wie de hand liever op de knip houdt, krijgt gratis en voor niets elke drie maanden 25 tracks waarin je jezelf meester kunt maken. Het onder de knie krijgen van elke track is al een uitdaging op zich, dus wat dat betreft kan vooral de casual racer die gewoon van tijd tot tijd een paar potjes wil spelen goed vooruit met wat Ubisoft biedt. Of je nu solo de perfecte tijd per track wilt noteren of het lokaal tegen een ander wilt opnemen, het hoeft je in principe niets te kosten.
Het is pas wanneer het aanbod aan tracks je te gering wordt en je er liever een eigen creatie aan wilt toevoegen – of wanneer je meer de competitieve kant op gaat – dat de beurs toch echt geopend moet worden. In plaats van een eenmalig bedrag, schotelt Ubisoft de betalende gebruiker een jaarlijkse contributie voor. Voor een tientje per jaar krijg je Standard Access en voor €30 euro per jaar geniet je de Club Access-status. Het grootste verschil tussen deze twee huist hem vooral in de exclusieve events en een lijst aan Club-privileges, waardoor ik het prijsverschil een tikkeltje scheef vind trekken. Mijn eerlijke advies is dan ook om Standard Access te overwegen wanneer je van de basisgame af wilt stappen, al is het maar omdat je allergisch bent voor in-game advertenties.
De mogelijke keerzijde van de F2P-medaille
Daarbij heeft Trackmania – als ik eerlijk moet zijn – de betaalde content op een gegeven moment echt nodig om lang leuk te blijven. Natuurlijk is het zo dat je met de door Ubisoft Nadeo gecreëerde 25 tracks per seizoen jezelf best wel bezig kunt houden als je de game sporadisch een keer opstart, maar je bent er op een gegeven moment wel een keertje klaar mee. User generated content zal op de lange termijn de game maken of breken en daarvoor heeft TrackMania dus de betalende gamers nodig. Het is wat dat betreft een beetje een vicieuze cirkel. De game heeft een betalende achterban nodig om diversiteit te houden, maar de speler wil wellicht eerst een garantie op die diversiteit voordat deze betaalt.
Gelukkig vallen de kosten dus reuze mee, want een tientje per jaar kunnen de meeste gamers nog wel missen. Ik hoor best wat geklaag over deze abonnementsvorm waar Ubi mee op de proppen komt, maar ik vind het juist een uitkomst. In plaats van eenmalig een volle prijs te schuiven van drie tot zes tientjes, kun je nu per jaar bepalen of je nog wilt investeren in de game. Bezie het als het spreiden van risico. Ben je er na een jaar al klaar mee omdat je inmiddels andere games aan het spelen bent, dan heeft het je niet de volle mep gekost. En mocht Ubi besluiten vroegtijdig de stekker uit de server te trekken – omdat er te weinig centjes worden verdiend, bijvoorbeeld – dan ben je ook niet de volle inleg kwijt. *Ik kijk even naar jou, Activision… met je Guitar Hero Live*
Geduld is een schone zaak
Wie van zichzelf weet dat geduldigheid niet bepaald de beste eigenschap is, gaat met TrackMania hier en daar ook in de problemen komen. Nu kan ik me niet voorstellen dat de ongeduld zelve zich aan een game als deze waagt (want hoe ga je anders de perfecte rondetijd neerzetten?), maar de creatievelingen die zich aan de Custom Track Creator en de Skin Creator gaan wagen zullen bemerken dat dit niet de eenvoudigste klus is, mede door onhandige camerabesturing. Ook de menustructuur van TrackMania is een beetje een zooitje voor een game die gameplay-technisch juist de eenvoud zelve is.
En ja, je bent ook sterk afhankelijk van de connectiviteit en Ubisofts ondersteuning om de lol erin te houden. Ik weet dat ik vrij laat ben met deze review, maar met reden. Connectiviteit is rondom launch een beetje discutabel geweest en na de laatste update lijkt de game op mijn pc ineens onspeelbaar door harde crashes, wat toch wel bijzonder kut is. Dat wordt uiteindelijk ook allemaal wel weer opgelost, maar het is vooral zuur voor de mensen die besluiten om er drie tientjes tegenaan te gooien.
Conclusie
Al met al is TrackMania nog steeds die superverslavende racer die makkelijk op te pikken is, maar die wel serieuze toewijding eist om meester te worden. De free-to-play optie maakt de game uiterst toegankelijk, al moeten de freeloaders onder ons wel genoegen nemen met de zwaar uitgeklede en met advertenties gevulde versie van de game. Voor een tientje per jaar kom je daarentegen al een heel eind verder en kun je – mits je daar het geduld voor kunt opbrengen – naar hartenlust tracks en skins voor je blitse zeepkist creëren.
De €30 kostende Club Access-versie is mijns inziens dan weer een beetje discutabel, gezien je voor het prijsverschil relatief weinig extra’s krijgt, al zullen er gegarandeerd mensen zijn die de Club-extra’s niet willen mislopen. Het zal uiteindelijk aan Ubisoft liggen hoe lang de betalende klanten hun abonnement blijven verlengen. Als het Franse bedrijf zorgt dat de connectiviteit op peil is en een update de game niet onspeelbaar maakt, dan heeft TrackMania best wel wat kans om lang leuk te blijven.
Goeie review Patrick dit lees ik graag.
@mmx: Ben het met je eens. Leuk vlot geschreven Patrick!
Trackmania, naja. Gratis is altijd het proberen waard toch?
@mmx: @BozeBever: dank je voor de feedback!
Het is inderdaad zeker het proberen waard voor het luttele bedrag van nul euro. Ik bedoel, wat heb je te verliezen?
Dit weerhoud mensen juist ervan de game te kopen… En dus bereiken ze het tegenovergestelde….