Miitopia

Als er iets is wat Nintendo heeft verheven tot een ware kunst binnen de game-industrie, dan is het wel het ‘versimpelen’ van bekende spelconcepten. We zagen die truc eerder al succes boeken met online schietspellen in Splatoon en, kortgeleden nog, voor fighters met ARMS. De adaptaties verbasterren de kernprincipes van diens genres allerminst, maar laat ze juist schitteren in een kleurrijke notendopversie. Perfect voor de jongere gamers, maar desalniettemin ook zeker vermakelijk voor de ervaren spelers. Maar gaat dat ook voor alle soorten spellen op?

Kan Nintendo bijvoorbeeld eenzelfde truc flikken met de diepgaande role playing games (RPG’s) van deze wereld? Een poging werd gedaan met Miitopia. We klapten onze kakelverse New 2DS XL open om te ontdekken of dit onze nieuwe rollenspelverslaving voor onderweg is…

Een simpel principe, met een eigen gezicht

Voor de ervaren gamer wordt maar al te snel duidelijk wat Miitopia brengt; deze koddige 3DS-titel neemt het principe van een grootse turn-based RPG, om het vervolgens aan vrijwel alle kanten ‘in te korten’. Als speler is het aan jou om op avontuur te gaan, een strijdlustig team samen te stellen en vervolgens alsmaar sterker te worden door steeds grotere dreigingen aan te gaan met die groep. In gevechten zijn om de beurt een handvol keuzes te maken, terwijl je op meta-schaal bepaalt waar je krijgers gaan en staan.

Niet ongelijk grotere rollenspellen als Final Fantasy, maar gameplay-technisch dan significant korter door de bocht. De gevechten en bewegingen zijn immers enigszins beperkt, maar daarin niet per direct tekortgedaan. Miitopia levert nog altijd een zekere vorm van vrijheid, al blijft het ultieme doel uiteraard één lineair streven; de grote slechterik moet en zal uitgeschakeld worden.

In Miitopia zijn namelijk gezichten de primaire drijfveer van je avontuur. Niet alleen omdat het narratief vertelt over een duistere heer die alle gelaatstrekken van het land Miitopia wil stelen, maar juist ook omdat jij als speler zelf bepaalt welke smoel op welk karakter prijkt. Uiteraard vormen Nintendo’s iconische Mii’s daarvoor de bakermat, waardoor er altijd wel een interessant persoon is om in je verhaal te smijten.

Of het nu een bekendheid is of je bloedeigen grootmoeder; iedereen kan in een haverklap onderdeel worden van jouw eigen fantasierijke avontuur. Zo doopte ik de ‘duistere vorst’ vanaf moment één al om tot niemand minder dan rapper Snoop Dogg, terwijl het eerste groepje strijdkameraden bestond uit mijn vriendin, GamersNET-collega Akeo en parodiezanger “Weird Al” Jankovic. Want, ja: waarom ook niet? Voor de rol van de schone prinses koos ik dan ook niemand minder dan ultiem droog internetfenomeen Petch, die vervolgens met druilerige ogen mocht schitteren in legio tussenfilmpjes. En dan begrijp je; meer binding met in-game karakters ga je niet vinden in deze wereld.

De Mii’s blijken hierin een uitermate geschikte gimmick om ieders Miitopia-avontuur van een eigen gezicht te voorzien. Letterlijk. In veel gevallen hebben de keuzes nul invloed op de daadwerkelijke verloop van het spel, maar het vormt een uitermate leuke manier om bijvoorbeeld beroemdheden en kennissen te verwerken in je verhaal. Al helemaal gezien de bizarre omstandigheden en kleinere avontuurtjes waarin al die gekke gezichten kunnen belanden.

Kort door de RPG-bocht

Miitopia snijdt veel van het grote rollenspelgewauwel weg, om spelers meer van een gestroomlijndere ervaring te voorzien. Op pad kunnen een handvol scenario’s zich voordoen, maar over het algemeen blijft het geheel een cakewalk. Het loodje leggen en vast komen te lopen is in den beginne vrijwel onmogelijk. Miitopia neemt je aan het handje en laat geleidelijk aan zien wat ertoe doet in deze koddige wereld.

Terwijl je leert hoe jouw keuzes invloed hebben op het team en de gevechten, merk je dat vooral de onderlinge relaties en karakters van Mii’s tekenend kunnen zijn voor het spelverloop. Het draait er niet per definitie om jouw persoonlijke groei tot ultieme vechtersbaas, maar eerder hoe je fatsoenlijk een groepje krijgers bij elkaar houdt en die gezamenlijk sterker laat groeien.

Iedere zelfgekozen Mii die onderdeel wordt van jouw team, kan daarbij voorzien worden van een klasse (waarvan twaalf in totaal), uiterlijk en zelfs een karaktereigenschap. De combinatie daarvan bepaalt hoe doeltreffend ze zijn in bepaalde gevechten en hoe ze reageren op bepaalde situaties. Koppige Mii’s weigeren soms een toereikende hand, terwijl relaxte Mii’s kansen hebben om hun uithoudingsvermogen onverwachts te sparen. En dat van grote invloed zijn in confrontaties. Zo blijkt iedere klasse en elk eigenschap zijn eigen voor- en nadelen te hebben, zij dat passief of actief.

In de kern doorloop je Miitopia telkens in kleine stapjes. Je trekt met je groep (ter maximale grootte van vier) krijgers op pad in een bepaalde richting, waarover een handvol keuzes en gebeurtenissen verspreid worden. Je team kan kruispunten, schatkisten, mysterieuze hendels en vaak een vijandelijk gevecht of twee treffen, waarbij jij uitsluitsel geeft over wat het team doet. In de voortdurend voorkomende gevechten stuur je weliswaar enkel jezelf aan, maar in vrijwel elke andere situatie is jouw Mii de leidinggevende factor.

De keuze tussen het makkelijke en moeilijke pad bijvoorbeeld, of welke Mii de ander te hulp schiet wanneer deze struikelt. Ergens klinken dat soort zaken natuurlijk als nutteloze stukjes animaties, maar daarachter schuilt juist de ware voortgang om te boeken.

Elk pad dat je bewandelt, eindigt bovendien in een veilige herberg. Een plek van tijdelijke rust, alwaar evenals meer belangrijke RPG-keuzes zich voordoen. Welke Mii’s slapen bij elkaar op de kamer, aan wie spendeer je wat zakgeld voor nieuwe uitrustingen en welke hongerige ziel krijgt dat zeldzame gerecht van het vorige avontuur? Stuk voor stuk lijken dit wederom nietszeggende keuzes, maar achter alle schattigheid verbergt zich een nog aardig diepgaand spelelement. Zo bouwen Mii’s die veel tijd met elkaar spenderen krachtige vriendschappen op, terwijl eten dat in de smaak valt flinke bonusjes op de strijdstatistieken levert. En die komen uiteraard weer goed van pas in het volgende partje avontuur in Miitopa.

Dieper dan gedacht?

Een uurtje Miitopia staat zo gelijk aan een aaneenschakeling van kleine keuzetjes, die uiteindelijk wel bepalen hoe je het spel ervaart. Bepaalde Mii’s raken aan elkaar gehecht, waardoor hun efficiëntie in gevechten significant toeneemt. Tegelijkertijd investeer je tijd en moeite om erachter te komen wie welke gerechten lekker vindt en hoe je bepaalde klassen beter op elkaar af kan stemmen. Het zijn klassieke gevalletjes van min-maxing, al blijken die in Miitopia een heel stuk schattiger en stukken gestroomlijnder.

Door veel van de standaard statistieken van rollenspellen te verbergen achter het idee van onderlinge vriendschappen en het verorberen van gevonden lekkernijen, resulteert Miitopia in een bijzonder vermakelijk en verslavend geheel. Het spel weet je wellicht niet snel uit te dagen met echt moeilijke confrontaties (ook later in het spel nauwelijks), maar geeft toch genoeg drijfveer om door te streven. De relaties tussen Mii’s, het redden van een gezicht in nood of het alsmaar sterker maken van je verschillende krijgertjes; er is altijd wel iets om nog een paar stappen verder te gaan en die volgende herberg te bereiken.

Miitopia weet daarmee precies hetgeen te leveren wat al eerder beschreven werd in onze Miitopia preview. Het spel is gemakkelijk op te pakken en zet Mii’s in de hoofdrol, maar waarborgt wel degelijk een goed gevoel voor diepgang en progressie om te boeken. Daarmee is het stiekem de game die het gratis te spelen StreetPass Mii-park nooit heeft gehad: een lekker simpel vertoeven voor tussendoor, zonder alle poespas van het continu moeten zoeken naar mede-eigenaren van 3DS-handhelds. En uiteraard levert dat veel meer avonturen om te beleven met de aanwezige Mii’s, in plaats van kortstondige spelletjes zonder wezenlijk einddoel.

Knip-en-plakwerk

Dat wil echter niet zeggen dat Miitopia per direct feilloos is. Hoe goed de versimpeling van een zware RPG ook uit heeft gepakt, ook Miitopia trapt in een aantal valkuilen. De voornaamste daarvan is dan ook de herhaling van diens eigen succesformule. De game gooit meermaals met dezelfde dialoogjes en confrontaties, waardoor sommige partjes op den duur wat frustrerend kunnen worden. De uitspraakjes en interacties zijn een eerste keer immer koddig om te ervaren, maar na het lezen van dezelfde grappig bedoelde kreet voor een twaalfde keer, heb je het dan ook echt wel gezien.

Hoewel omgevingen en de daarin aanwezige vijanden hevig kunnen variëren, is Miitopia dus absoluut niet vrij van herhaling. Dezelfde ruzies tussen Mii’s breken uit en ook in de meta-progressie worden veel situaties meerdere malen herhaald. Zelfs het samenstellen van een team aan Mii’s dien je tot drie keer toe over te moeten doen, al resulteert dat uiteindelijk wel in meer keuzes en een volle herberg om vanuit te avonturieren. Richting de end-game is dat wellicht fijn, maar niet iedereen zal even blij zijn eenzelfde soort avontuurtje drie keer opnieuw uit te moeten stippelen.

De Nintendo-charme

De herhalende factoren daargelaten, is Miitopia wel ultieme blijk van die welbekende charmes van Nintendo. De kracht van de 3DS-handheld wordt weloverwogen ingezet om een koddige en interessante wereld te creëren, terwijl elk stukje geluidsdesign en elke visuele ‘plingel’ welgeplaatst weet te voelen. Combineer dat met wellicht een van de meest pakkende implementaties van Nintendo’s Mii’s ooit, en je hebt een uitermate charmant eindproduct te pakken. Iets wat je niet zomaar naast je neerlegt als je toch even niks te doen hebt, het schreeuwt om nog een paar stapjes naar die volgende herberg, een nieuw toverstafje voor je tovenaar of dat zeldzame feestmaal.

Nintendo’s koddige RPG is wellicht niet te meten met de enorme vrijheid van een Elder Scrolls of een andere gigantische RPG, maar daarom manifesteert het zich juist zo goed in je broekzak. Het is een lieflijk spelletje dat je op wilt starten op de achterbank, in de trein of in de rij op een game-beurs. Miitopia is een spel waar je zeker voor een uur of twintig telkens even naartoe terug kan keren. Niet te moeilijk, maar met genoeg diepgang om keer op keer even verder in te streven.

Conclusie

Het moge duidelijk zijn: Miitopia is de compacte — en daarmee ultiem charmante — adaptatie van een groot rollenspel. Deze game bewandelt weloverwogen die fijne lijn tussen een groots RPG-avontuur en een vermakelijk, klein spelletje voor onderweg. Kort door de bocht lijkt het de kernprincipes van grotere turn-based spellen te verbasteren, maar stiekem verschuilt het alle benodigde en belangrijke statistieken achter schattige Mii’s, hun eigenschappen en onderlinge relaties. En dat terwijl het druipt van de kleurrijke omgevingen, leuk uitgedachte scenario’s en die welbekende Nintendo-charme in diens puurste vorm.

Dat Miitopia op en duur wat in herhaling valt, is verder dan ook absoluut geen doodzonde. Uiteindelijk is er meer diepgang te bekennen dan de meesten zouden denken, met nog aardig wat interessante progressie om te boeken voor je favoriete Mii’s. Het geheel varieert daarmee genoeg om ook de volwassen gamer over langere periodes bezig te kunnen houden, al is het maar om zij aan zij te kunnen vechten met of tegen je favoriete muziekicoon, familielid en/of CEO van Nintendo zelf.