Review: Crash Bandicoot N. Sane Trilogy

De laatste jaren worden de oudere gamers onder ons op de wenken bediend. De ene na de andere game waar het jeugdsentiment van afdruipt krijgt een behoorlijke lik verf of een geestelijk opvolger. Denk aan het vorige jaar verschenen Ratchet & Clank, de aangekondigde remake van Final Fantasy 7 en het vrolijke Yooka-Laylee. Echter is de terugkeer van Crash Bandicoot er eentje die menig harten sneller laat kloppen. In Crash Bandicoot N. Sane Trilogy hebben de legendarische eerste drie delen van de franchise van Naughty Dog een flinke opknapbeurt gekregen. Je vergeet alleen bijna door alle nostalgie dat Crash Bandicoot, Crash Bandicoot: Cortex Strikes Back en Crash Bandicoot: Warped prima het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen.

Net als een tekenfilm

Activision en Vicarious Visions weten allebei dondersgoed dat de vraag naar Crash Bandicoot voor de huidige generatie consoles hoog was, en dat laten ze merken op het moment dat je de game opstart. Terwijl het logo van de uitgever in beeld tolt begint een overdreven vrolijke mannenstem de game met de woorden; “Activision presents a blast from the past. It’s Crash Bandicoot!” En meteen wordt duidelijk hoeveel werk er is gestopt in deze remaster. De hoekige Crash van twintig jaar geleden valt in een machine met de naam van de ontwikkelaar en plots komt er knap beest uit, die prima in het jaar 2017 past.

De games zien eruit als een tekenfilmserie. Het is gelikt, het is kleurrijk en het is vooral ontzettend mooi. Vicarious Visions heeft dus veel meer in haar mars dan het uitmelken van de Skylanders-franchise en de redelijk geflopte Guitar Hero-games voor de Nintendo DS. Het is dus Crash Bandicoot op z’n mooist al gaat niet iedereen deze blast from the past waarderen.

Die goeie oude tijd?

Aan de gameplay van Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is helemaal niets veranderd, en dat is goed. Er zijn natuurlijk wel wat tweaks geweest om de besturing iets soepeler (met nadruk op iets) te maken in vergelijking met twintig jaar geleden, maar in de basis is Crash Bandicoot exact hetzelfde. Het is nog steeds een platformer die er 3D uitziet, maar speelt alsof het 2D is. Het beruchte tweeënhalf-D effect.

Het is of van links naar rechts of van voor naar achteren (of andersom). De oudere gamers die het origineel fantastisch vonden gaan dit ook helemaal te gek vinden, maar voor de jongere generaties kan de trilogie misschien wat saai aanvoelen. Vooral als je als zestienjarige bent verwend met grote open werelden in bijvoorbeeld Fallout 4, The Witcher 3 en Dragon Age: Inquisition.

Gelukkig behoort ondergetekende bij eerstgenoemde groep en is de game met een grote grijns grijs gespeeld. Al verdween die glimlach wel vaak, aangezien Crash Bandicoot N. Sane Trilogy ontzettend onvergeeflijk kan zijn. Er wordt toch snel gedacht dat een platformer waarin je een beetje moet springen niet heel moeilijk kan zijn, maar godallemachtig, wat zijn een aantal segmenten vreselijk lastig. Uiteraard bestaat de mogelijkheid om extra levens te verdienen, maar bij sommige levels mag je blij zijn als je ze hebt. Er is, nogmaals dus, heel weinig veranderd.

Bang for your buck

Het grootste pluspunt aan Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is misschien nog wel de prijs-kwantiteit verhouding. Voor slechts vier tientjes heb je drie parels uit het verleden, waar je tientallen uren kwijt aan kan raken. Ben je die trophy hunter pur sang dan kan je daar makkelijk nog tien uur bij optellen. Denk aan de time trials die soms praktisch onmogelijk zijn en de gekleurde kristallen die je kan verdienen door sommige levels te halen zonder te sterven. Het is maar goed dat de N. Sane Trilogy niet zo duur is, want dan kan je het geld wat je hebt gespaard, weer uitgeven aan een nieuwe controller. Of twee.

Conclusie

Crash Bandicoot is de ultieme hommage aan de eerste drie delen van de franchise. Vicarious Visions verdient een staande ovatie, want Crash heeft er nog nooit zo ontzettend mooi uitgezien. De nostalgie vliegt je om de oren met de soundtrack en de originele geluidseffecten. Het OEBAOEBA (of zoiets) wanneer je een Aku Aku-masker oppakt is elke keer weer een klein hoogtepuntje.

Hoewel de game is gespeeld door iemand met een grote liefde voor Crash, moet er ook een kritische noot worden gekraakt. Gamers die nu achttien jaar of jonger zijn, gaan het enthousiasme van de ouderen onder ons waarschijnlijk niet snappen. Daarvoor is de gameplay te klassiek en het leveldesign te lineair.

Ook is Crash Bandicoot zo nu en dan verschrikkelijk moeilijk wat kan resulteren in afkeer tegen de game. Dit zijn echter punten die ik Activision en Vicarious Visions niet kan aanrekenen, want Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is trouw gebleven aan het verleden. En voor dat alleen verdienen beide partijen een dikke pluim.