Eén van de grootste verrassingen van Gamescom 2019 was voor mij Blacksad: Under the Skin. Bij het zien van de eerste trailer ging mijn hartje al sneller kloppen en zonder enige voorkennis meldde ik me bij de uitgever om me te laten verrassen door de game. Blacksad is oorspronkelijk een stripboekreeks van Spaanse makelij en neemt ons mee naar het New York van de jaren ’50. Bovendien zijn alle karakters in de comic en de game dieren. John Blacksad zelf is een zwarte kat en bovendien een privédetective. Hij krijgt als opdracht verschillende zaken op te lossen en dit kan soms enorm spectaculair zijn en soms een beetje saai.
L.A. Noire met dieren
Aan de grafische stijl van de game zal het in ieder geval niet liggen. Het New York van de jaren ’50 wordt geweldig in beeld gebracht en het is alsof je naar een levende comic kijkt. De karakters zijn stuk voor stuk bijzonder gedetailleerd en ook de dialogen zijn goed verzorgd en aantrekkelijk om te volgen. Als je wordt geïntroduceerd met Blacksad blijkt al snel dat hij financiële problemen heeft, veel rookt en een oorlogsverleden kent. Na de korte introductie wordt er geklopt op de deur van je kantoor. Er staat een enorme (neus)hoorn voor je neus die je beschuldigt van het maken van foto’s van hem en zijn neukertje.
Alles wat de neushoorn vertelt is correct, je bent simpelweg ingehuurd door zijn (terecht achterdochtige vrouw. Toch kun je ervoor kiezen dit te ontkennen, want de game draait voor een groot deel om dialoogopties. Ik besloot de badass detective te zijn en gewoon toe te geven dat ik foto’s van hem heb gemaakt en ook van plan zijn te delen met zijn vrouw.
Wat volgt is een gevecht dat in de game volledig wordt doorlopen middels een quicktime-event (QTE). Nu is de tijd van QTE’s inmiddels wel voorbij, maar het zorgt er wel voor dat je nooit zal breken uit het verhaal. Na het gevecht smeekt de neushoorn je om de foto’s niet met zijn vrouw te delen. Smeken is breken en dus vertel ik hem glashard dat zijn vrouw later vandaag nog zal worden gebeld met de boodschap. Zelfs na het bieden van een som geld blijf ik op het rechte eind. Deze beslissing kan me later duur komen te staan, want de meeste keuzes die je maakt hebben volgens de ontwikkelaar invloed op het verloop van het spel.
Volwassen publiek
Blacksad is dan ook het meeste te vergelijken met de Sherlock Holmes-games en het recent verschenen The Sinking City, waarbij je vooral veel aanwijzingen moet vinden op verschillende plaats delicten en moet spreken met getuigen en verdachten. Het eerste mysterie bracht ons naar een boksschool, waar Joe Dunn zichzelf heeft opgehangen.
De introductie van deze zaak is bizar stijlvol gedaan, volledig vanuit het perspectief van de dode Joe Dunn zelf. Met de camera achter het dode lichaam zie je een vrouwelijke vos binnenlopen, waarna ze even rondkijkt, het lijk ziet en keihard begint te gillen. Deze stijlvolle momenten zijn de kleine motoren die Blacksad drijven.
Aangekomen op het plaats delict begint de zoektocht naar verschillende sporen. Dit werkt met vaste camerastandpunten en methodisch speur je de ruimtes af. Bij de kluisjes blijkt de kluis van het slachtoffer nog op slot te zitten. Vervolgens kom je er ook nog eens achter dat je een lockpick bent vergeten, waardoor je helemaal terug naar je kantoor moet gaan om deze op te halen. Dit is een aspect van de game waar ik minder over te spreken ben, omdat het je uit de flow van de gameplay haalt en het voelt als een simpele manier om gameplay-tijd te verlengen.
Terug op kantoor moet je de loper zoeken. Deze ligt onder de bank verstopt waarna je, middels door een knoppenreeks, de bank naar voren moet schuiven. Ik snap dat je in de huid van Blacksad kruipt, maar dit was me iets te simplistisch en langdradig.
Een latere scene maakt wel indruk als je in elkaar geslagen wordt door twee maffia-types. Eén ervan was de neushoorn waarmee je een gevecht had. De dialogen die ik mocht voeren terwijl Blacksad vastgeketend zat en klappen kreeg, waren dan wel weer zeer bevredigend. Je hebt daarnaast een cat sense die je zal helpen geniale opmerkingen te maken. Daarnaast is de game echt bedoeld voor een volwassen publiek. Seksuele opmerkingen worden constant gemaakt en ook waren er racistische uitingen gespoten op de kluisjes.
Voorlopige conclusie
Mijn eerste indruk van Blacksad is overwegend positief. Het is vooral de sfeer die de game uitstraalt die indruk maakt, maar ook de dialogen weten te boeien. Als je beslissingen daadwerkelijk invloed hebben op het verloop van de game, is dat nog een dikke pré! De quicktime-events voelen misschien wat ouderwets, maar ze staan in ieder geval wel in dienst van het verhaal. Wat me meer stoorde was het feit dat het verhaal je af en toe dwingt om nutteloze taakjes te doen. Deze manier van het verlengen van de gameplay ben ik minder over te spreken. Toch blijft het een feit dat Blacksad: Under the Skin enorm sfeervol is en ik zin heb om deze wereld te ontdekken als de game verschijnt op 5 november voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch, pc en Mac.
