Review: Blasphemous

Godslastering. Als dat de titel van je game is, dan weet je als speler meteen wat je te wachten staat. Blasphemous is vies, donker en kent geen greintje humor. Het trekt je door een wereld vol godsdienstwaanzin, een pleonasme als je het mij vraagt, en schotelt je character designs en gore verhalen voor die je nog een tijdje bij gaan blijven. Blasphemous is een marteling, omdat het een marteling wil zijn. En heel soms is zo’n digitaal pak slaag ontzettend lekker op je PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch of pc.

Bloedige puntmuts

Het project begon als een uiterst succesvolle Kickstarter, dus de druk om te presteren was hoog voor de ontwikkelaar The Game Kitchen. De wereld van Blasphemous kent veel religieuze invloeden, waaronder het christendom en folklore uit Spanje, het land waar The Game Kitchen is opgericht. Zelfs ik als halve Spanjaard ben verbaasd over de duistere verhalen in de folklore, want er zit echt flink wat heftig materiaal tussen.

De toon wordt ook meteen gezet in de eerste twintig minuten van de game, als je wordt geïntroduceerd aan het religieuze rijk Cvstodia. Je speelt als The Penitent One, een stille protagonist die als een van de weinigen “The Miracle” goed is doorgekomen. Dit wonder heeft de zondaars gestraft en de brave borsten…iets minder gestraft.

De game gooit je meteen voor de leeuwen met een boss fight, met de opbeurende naam Warden of the Silent Sorrow. Nadat je hem hebt verslagen krijg je een cut scene waarin je deze beste man opensnijdt en zijn bloed opvangt in je puntige helm, om die vervolgens op je hoofd te zetten als een soort ritueel. Alleen deze eerste sectie van Blasphemous heeft al tig verschillende verhalen te vertellen, want zowel de helm als je zwaard Mea Culpa, als het hele bloedritueel hebben lore die gebaseerd is op echte folklore uit vooral Sevilla, Spanje. Het is angstaanjagend maar tegelijkertijd ontzettend interessante materie.

Het ligt echter wel aan de speler hoeveel hij meekrijgt van de enorme hoeveelheid verhalen die worden verteld. Net als in bijvoorbeeld Dark Souls wordt de game niet hapklaar voorgeschoteld, maar moet je moeite doen door de teksten te lezen van gevonden voorwerpen of het doorlopen van verschillende geheime side quests. Deze missies zijn het alleen al waard voor de vreselijk duistere verhalen, maar je krijgt ook prima beloningen om de game makkelijker te maken. En dat kan je goed gebruiken in Blasphemous.

Lijden en vergiffenis

In essentie is Blasphemous een 2D-platformer, met flink wat invloeden van Dark Souls en het uiterlijk van bijvoorbeeld Dead Cells. Het vechtsysteem is simpel. Je hebt een zwaard en daarmee kan je aanvallen en blokkeren. Als je timing goed met blocken, dan kan je een sterke tegenaanval plaatsen. En dat is het eigenlijk, althans in het begin van de game. Naarmate je verder komt in Blasphemous zijn er een aantal manieren om de combat wat afwisselender te maken.

Eén van die manieren is het gebruik van prayers, in essentie magische aanvallen die je kan gebruiken met je fervour (mana). Er zijn een aantal van deze gebeden te vinden in Cvstodia, al vind ik ze persoonlijk wat tegenvallen. De allereerste is ontzettend nuttig, een shockgolf die vijanden een behoorlijke tik verkoopt. De rest van de prayers heb ik verder amper gebruikt, omdat ze gewoon niet zo goed zijn als de eerste. Het lijkt niet heel erg in balans te zijn.

De progressie en het level-design heeft in Blasphemous heeft heel veel weg van Dark Souls en dat is helemaal niet erg. Beter goed gejat, dan slecht verzonnen. In Cvstodia vind je een aantal Prie Dieu, checkpoints waar je weer verschijnt als je overlijdt. Als je rust bij een Prie Dieu wordt je weer volledige genezen, hervullen de bile flasks (potions) en respawnen alle vijanden weer op de map. Ook level je door Tears of Atonement (souls) te verzamelen en zijn er veel shortcuts te vinden die het leven makkelijker maken. Er is slechts één groot verschil in vergelijking met Dark Souls.

Zodra je sterft raak je niet (alle) verzamelde tears kwijt, maar wordt je balk met fervour kleiner. Ook laat je een guilt statue achter op de plek waar je sterft en is het dus de bedoeling dat beeld aan te raken om de schade ongedaan te maken. Deze straf kan enorm uit de hand lopen, want guilt stapelt zich op en er kunnen meerdere beelden tegelijk in het level zijn. Gelukkig kan je ook op verschillende plekken biechten – werkt in het echte leven blijkbaar ook zo – zodat je schulden verdwijnen.

De verzamelde tears of atonement zijn te gebruiken voor verschillende dingen. Er zijn een aantal kooplieden die soms essentiële spullen verkopen, waaronder voorwerpen die het personage kan versterken. Denk aan extra health, snelheid of immuniteit tegen bijvoorbeeld vuur. In Blasphemous gaan de meeste tears richting je zwaard Mea Culpa om extra aanvallen vrij te spelen. Zodra je een aantal van deze skills hebt vrijgespeeld, komt het redelijk simpele vechtsysteem eindelijk een beetje tot leven.

Soms vrij oneerlijk

Naast het vechten is het andere belangrijke element van Blasphemous het platformen. En dat werkt voor een groot deel wel aardig. Het is redelijk standaard gameplay met degelijke besturing, al voelt het geheel soms extreem log aan. De meeste sterfgevallen die ik heb gehad, kwamen door het soms oneerlijk aanvoelende platformen. Vallen in een gat of in stekels betekent direct je dood. Het helpt dan niet echt mee dat sommige moves niet altijd goed werken. Springen van ladder naar ladder als een blok beton is bijvoorbeeld een enorme pijn in de kont en al helemaal als je dat boven een spijkerbed moet doen.

Tijdens sommige boss fights in Blasphemous zijn er ook wat oneerlijke momenten terug te vinden. Aan het eind van de game is er een of andere eikel die heel erg graag met vuur speelt, het probleem is alleen dat als je een keer geraakt wordt, je ontzettend hard wordt gestraft. De aanvallen die volgen zijn dan niet meer te ontwijken, waardoor je als een lappenpop door het level vliegt en bijna altijd sterft. Deze stun lock voelt echt heel goedkoop en daar zijn helaas her en der meer voorbeelden van te vinden.

Een wereld om bang van te worden

Het belangrijkste element van Blasphemous is niet het vechten of het platformen, deze game is gemaakt om een verhaal te vertellen in alle manieren die je kan bedenken. Niet alleen via de eerder genoemde items, maar ook door het magnifieke design van de levels en personages. Ondanks dat de game eruit ziet als een 16-bit spelletje van tig jaren geleden, is Cvstodia beeldig vormgegeven. De wereld straalt dezelfde narigheid uit, als het verhaal je wil vertellen met verrassend gedetailleerde vistas en ook een angstaanjagende soundtrack.

De vijanden zien er stuk voor stuk origineel uit en lijken rechtstreeks uit het Oude Testament te komen. Gemartelde vrouwen vastgebonden aan een engelenbeeld, nonnen met een pot vol lichaamsdelen onder de arm en schilderijen die tot leven komen om jou om het leven te brengen. Ook de bazen zien er veelal heel interessant uit en hebben allemaal een achtergrondverhaal dat rechtstreeks uit de folklore van Spanje komt.

Een vrouw die haar gezicht heeft verbrand, om ervoor te zorgen dat een bepaalde priester haar niet meer lastig valt. Of een baby die zijn moeder is kwijtgeraakt door een boze menigte, die dacht dat mama een heks was. Om ervoor te zorgen dat hij niet meer zou huilen, is er een vrouw gemaakt van stro. En om de verbranding van mama niet te hoeven zien, draagt het kind een blinddoek. Het klinkt al eng zat in de context van deze game, maar deze verhalen staan allemaal ergens in een ontzettend naar boek in Zuid-Europa. Het is ontzettend fascinerend en dat maakt Blasphemous vooral het spelen waard.

Conclusie

Blasphemous is een game die ik eigenlijk alleen kan aanraden aan een heel specifiek publiek. Het is duister, moeilijk en heeft de uitstraling van een 16-bit game. Het is iets wat lang niet iedereen kan waarderen. Ook heeft de gameplay her en der wat probleempjes, waardoor je als casual misschien nog sneller wordt afgeschrikt. Maar als je op zoek bent naar een ontzettend boeiend verhaal, niet vies bent van wat extreme narigheid en op zoek bent naar een uitdaging, dan is Blasphemous de moeite waard om eens op te pakken. Het is bij lange na niet perfect, maar voor twee tientjes zo’n 12 uur gameplay, is het geen gekke gok om te nemen.