Eindelijk is de Crash Bandicoot N. Sane Trilogy verkrijgbaar op Xbox One, pc en Nintendo Switch. Die laatste versie kreeg ik ter review opgestuurd. Onze Amador was al aardig te spreken over de versie voor de PlayStation 4, dus de hoofdvraag is: weten de remasters van Crash Bandicoot, Crash Bandicoot: Cortex Strikes Back en Crash Bandicoot: Warped ook op Nintendo’s console te overtuigen?
Grafische concessies
Van de huidige generatie consoles heeft de Nintendo Switch veruit de minst krachtige hardware en dat zie je uiteraard terug in de grafische kwaliteit van deze port. Zo mooi als de PlayStation 4-versie (laat staan de PlayStation 4 Pro-versie) is de Switch-versie niet en ook bij de Xbox-versie haalt deze versie het grafisch niet. Maar wat mij betreft doet dit absoluut niet af aan het speelplezier. De game ziet er alsnog prima uit, zeker in handheld-modus, aangezien het scherm van de Switch klein genoeg is om het resolutieverschil (bijna) onmerkbaar te maken.
Wel is het zo dat de framerate af en toe nét ietsje inzakt. Ook voelt de besturing net iets minder responsief aan dan ik van games gewend ben in 2018. In eerste instantie dacht ik dat ik gewoon slecht aan het opletten was en dat ik daarom telkens mijn sprongen verkeerd timede. Echter, uit de immer gewaardeerde technische analyse van Digital Foundry blijkt dat de Switch-port van de Crash Bandicoot N. Sane Trilogy inderdaad net iets minder presteert dan zijn neefjes op Xbox One en PlayStation 4, laat staan pc.
Dit verschil geldt overigens ook voor de besturing: de tijd tussen het indrukken van de knop en de reactie op het scherm duurt op de Switch iets langer dan op de Xbox One en PlayStation 4.
Zeker als het tempo stijgt (en soms de framerate daalt), kan het dus zijn dat je een sprong net te laat inzet, waardoor je doodleuk richting je dood valt, een buitensporig frustrerend einde. In een game die van zichzelf al moeilijk is, wekt dat des te meer wrange gevoelens: je denkt vaak een level door te hebben, maar doordat Crash nét te laat zijn draaiende aanval of sprong inzet, ga je dood omdat je een vijand raakt die je eerder al vijf keer met gemak hebt verslagen. Voor mijn gevoel was deze vertraging daarnaast niet geheel consequent, waardoor je er nooit echt rekening mee kunt houden in de besturing.
Regelmatig probeerde ik te compenseren voor de vertraging in de input, met als gevolg dat ik juist weer te vroeg mijn sprongen inzette – met hetzelfde resultaat.
Typisch Switch
Bij GamersNET hebben we het regelmatig over of games zich lenen voor de opzet van de Switch en dat is bij Crash Bandicoot zéker aan de orde. Het is heel makkelijk om de Crash Bandicoot-games op te pakken voor sessies van een paar minuten. De levels zijn lekker kort en doordat je regelmatig dood gaat, duren zelfs de langere levels vaak niet heel lang. Speelsessies kunnen variëren van enkele minuten tot urenlang en dát is wat voor mij de perfecte Switch-game maakt.
Bij Pokémon Quest waren de speelsessies redelijk kort door het aspect van een energiemeter die langzamer volloopt dan je hem gebruikt. In The Legend of Zelda: Breath of the Wild duren speelsessies daarentegen vaak urenlang en is het vaak niet mogelijk om iets zinvols gedaan te krijgen binnen een kwartiertje. In de Crash Bandicoot-games zijn beide opties wél in staat om een plezierige ervaring te bieden.
Conclusie
Crash Bandicoot is op papier perfect voor de Switch, zoals hierboven al uitgelegd. Het is dan ook jammer dat de input lag de de N. Sane Trilogy plaagt, waardoor het op bepaalde punten moeilijk is om je sprongen en aanvallen op het juiste moment in te zetten. Echter, ik heb er vertrouwen in dat Toys for Bob, de ontwikkelaar van deze port, deze ruwe randjes middels een patch of twee wel weg weet te poetsen. Wanneer dat gebeurt, is Crash Bandicoot er eentje die je zeker moet overwegen voor je Switch, zeker als je vroeger soortgelijke games hebt gespeeld en je verlangt naar een pittige platformuitdaging.
