Review: Wreckfest

De dagen van moedwillig auto’s molesteren in arena’s en op zandcircuits zijn weer terug van nooit echt weggeweest. Wreckfest – de spirituele opvolger van Bugbears FlatOut-serie – bewijst anno 2019 maar weer eens dat ook de console-garde het betere ram- en beukwerk nog niet vergeten is. De dagen van de snoeiharde Destruction Derbies vieren dankzij de Finse ontwikkelaar wederom hoogtij, al vergt het wel een enorme bak geduld om er weer helemaal in te komen.

Destructie: Vroeger leuk, nu nog leuk

Geef toe, er is niets leuker dan je digitale voiture helemaal naar de snotverderrie rijden. Het maakt niet uit welke racegame je ooit hebt aangezwengeld, je genoot van elke crash en de teringzooi die je daarmee achterliet. Al jaren staat totale destructie van scheurijzers garant voor smeuïge gameplay. Of je nou FlatOut of Burnout speelde, of misschien nog wel de klassiekers Destruction Derby of Carmageddon, voertuigen tot een smeulend hoopje schroot decimeren was helemaal de shit.

Wat dat betreft kan Wreckfest dan ook niet heel veel fout doen en met games als FlatOut op het rekest, zou je zeggen dat ontwikkelaar Bugbear Entertainment uitermate goed beslagen ten ijs komt. Wreckfest heeft per slot van rekening ook al een behoorlijke tijd op de pc kunnen draaien, dus kat in het bakje, zou je zeggen. Ja, maar ook nee… Wreckfest is over het algemeen genomen een zeer vermakelijke racer voor vernielzuchtige bangers zoals ik, maar er zijn wel een paar zaken waar Bugbear heel hard aan moet werken om mij voor langere tijd in de arena’s te houden.

Strak en mainstream

Wat gameplay betreft heb ik over het algemeen zeer weinig te klagen, ook al is Wreckfest een klassiek gevalletje van een ‘recht toe, recht aan’ racegame. Op het gebied van de User Interface heeft Bugbear niet heel veel moeite genomen om het een hoge productiewaarde te laten uitstralen. Gewoon een standaard strak tegelmenu waarin je kan kiezen welke modus je wilt starten en gas op die krukas. Deze lijn wordt doorgetrokken in de Career Mode waarin je letterlijk nul narratief te verwerken krijgt en je enkel evenementen selecteert, uitrijdt en punten verzamelt om de volgende competitie te mogen betreden. En dat allemaal onder muziek die mij eerlijk gezegd gruwelijk irriteerde, maar dat is natuurlijk van persoonlijke aard.

Het aanbod aan evenementen heeft daarentegen veel meer liefde en aandacht gekregen en dat is dan ook gelijk één van Wreckfests peilers. Want hoe saai ik de menustructuur ook vind en hoe hard ik me ook aan die mainstream semi-elektronische pop-rock drum-’n-bass muziek stoor, ik kan Bugbear er absoluut niet van betichten dat men mij niks te doen geeft in Wreckfest. Van de klassieke ‘last car standing’ Destruction Derby tot grasmaaier-races en van sofa-races tot Banger Racing, er zit gegarandeerd wel een evenement bij waar je meer van geniet dan je eigenlijk zou moeten. Is daar iets mis mee? Helemaal niet. Geef maar toe aan die guilty pleasures.

“Your radiator’s loading!”

Het is daarom ook eeuwig zonde dat laadtijden de pret ontiegelijk hard drukken. Want mensen, ik heb lange laadtijden gezien in mijn leven, maar de laadtijden van Wreckfest zijn echt om te grienen. Als het nou zou komen omdat Wreckfest echt een grafisch juweeltje is, dan zou ik het nog kunnen begrijpen, maar dat kan echt niet de reden zijn. Wreckfest is niet lelijk (vooral de voertuigen niet), maar echt oogverblindend mooi kan ik het ook niet noemen. Waar het dan wel in zit, Bugbear mag het me vertellen. Voor een game waarin slechts een parcours en wat auto’s moeten worden geladen, neemt het inladen echt veel te veel van je speeltijd in beslag.

Ik vind het misschien nog lastiger te verkroppen omdat ik diep van binnen een beetje het gevoel heb dat er veel meer uit te halen was. Als het laden nou zo lang duurde omdat Wreckfest echt alles uit de kast ging trekken, dan had ik er heel misschien nog vrede mee gehad. Het voelt gewoon allemaal een beetje, ehm… kaal. Misschien ben ik door al mijn jaren gamen verwend geraakt, maar ik mis toch die kleine dingetjes die een game als Destruction Derby zo verschrikkelijk tof maakte. Simpele dingen als een sportcommentator die helemaal uit zijn steelpannetje gaat omdat het één grote gribus begint te worden op het circuit – wat Bugbear dan wel wel goed doet door puin heel de race lang op het circuit te laten rondzwerven – en rauwe muziek in plaats van die in mijn ogen misplaatste electro-rommel.

Een tweesnijdend zwaard

Ik vind het echt oprecht jammer dat deze (voor sommigen wellicht futiele) dingetjes mijn speelplezier wat dempen, want voor de rest is Wreckfest echt een machtig mooi concept waar ik mezelf echt in zou kunnen verliezen. Het blijft prachtig om je auto helemaal tot op het chassis aan gort te rijden. Gewoon beuken en gebeukt worden tot er niets meer overblijft dan een verwrongen hoopje oud ijzer met een Stig erin, wat gegarandeerd gaat voorkomen gezien de AI van de tegenstanders echt op standje agressie staat. Knokken tot het bittere einde omdat elke tik je helemaal naar het einde van de grid kan sturen, je manoeuvres perfect timen om je aartsrivaal vol uit de bocht te laten vliegen en je wagen ternauwernood uit de vangrail houden… het zijn allemaal facetten die van Wreckfest een potentiële klassieker kunnen maken.

En laten we eerlijk zijn. Dat kan nog steeds. Laadtijden zijn onoverkomelijk op de huidige generatie consoles, maar ik geloof ook dat wat patches hier en daar de exorbitante laadtijden die Wreckfest nu bevat, drastisch kunnen verminderen. Die muziek, tja… mij stoort het, maar jou misschien niet. Wellicht dat een playlist editor wonderen kan doen. En Bugbear, alsjeblieft… luister naar deze ouwe zeveraar en maak de sfeer in de races gewoon net even wat spannender. De gameplay hebben jullie dik voor elkaar. Nu die randzaken nog.

Conclusie

Alles bij elkaar genomen moet ik dan ook tot de conclusie komen dat Wreckfest een vermakelijke game is die veel beter uit de verf had kunnen komen als Bugbear iets meer naar de randzaken had gekeken. Eenmaal in een race is het allemaal dikke pret, maar voordat je zover bent moet je eerst naar een tergend lang laadscherm kijken en je oren afschermen. Voor fans van racing-games als Destruction Derby, FlatOut en Burnout zal het gegeven van totale destructie wellicht genoeg zijn om Wreckfest een kans te geven. Ik had persoonlijk een game met een iets completere uitstraling gehad, want qua aankleding heeft Wreckfest minder om het lijf dan de voertuigen die je na lang laden mag besturen.