Nioh – Fast Forward 2017

Nioh is een titel die voor mij pas recent op de radar verscheen. Tot november speelde ik namelijk alleen pc-games en Nioh wordt nu eenmaal exclusief voor de PlayStation 4 ontwikkeld. Op 10 november kreeg ik echter mijn PlayStation 4 Pro binnen, dus werd het tijd om me te verdiepen in games voor dit apparaat. Nioh is een van de spellen die tijdens de afgelopen PlayStation Experience mijn aandacht trok.

Never change a winning team – of toch wel?

Normaal heb ik niet heel veel op met Japanse settings, maar combineer die achtergrond met Dark Souls-achtige elementen en je hebt mijn aandacht. Nioh verwerkt die elementen in zowel gameplay als in art style: het belooft een pittige game te worden waarin je flink wat demonen (yokai genaamd) naar de andere wereld helpt. Als de westerse samoerai William krijg je flink wat wapens onder de knoppen, die allemaal hun eigen voordelen bieden. Wat daar nog een extra schepje tactische diepgang aan toevoegt, zijn de stances. William kan bijvoorbeeld een low stance aannemen om snelle aanvalscombinaties uit te voeren. De high stance maakt je aanvallen dan weer krachtiger, maar ook aanzienlijk trager. Dit idee is ongeveer net zo oud als het genre actie-RPG’s en kennen we bovendien uit oudere games, zoals Of Orcs and Men en de eerste Witcher-game.

Verder kent Nioh een progressiesysteem dat doet denken aan de Elder Scrolls-franchise, met levels voor je verschillende wapenvaardigheden. Die levels gaan omhoog naarmate je de betreffende wapens vaker gebruikt. Al met al lijkt Nioh qua features dus niet bijster origineel. Aan de andere kant: beter goed gejat dan slecht bedacht. Het combineren van elementen uit andere games kan op zichzelf een interessante draai geven aan het genre. Zeker als je ideeën van anderen verder verfijnt, kan deze aanpak wat mij betreft helemaal geen kwaad. Ik zou zeggen: never change a winning team, tenzij veranderingen het team nog beter maken.

Moeilijker dan Dark Souls?

Ook over de moeilijkheidsgraad bestaat veel hype onder de mensen die hebben deelgenomen aan de beta. Mensen noemen Nioh vaak nóg moeilijker dan Dark Souls. Hoewel ik de game zelf nog niet heb gespeeld, ben ik enigszins sceptisch over deze uitspraken. Telkens als mensen in de vele gameplay-video’s op het internet doodgaan, zie ik als Dark Souls-fanaat duidelijk de fout die hen fataal werd. Maar ik zal eerlijk zijn: in Dark Souls is het juist fijn dat je weet waaróm je dood gaat. Je gaat eigenlijk altijd dood vanwege fouten die heel duidelijk je eigen domme schuld zijn, dus voelt het ook niet alsof tegenstanders te sterk (of nog erger: overpowered) zijn. Als Nioh datzelfde gevoel weet over te brengen, maakt het niet echt uit of het nu moeilijker of minder moeilijk is dan Dark Souls. Juist door al je fouten af te straffen en duidelijk te maken, voelen vijanden immers minder aan als stukjes software. Dit verhoogt de immersie behoorlijk, wat ik natuurlijk alleen maar kan toejuichen.

Voorlopige conclusie

Kijk ik uit naar Nioh? Zeer zeker. Tegelijkertijd weet ik vrij zeker dat de game niet écht uit zal blinken in originaliteit. Ondanks dat zou Nioh kunnen aanvoelen als een game met een eigen smoel: het feodale Japan, de combinatie van gameplay-elementen uit andere games en de tactisch diepgaande combat kunnen Nioh een heel interessante game maken. Als Team Ninja de gameplay voldoende verfijnt (en daar lijkt het inderdaad op), wordt Nioh een erg vette game. Gebaseerd op de beelden die tot nu toe zijn verschenen, heb ik daar het volste vertrouwen in.