Review: Daemon X Machina

Je weet maar al te goed dat je metalen pantser zinloos is, mochten horizontale kogelbuien je onderscheppen. Dus vlieg je behendig tussen de flatgebouwen door. Lasers en kogels raken zand en beton, maar jij hebt nipt je thrusters uitgezet en de zwaartekracht zijn werk laten doen. Net mis. Op de grond voel je de poten van je mech de grond aanstippen met elke stap die je rent. Kogels vormen kraters naast je voeten. Dan komt een raket recht op je af. Dat het een kwestie van milliseconden is, voel je. Je stijgt nog net op met een sprong, activeert je boosters, raast naar de tank terwijl je schouderkanonnen schieten, maar je bent te laat. Terug naar de tekentafel om je mech te tweaken. De volgende keer zul je wél die bliksemsnelle dans des doods beteugelen.

Dát is het gevoel dat Daemon X Machina probeert over te brengen op de Nintendo Switch. Een actiegame die je de adrenaline van een Platinum Games-titel moet doen ervaren, terwijl je tussen je missies door zorgvuldig sleutelt aan je mech. Deze ambitie realiseert ontwikkelaar Marvelous aardig, al heeft de game verder weinig om het lijf.

Pure actie

Daemon X Machina kent twee componenten: het tweaken van je mech en missies. In de nogal saaie hangar/hub, kun je jouw mech naar believen aanpassen. Alsof het een Medabot is, wissel je verzamelde of gekochte onderdelen. Zo pas je bijvoorbeeld je snelheid of schade aan. Ook bepaal je voor elke missie welke wapens je meeneemt. Machinegeweren, zwaarden en schouderkanonnen – ze zitten allemaal in de game. Dat gezegd hebbende, je kunt vrijwel het gehele spel doorspelen met een mid-range geweer en een zwaard.

De focus ligt overduidelijk bij de missies. Met finesse en snelheid raas je door de (afgebakende) veelal verwoeste omgevingen heen op zoek naar kanonnenvoer. Heb je de besturing eenmaal onder de knie en ga je dog fights aan met andere mechs, dan voelt de game ook echt lekker. De adrenaline giert door je lijf, terwijl je de ene na de andere kogel op stijlvolle wijze ontwijkt. Althans, dat doet het de eerste paar keer.

Monotonie

Marvelous krijgt het niet voor elkaar om een gevoel van monotonie op afstand te houden. Het leeuwendeel van je tijd beschiet je drones en tanks. Die zijn eerder schietschijven dan mobiele tegenstanders. De échte weerstand duikt op wanneer de game je tegenover hoofdbazen en andere mechs zet. Echter, de game hangt te veel gewicht aan deze tegenstanders. Al snel zit de enige diversiteit in de verschillende wapens die ze gebruiken.

De missies die Daemon X Machina rijk is, bieden tevens weinig variatie – ze komen hoofdzakelijk neer op het afknallen van tegenstanders. Dat je missie in een game over eindigt doordat je gewoonweg geen ammo meer hebt of doordat je in het water belandt, verhoogt het spelplezier niet. En dan blijven nietszeggende personages ook maar tegen je praten.

Wat gebeurt er ook alweer?

In Daemon X Machina word je middenin een verhaal gedropt rondom corrupte AI en een post-apocalyptische Aarde. Het grootste gedeelte hiervan wordt verteld door je bondgenoten, tijdens de strijd. Hier krijg je ten eerste weinig van mee als je druk bezig bent met schieten en ten tweede krijg je nooit een band met de grote hoeveelheid figuren die (met slechte voice-acting) tegen je aanlullen. Wie is wie en wat is ook alweer zijn of haar doel? Wanneer Daemon X Machina eindelijk stappen zet richting een plot, heeft de game je aandacht waarschijnlijk al verloren.

Conclusie

Daemon X Machina is een dappere poging om een flitsende actietitel op de Nintendo Switch neer te zetten. Waar de gameplay in eerste instantie voor een flinke glimlach zorgt, trekken je mondhoeken langzaam maar zeker samen zodra je meer van het spel ervaart. Een gevoel van eindeloze herhaling ligt op de loer. Het verwarrende verhaal dat er als een afterthought lijkt te zijn ingestopt, is bovendien dusdanig dramatisch, dat je Daemon X Machina waarschijnlijk vóór het zien van de credits terug in de kast duwt.