Review: Wolfenstein: Youngblood

MachineGames heeft met The New Order, spin-off The Old Blood en sequel The New Colossus inmiddels al drie Wolfenstein-games op zijn rekest. De Zweedse ontwikkelaar bewees driemaal dat het ‘de Nazi’s hebben de Tweede Wereldoorlog gewonnen’-narratief voldoende voedingsbodem biedt voor spannende singleplayer verhalen vol bizarre, verrassende plotwendingen. Met spin-off Youngblood gooien ze het over een andere boeg. Geen solo dolo-avontuur, maar co-op multiplayer! Helaas heeft MachineGames daar heel wat voor in de prullenbak gemieterd…

Vers bloed

Na drie games de avonturen van macho Nazi-moordmachine William Joseph “B.J.” Blazkowicz te hebben gevolgd, is het tijd voor wat nieuws, zo moeten ze bij MachineGames gedacht hebben. Wanneer B.J. vermist raakt tijdens een geheime missie in hartje Parijs, nemen tweeling Jessie “Jes” en Zofia “Soph” Blazkowicz het op zich om hun vader te zoeken in het door Nazi’s veroverde Frankrijk. Inderdaad, we krijgen vers bloed onder de knoppen in de vormen van B.J.’s dochters. Dat brengt de nodige verandering.

Youngblood presenteert zich als co-op shooter. Met een buddy een tactiek bespreken, rond Nazi’s sluipen, falen en vervolgens stressen wanneer het alarm tóch afgaat, dat is de manier waarop je de game moet ervaren. Dat probeert MachineGames dan ook te bevorderen door tevens met een Deluxe Edition van Youngblood te komen. Koop je deze editie voor een tientje meer, dan kun je vrienden uitnodigen om mee te doen. Willen zij de game zonder jou verder spelen, dienen ze uiteraard zelf Youngblood aan te schaffen. Een prima optie voor een game als deze.

Dat geldt vooral gezien je Youngblood an sich in je eentje kunt doorspelen, maar je dat absoluut moet vermijden. De tweede zus wordt in dat geval door de AI bestuurt en die laat maar al te wensen over. De computergestuurde partner heeft namelijk vrijwel altijd de voorkeur voor onzinnig op tegenstanders knallen in plaats van jou te komen redden wanneer je op de grond ligt te creperen. Bovendien kom je er in je eentje al snel achter hoe weinig Youngblood om het lijf heeft.

Multiplayerconcessies

De co-op-aard van Youngblood betekent dat de gameplay van eerdere Wolfenstein-games niet een-op-een kon worden gekopieerd. Immers, twee menselijke spelers betekent dubbel zoveel kogels, laat staan het gebruik van flanktactieken om succesvoller Nazi’s het graf in te jagen. Daarom heeft MachineGames enkele aanpassingen gemaakt in zijn gameplay. Geen enkele pakt echt lekker uit.

Hoewel de geweren en het schieten nog steeds machtig voelen bij de zwakkere tegenstanders, doen ze dat allerminst bij de grotere baddies. Om de game moeilijk te maken, zijn levensbalken toegevoegd met alle problemen van dien. Zo zul je vaak tot in de honderd kogels moeten lossen op bijvoorbeeld een enorme robothond of Nazi-mech. Van het harde Wolfenstein-gevoel is dan weinig over.

Een probleem dat hierbij ook een rol speelt, zijn je wapens. Je hebt twee typen kogels – wit of zwart. Menselijke tegenstanders dragen vaak witte bepantsering, mechanische opponenten dragen zwart. Kies de bijpassende kleur kogels en je zult ze sneller neermaaien. Het probleem hierbij is echter dat het geen drol uitmaakt welk wapen je eigenlijk kiest, zolang de kogels maar matchen en al snel ben je alleen door je wapens aan het cyclen om de juiste kleur te vinden. Sowieso voelt elk wapen – of het nou je Sturmgewehr (heavy rifle) is of je Kugelgewehr (shotgun) vrij identiek als je ze eenmaal hebt geüpgraded.

Inderdaad, aan Youngblood is tevens een levelsysteem toegevoegd. Verzamel je zilveren muntstukken, dan kun je jouw arsenaal aan wapens verbeteren. Completeer je missies of verdien je genoeg ervaring, dan kun je daarmee extra vaardigheden kiezen. Buiten het gegeven dat menuutjes induiken je volledig uit de Wolfenstein-ervaring haalt, voelt het levelsysteem bovendien aan als gating om de speelduur te verlengen. Waar is progressie door eigen skill gebleven? Doe genoeg extra missies om voldoende ervaring te krijgen, zodat je überhaupt je hoofdmissies kunt halen, lijkt de bedoeling te zijn.

Leveldesign

Dat blijkt echter niet nodig, door Youngblood’s matige missie-ontwerp. Elke missie kenmerkt zich door vrijwel dezelfde opbouw: samen met je buddy moet je tegelijkertijd een handeling verrichten, zoals het openen van een deur of het overhalen van twee hendels om door te kunnen gaan. Deze acties worden niet onderbroken door kogels, tenzij je daadwerkelijk sterft. Op de normale moeilijkheidsgraad is het dus gewoon mogelijk om langs tegenstanders te rennen of te sluipen en de volgende kamer te bereiken. Een missie die zeker een uur hoort te duren, kost je zo niet langer dan dertig minuten.

Hieruit blijkt ook wel dat de gameplay flink repetitief is. De hoofdmissies betreffen het infiltreren van drie gebouwen. En die verlopen allemaal precies hetzelfde. De zijmissies bestaan uit het opzoeken van een locatie en daar iets te planten of kapot te schieten. Memorabel is het allemaal allerminst. Zelfs al kun je de game binnen zeven uur uitspelen, vraag je je daarom alsnog af waarom je dat eigenlijk zou willen. Het flinterdunne verhaal helpt niet die mening bij te stellen.

Dat allemaal gezegd hebbende, de levels zelf ogen geweldig. Balkonnetjes, terrasjes, spaanplaten krotten – sfeer alom. Bijzonder tof is bovendien dat je vaak meerdere routes hebt om naar je bestemming te komen. Kies je voor een steeg of loop je van balkon naar balkon? Het komt allicht niet als een verrassing dat voor dit aspect Dishonored-maker Arkane Studios is gevraagd om te helpen. Hoe tof de diverse levels ook ogen, uiteindelijk maakt het weinig uit als je wederom wordt gespot en de schietgalerij weer van start gaat.

Ongeloof

Wat dacht MachineGames toen ze nadachten over de verhaalvertelling rondom hun personages? Het begint zo goed. Dat Soph en Jes grofgebekte tieners zijn die hun hele leven hebben getraind om Nazi’s te moorden, is volledig begrijpelijk met een vader als B.J.. Dat ze de intelligentie van een aardappel bezitten, is jammer voor ze, maar dat kan gebeuren. Maar wanneer ze hun eerste Nazi moeten doden, wanneer ze het leven van een mens moeten afnemen en daar moeite mee hebben… waarom schreeuwen ze het dan uit van het plezier nadat ze zijn kop eraf hebben geknald?

Dat is van normaal mens naar niveau psychopaat in minder dan een seconde. Alle opbouw wordt per direct in de prullenbak gemieterd. Vanaf die scène is vrijwel alle menselijkheid van de twee dames verdwenen en speel je in feite met twee moordmachines die geen enkele ontwikkeling meer doormaken. Jammer.

Over ongeloofwaardigheid gesproken: het is dan wel (een alternatief) 1980, maar de juxtapositie van cassettetapes, rood-blauwe 3D-brilletjes en floppydisks aan de ene kant en de meeste bizarre hightech wapens aan de andere, geeft aan dat de Nazi’s een onderzoeksprioriteit hebben waar menig totalitaire staat een voorbeeld aan zou willen nemen. Het is wel erg selectieve worldbuilding. Leuk hoor, die jaren ’80 parafernalia, maar het blijft toch vooral bij nietszeggende collectibles die als afterthought in de game zijn gezet. Ik had toch wel meer jaren ’80 verwijzingen verwacht na het promotiemateriaal dat zo hard die stempel op de game probeert te drukken.

Conclusie

Door van Wolfenstein: Youngblood een co-op shooter te maken, is er teveel aan de kern van Wolfenstein gesleuteld. Onderdelen die eerdere Wolfenstein-delen tof maken, zoals een plot met verrassende wendingen en strakke gunplay, zijn vervangen door een flinterdun verhaal, kogelsponzen als tegenstanders en een levelsysteem dat je uit de actie trekt. Gelukkig biedt het einde van Youngblood hoop voor de toekomst.