De Dragon Quest-serie gaat al decennia mee, maar de Builders-tak van de franchise zag pas vorig jaar het levenslicht. Blijkbaar was de kruising tussen Minecraft en Dragon Quest een succes, want nu is het tweede deel al hier. De opzet is soortgelijk aan het eerste deel: in de eerste Dragon Quest Builders was je de enige die nog wist hoe dingen gebouwd moesten worden, in deeltje twee is het religieus verboden om dingen te bouwen. Weet het tweede deel zo kort na het eerste net zo te overtuigen?
Verbod, welk verbod?
Natuurlijk klinkt het enigszins vreemd dat bouwen verboden is in een game die Dragon Quest Builders 2 heet. Als speler ben je echter bewusteloos op een schip van de Children of Hargon (jawel, die religie) terechtgekomen en lijdt aan geheugenverlies. Je bent daarom niet op de hoogte van het bouwverbod – al helemaal niet omdat de Children of Hargon jou al snel aan het bouwen zetten nadat je wakker wordt. Ik bedoel maar: ze kunnen toch zeker niet zélf betrapt worden op bouwen? Kortom: je hebt de memo niet ontvangen dat bouwen verboden is, dus je bent de enige die zich vrij voelt om dingen te creëren.
Omdat al tijden niemand meer productief durft te zijn, is men zelfs compleet vergeten hóé je dingen maakt: alleen vernietiging is nog bekend. Zeker in het begin is het dus aan jou om de wereld vorm te geven. Later beginnen andere mensen door te krijgen dat het niet alleen bevredigend is om dingen te maken, maar ook hoe dat nou in zijn werk gaat. De grote (maar simpele) bouwtaken kunnen dan door anderen worden overgenomen, zodat jij je kunt richten op de meer geavanceerde en/of avontuurlijke zaken.
Deze opzet werkt eigenlijk geniaal: in het begin ben jij letterlijk de enige die wil en kan bouwen, waardoor je het snel in de vingers krijgt. Jij bent verantwoordelijk voor álles. Maar grotere blauwdrukken kunnen in de verhaalmodus meer dan duizend blokken bevatten, waarvan honderden van hetzelfde type op bepaalde plekken moeten worden geplaatst. Dit wordt natuurlijk enorm saai, en dat is dus precies waar je dorpsgenoten beginnen in te springen: laat hen die driehonderd blokken boombast maar neerzetten, dan ga ik ondertussen op zoek naar wat magische dingen om de boom zijn levensenergie terug te geven.
Japans, maar toch westers
Zoals die laatste zin al enigszins doet vermoeden, is Dragon Quest Builders 2 behoorlijk aan de Japanse kant: de power of friendship, het volgen van je dromen, elk vrouwelijk personage dat als een giechelend Japans schoolmeisje klinkt, noem het allemaal maar op. Maar wat de humor betreft, is de Engelse versie van de game wél weer heel erg westers. Daarmee bedoel ik vooral dat er een flinke lading droge woordgrappen in de game zitten die hoogstwaarschijnlijk niet direct uit het Japans zijn vertaald. Dus ondanks dat Dragon Quest Builders 2 oorspronkelijk Japans is, wist de game met zijn gortdroge humor toch regelmatig toch regelmatig op mijn westerse lachspieren te werken.
Wel is het zo dat de grappen redelijk geconcentreerd zitten in bepaalde delen van het spel. Zeker in het begin zitten er veel woordgrappen die je op dat moment nog niet kent, waardoor ze natuurlijk goed aankomen. Maar na een uurtje of twee blijft het vooral bij een herhaling van woordgrappen, omdat die slaan op bepaalde ideeën die een belangrijke rol spelen in het verhaal. Denk daarbij aan de Deitree, een verbastering van de woorden deity en tree, die je op het eerste (of eigenlijk tweede) eiland opnieuw tot leven moet wekken. Op zich is dit een prima woordgrap, maar na verloop van tijd gaat de lol er wel van af. Dit geldt voor veel van de grappige teksten: als je er eenmaal een paar voorbij hebt zien komen, kan het best even duren voordat je mondhoeken weer omhoog krullen. Wel is het zo dat dit zál gebeuren; het is slechts een kwestie van (langere of kortere) tijd.
Minecraft meets RPG’s
Maar waar het natuurlijk allemaal om draait, is de content en de gameplay. Deze steekt, net als in het eerste deel, prima in elkaar. Het bouwen van je verschillende kamers voelt bevredigend, maar net als in het eerste deel werkt het soms ook wat onhandig. Het mikken van de plaatsing van je blokken voelt in sommige gevallen wat clunky, wat in sommige gevallen redelijk frustrerend kan werken. Naar mijn mening is dit ook in het vervolg aan de orde. Aan de andere kant: de controllers van de consoles kunnen simpelweg niet op tegen de precisie van de muis waar ik aan gewend ben. Wellicht weet de doorgewinterde console-gamer wél overweg te gaan met controllers bij het bouwen in Dragon Quest Builders 2.
Daarnaast is het RPG-systeem uit het eerste deel wat uitgebreider dan in de vorige Builders-game. Waar je vorig jaar eigenlijk alleen je dorpjes kon levelen, wordt je personage deze keer ook sterker naarmate je vordert in het spel. Daar moet je je overigens geen al te grote dingen bij voorstellen: eigenlijk alleen je HP gaat omhoog als je level omhoog gaat. Daarnaast krijg je op bepaalde levels toegang tot nieuwe wapens om te craften, voor jezelf, je dorpsgenoten óf voor je compaan Malroth. Het RPG-gedeelte is dus wel iets uitgebreider dan in het eerste deel, maar het gaat alsnog niet heel diep.
Dat is ook niet nodig, want het bouwen is waar de game in uitblinkt. Wel heb ik het idee dat dit aspect iets te weinig nieuws brengt ten opzichte van het origineel. Je verzamelt opnieuw grondstoffen om nuttige dingen te maken, waarmee je nieuwe gereedschappen en wapens kunt vrijspelen, om zo nog meer nieuwe grondstoffen te kunnen delven en nog meer voorwerpen voor je dorpje te kunnen maken. Op zich zorgt dit voor de nodige variatie, maar aan de andere kant gold dat ook al voor het eerste deel.
Wat voor mij wel een grote klacht is, is het gevechtssysteem. Hier zit werkelijk nul diepgang in. Het is een kwestie van button mashing en misschien eens wegduiken voor een vijandige aanval. In veruit de meeste gevallen is zelfs dat echter niet nodig, waardoor de diepgang volledig ontbreekt. Dit maakt de boel kindvriendelijker, maar minder geschikt voor de ouders, die hooguit lachen om de verholen suggestieve grappen (ik bedoel: kom op zeg, iedereen weet dat een “kamer om te zondigen” slaat op masturbatie, niet op schijten).
De game voelt af en toe net wat te kindvriendelijk aan, waarbij de oudere gamer uit het oog verloren lijkt te raken. In het geval dat hierboven geschetst wordt, had men immers net zo dubieus kunnen laten wat de uiteindelijke betekenis van “zondigen” was als aan het begin van die quest. Ook ontbreekt de uitdaging nog steeds een beetje, net zoals in het eerste deel.
Conclusie
Dragon Quest Builders 2 heeft natuurlijk een andere setting dan het eerste deel, wat wellicht zorgt dat fans wellicht wat afwisseling zien. Ik kan me echter voorstellen dat de meer casual speler vooral een herhaling van zetten ziet in het tweede deel, als die ook deeltje één al heeft gespeeld. Het bouwen is grotendeels hetzelfde gebleven, de RPG-systemen zijn nét wat dieper uitgewerkt, maar daar blijft het wel zo’n beetje bij.
Al met al is Dragon Quest Builders 2 de moeite waard als je het eerste deel niet hebt gespeeld óf je denkt dat meer van datzelfde je voldoende vermaak weet te bieden. Mocht je aan het einde van het eerste deel echter het gevoel hebben gehad dat je het wel gezien had, dan biedt het tweede deel waarschijnlijk inderdaad te weinig vernieuwing.
