Beweeg het level en rol één van de vrolijke apen in een doorzichtig bal naar de finish. Een bizar concept, maar het werkt. Althans, dat deed het in Super Monkey Ball en Super Monkey Ball 2, games die met strak leveldesign en een stijle moeilijkheidscurve een veel grotere schare fans vergaarde dan het kinderlijke uiterlijk doet vermoeden. Ik was onder de impressie dat geen van de daarop volgende games die balans wisten te vinden. Nu is daar Super Monkey Ball: Banana Blitz HD, een Nintendo Switch-remake van het gelijknamige Nintendo Wii-spel. Moet ik mijn mening toch bijstellen?
Controle over de bal
Centraal in Monkey Ball staan gethematiseerde werelden opgedeeld in een achttal levels. Aan jou de taak om de finish te bereiken zonder al te vaak de afgrond van dichtbij te bekijken. Dit vereist een zekere finesse. Omdat je aap in een bal zit in plaats van dat hij loopt, zijn momentum en voorzichtige bewegingen nodig om je aapje te besturen. Al snel rol je over en door dunne platformen, buizen en allerhande obstakels. Precieze controle over de bal is cruciaal wil je de latere levels van de game tot een goed einde brengen.
Dat gold althans voor de eerste twee Super Monkey Ball-delen. Het ontwerp van veel van de levels in Banana Blitz voelt nogal willekeurig. Alsof de makers een aantal ideeën hadden en deze willekeurig bij elkaar plakken in een level. De levels van Monkey Ball zijn kort, maar zijn in Banana Blitz niet beperkt tot het goed uitwerken van één idee. Zo rol je bijvoorbeeld eerst op steeds dunner wordende platformen en moet je daarna meerollen met bewegende muizenratten. Er zit geen logica in en coherentie ontbreekt. Sommige obstakels worden bovendien geïntroduceerd in wereld 2 en komen dan terug in wereld 6 op vrijwel exact dezelfde manier, al dan niet iets moeilijker. Het zijn herhalingsoefeningen in plaats van nieuwe uitdagingen.
Bovendien kun je in Banana Blitz springen: een extra bewegingsoptie, maar eentje die de Monkey Ball-formule niet ten goede komt. Om springen te legitimeren is het levelontwerp namelijk versimpeld. Niet langer zijn bewegende platformen je primaire obstakel, maar zal je over hekjes en tegenstanders moeten springen. Een stuk saaier. Ten tweede betekent dit dat je controle over de bal een stuk minder centraal staat. Immers, op het moment dat je verkeerd gepositioneerd staat, kun je met een simpele sprong je positie corrigeren.
Rare remake-keuzes
Banana Blitz voegt ook eindbazen toe, gevechten die in hun geheel niet bij de game passen. Aan het einde van elke wereld ga je een gevecht aan, waarbij je op zwakke plekken dient te springen of projectielen dient terug te kaatsen. Controle over je momentum, waar de normale levels om draaien, gaat de deur uit en het tempo komt tot een stilstand. Met name een extreem onvoorspelbare octopus zorgde voor enorme frustratie: skill maakt plaats voor geluk.
In Super Monkey Ball krijg je niet alleen levels, maar ook diverse mini-games voor de kiezen. Het origineel op de Nintendo Wii telde vijftig mini-games, maar wij moeten het op de Nintendo Switch met tien doen. De beste tien zogenaamd. Het blijken veelal simpele Flash-achtige spelletjes en geen enkele is echt je moeite waard. En waarom ontbreekt Monkey Boxing, één van de absolute hoogtepunten van de eerste twee Super Monkey Ball-titels?
Daar blijft het niet bij. SEGA heeft een Speedrun-modus toegevoegd, maar waarom kun je slechts drie van de acht werelden speedrunnen? Waarom is twee derde van de game absurd makkelijk en het laatste derde deel ineens enorm moeilijk? En waarom kun je de camera niet besturen met je tweede analoge stick? Voor een remake is er bijzonder weinig heroverwogen.
Conclusie
Super Monkey Ball Banana Blitz HD bewijst voor mij één ding: Sega heeft geen flauw benul wat Super Monkey Ball leuk maakt. Alle toevoegingen aan de formule, van springen tot hoofdbazen, vertroebelen de formule en de fun die Super Monkey kan bieden. Een volledige nieuwkomer kan uit Banana Blitz wel wat plezier vinden, maar voor de superieure ervaring zul je toch echt je GameCube van zolder of Marktplaats moeten halen.
Ik heb nog een GameCube is nog steeds leuk.
Jammer! Een deel 2, maar dan nieuwe levels en grafisch wat opgepoetst was perfect geweest. Damn, die game was echt wel een challenge.